Το μεγάλο μίσος…

«Φτάνει να μισήσει ένας άνθρωπος έναν άλλον άνθρωπο, για να απλωθεί σιγά σιγά το μίσος σ’ ολάκερη την ανθρωπότητα» αφόριζε ο Ζαν Πόλ Σαρτρ και έχουμε εμείς την διάδοση του ιού, την πανδημία, γύρω μας ολοζώντανη, μες στα σπίτια μας, στους εαυτούς μας μπορεί. Το μίσος! Μια καλή ευκαιρία να γραπωθεί η δικιά μας ασημαντότητα, αδυναμία, ήττα, αποτυχία και να φταίει κάποιος άλλος, τον οποίο μισούμε σαν καθρέφτισμα αυτοκαταστροφής.

Θανάσιμα, βαθιά μισούμε, με σκοτεινιές πολλές και αδυσώπητες. Κάποιοι στην αρχή της κρίσης, κυρίως καλλιτέχνες, έλεγαν πως όλο αυτό θα μας φέρει πιο κοντά. Ο Κραουνακης σε μια... συνέντευξη του μου έλεγε πως «στην κρίση, στην φτώχεια, όμως, ο Έλληνας, διασκεδάζει καλύτερα, τραγουδάει καλύτερα, γ@@ει καλύτερα». Η Ελένη Ράντου, σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας, πίστευε πως θα αγαπηθούμε τώρα με πάθος, θα ερωτευτούμε, θα ανακαλύψουμε την ουσία και όχι τα υλικά. Και οι διανοητές; Τόσο ο Ράμφος, όσο και ο Γιανναράς, μιλώντας στην Έλλη Στάη βρήκαν ως μόνη λύση την αλληλεγγύη, την σύμπνοια, το να έχουμε ο ένας τον άλλον.

Κι όμως! Άλλα συμβαίνουν γύρω μας! Ο θρίαμβος του Μίσους. Στα φανάρια τα μάτια αγριεμένα και οι παλάμες στις κόρνες, κτηνώδεις, αδηφάγες, κραυγαλέες κόρνες, σαν βρυχηθμοί. Όλοι έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια! Να ορμήσουν! Να καβγαδίσουν για ένα βλέμμα, ένα απότομο φρενάρισμα! Προχθές ένας 45αρης βγήκε απ τα αυτοκίνητο του, στο Κάρβελ απ έξω και άρχισε να βαράει ένα πιτσιρικά γιατί λέει τον μούντζωσε! Έπεφτε ξύλο, ματώνονταν, βρίζονταν αισχρά και εμείς κοιτάγαμε, παγιδευμένοι σε ένα μποτιλιάρισμα αναίτιας βίας, με κλειστά παράθυρα και κλειστές καρδιές κυρίως. Ζευγάρια χωρίζουν γιατί δεν μπορούν να μοιραστούν τη φτώχεια, την ανεργία, την ανέχεια, τον φόβο όπως μοιραζόταν τα σχέδια για διακοπές και για καινούργιο αυτοκίνητο.

Παιδιά δε πάνε στις εκδρομές με τα σχολειά και τα άλλα στα διαλείμματα, τα κοροϊδεύουν πως είναι φτωχά! Οι φίλοι δεν επικοινωνούν πια, γιατί έχουν κομμένα τηλέφωνα η ζουν μακριά και δεν μετέχουν σε κοινωνίες δουλειάς η στεκιών. Ούτε κάθονται να ακούσουν το ζόρι του φίλου. Έχουν μεγαλύτερο! Δείχνουν εσωστρέφεια! Ομφαλοσκοπούν! Ακούν τους εσωτερικούς τους μονολόγους. Οι οικογένειες εκρήγνυται. Τα λεφτά κάποιας σύνταξης, οι οικονομίες κάποιου, τα ακίνητα! Αδέλφια – τραπεζίτες πια! Και υστεροβουλία. Μίσος στην στους δεσμούς αίματος! Σφιχτές καρδιές, σφιχτά χείλη, περισπωμένες αγέλαστες. Μέσα στο μετρό, οι επιβάτες δείχνουν δυσφορία πια, απέναντι στον παρακλητικό, εξεζητημένα πονεμένο λόγο των επαιτών, ακόμη και των παιδιών που απλώνουν χέρι για σεντς.

Όχι. Η κρίση δε μας έκανε να στραφούμε στο διπλανό και να πιαστούμε απ το χέρι να ανέβουμε λίγο το βουνό, τραβώντας ο ένας τον άλλον για να δούμε πίσω απ την κορυφή τι έχει. Γκρεμό; Η καμιά Χανάαν που οι πηγές τρέχουν γάλα και μελί; Η επιβίωση, κατασπαράζει όποιο άλλο συναίσθημα και ένστικτο, θηριωδώς. Η ανάγκη να έχω εγώ, να μην γίνω σαν εσένα. Σκληρές κριτικές, μεγάλα κατηγορώ, επιθετικότητα, αγριάδα.

Διάβαζα για την κόρη του γνωστού αρχηγού, που η παράταξη του δίνει πολιτικό λόγο στο μίσος. Προσήχθη για επίθεση σε αλλοδαπό με άλλους ομοϊδεάτες της, αλλά αφέθηκε ελεύθερη δεν υπήρχαν στοιχεία ενοχής. Βλέπω στην τηλεόραση έναν πολιτικό της ίδιας παράταξης, να χιμάει στον Γιάννη Πρετεντέρη. Κάποιες στιγμές σχεδόν συμφωνώ! Πετάγομαι από την ύπνωση μου! Δεν μπορεί! Και μετά το σποτ τους. Για τις Ελληνίδες που δε γεννάμε και θα μαστε μειοψηφία, στο τόπο μας, ενώ οι ξένες γεννάνε πολλά παιδιά. Για τα πανεπιστήμια που έχουν γίνει «άνδρα αναρχοκομουνιστών» και πόσα χρόνια είχα να ακούσω αυτή τη λέξη! Για τα ναρκοπέδια στα σύνορα. Βλέπω να καίγεται σε κάποια συγκέντρωση τους η εβραϊκή και η αμερικανική σημαία. Μίσος κατά πάντων. Όπου χωράει, όπως βολεύει η στιγμή! Ξέρω δε σας λέω, κάτι νέο. Το εύκολο, το κλίσε είναι να κατηγορήσεις την συγκεκριμένη παράταξη και να διαφοροποιηθείς ως ο καλός, ο χριστιανικά αγαθός. Μόνο που στην καθημερινότητα είσαι, μοιάζεις, ανήκεις σ αυτούς.
Ανήκεις στο μίσος…

γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα

από το matrix24