Εξόριστος Κλεισθένης στη χώρα των Βίκινγκς...Οργίασε η κυρίαρχη προπαγάνδα των “μέσων όρων” (και της μετριότητας) για το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων. Από δίπλα, οι αιωνίως συμπλεγματικοί αυτοαποκαλούμενοι “ευρωπαϊστές”, οι οποίοι -εκτός των άλλων- αποδεικνύονται αφόρητα ρατσιστές, θεωρώντας ότι η Ευρωπαϊκή Δύση είναι ένα ομογενοποιημένο υπεράνω κριτικής και υπερεξελιγμένο πολιτικό-πολιτισμικό σύνολο, το οποίο κάνει χάρη σε κάτι ημιάγριους ανατολίτες που τους ανέχεται. Βία και φασισμός, κατά την άποψή τους, το γιαούρτι και η μούντζα. Καταστολή και φίμωση των αυγοριπτών και υβριστών της... κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας. Προϊόν συμπλέγματος κατωτερότητας και αυτή η επιλεκτική ευαισθησία απέναντι στα φαινόμενα της βίας που, πράγματι εκδηλώνονται στην κοινωνία, αλλά ουδεμία σχέση έχουν με τις αποδοκιμασίες πολιτικών.
Στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Εξάντα, ανάμεσα στα άλλα, ο Γιώργος Αυγερόπουλος καταδεικνύει ότι Έλληνες και Ισλανδοί είχαν ένα πανομοιότυπο χαρακτηριστικό στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης που χτύπησε και τις δύο χώρες. Εξίσου απολίτικοι, αδιάφοροι και εγωιστές, λόγω υπερδεκαετούς αχαλίνωτης τραπεζοκρατίας, που τους κατέστησε πρωταρχικά καταναλωτές, οι δύο λαοί βρέθηκαν μέσα σε λίγους μήνες από τη νιρβάνα στο οικονομικό χάος. Η αντίδραση απέναντι στο πολιτικό σύστημα υπήρξε σχεδόν ίδια και μάλιστα οι “απολίτιστοι Βίκινγκς” επέδειξαν περισσότερο εκνευρισμό από τους κληρονόμους της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Για μήνες, οι πολιτικοί της Ισλανδίας δεν τολμούσαν να ξεμυτίσουν από τα κυβερνητικά κτίρια χωρίς να τους κερνάει ο “όχλος” ιπτάμενα γαλακτοκομικά προϊόντα και ζαρζαβατικά. Η αστυνομία εκεί απλώς φυγάδευε τους πανικόβλητους πολιτικούς. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι ακόμη και μετά την πτώση της προηγούμενης κυβέρνησης και το “όχι” των Ισλανδών στις τράπεζες της Αγγλίας και της Ολλανδίας, το σπορ της αυγοβολής δεν σταμάτησε. Και η νέα κυβέρνηση που ανέλαβε το δύσκολο έργο της ανόρθωσης της ισλανδικής οικονομίας, μακριά από τις απειλές της “ευρωπαϊκής δημοκρατίας” και τις νουθεσίες του “laissez faire” ευρωκαπιταλισμού, εισέπραξε την δική της μερίδα γιαουρτακίου πλήρους λιπαρών.
Παρόλα αυτά, οι Ισλανδοί “συριζαίοι-κουκουλοφόροι” δεν αντιμετωπίστηκαν ως τρομοκράτες, δεν ξεκάβλωσαν πάνω τους μία στρατιά ανίκανων μπατσαίων, ούτε φιμώθηκαν από τους διάφορους Μικαέλ Χρυσοχοϊδίρ και Βαγκ Βενίζελσον. Κι αν χαρακτηρίστηκαν κι εκεί απολίτικοι, καλοζωισμένοι και ψευδοεπαναστάτες της Κούβας του Βορρά, οι Βίκινγκς απέδειξαν ότι δίπλα στο γιαούρτι και το σάπιο λαχανικό, υπάρχει η αυτοοργάνωση, η συνεννόηση και η δημοκρατική προοπτική. Μέσα στο ζόφο της οικονομικής κρίσης, οι πολίτες με τα αυγά, συντάσσουν αυτή τη στιγμή το νέο Σύνταγμα της χώρας τους. Ναι, αυτοί οι “φαιοκόκκινοι φασίστες” κυοφορούν τη Δημοκρατία τους.
Η διαφορά είναι μία: ο απόγονος του Χάραλντ του Ξανθού, Όλαφουρ Γκρίμσον, υπήρξε καλύτερος μαθητής του Κλεισθένη, από τον κληρονόμο του Περικλή, Κάρολο Παπούλια. «Αμάμεσα στις απαιτήσεις των αγορών και τη δημοκρατική βούληση του κόσμου, επιλέγω τη δημοκρατική βούληση». Τόσο απλό το μάθημα του Ο. Γκρίμσον στον συνάδελφό του Πρόεδρο της Δημοκρατίας και “αντάρτη, να’ουμ” Κ. Παπούλια.
Η ανοχή στο φασισμό είναι φασισμός
Γράφω και ξαναγράφω ότι ο φασισμός καταπολεμάται με περισσότερη δημοκρατία και όχι με θωράκιση της εξουσίας και ποτέ με καταστολή. Επιμένω ότι, ανεξάρτητα από το οικονομικό μοντέλο που θα επιλέξει μία κυβέρνηση να εφαρμόσει, χωρίς υποκείμενα δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο επιτυχίας. Κι όμως, η εξουσία αποφάσισε να περάσει το Ρουβίκωνα.
Η κεντρική απόφαση να δράσει εκτός δημοκρατικής νομιμότητας η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, αποτέλεσε εκκίνηση της προδιαγεγραμμένης πορείας προς το φασισμό. Και βέβαια, φασισμός -όπως φάνηκε παραπάνω- δεν είναι τα φάσκελα και τα λαχανικά στα μούτρα της εξουσίας (σ.σ. ούτως ή άλλως, είναι βλακώδης από μόνος του ο χαρακτηρισμός “φασιστική εκδήλωση” για την αντεπίθεση του ανίσχυρου στον ισχυρό). Η δε πορεία έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που διδάσκει η πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία: προπαγάνδα, κοινωνικό αυτοματισμό, ρατσισμό, κρατική βία και καταστολή και τελικά θάνατο.
Τις ημέρες που μερικές δεκάδες χιλιάδες κομματικά ρετάλια και παράσσιτα του συστήματος εξουσίας καθιστούσαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο νέο κομματικό αυτοκράτορα, μία 80χρονη αυτοπυρπολήθηκε για να μην αποτελεί βάρος στα παιδιά της, ένας άνεργος 44χρονος απαγχονίστηκε, αφού κατάπιε χλωρίνη κι έκοψε τα χέρια του για να διασφαλίσει το θάνατό του, ένας σκηνοθέτης φούνταρε με το αυτοκίνητό του στο λιμάνι του Πειραιά και ένας 70χρονος, αποτρελαμένος, όρμησε με καραμπίνα στη ΔΟΥ Αγ. Παρασκευής. Την ημέρα της μιντιακής αρχιερεσίας Βενιζέλου, μερικές εκατοντάδες οπαδοί του Παναθηναϊκού και μία χούφτα ΜΑΤ έκαναν γυαλιά-καρφιά το ΟΑΚΑ, σε ένα οπαδικοπολιτικό αχταρμά σύγκρουσης και βίας. Τις ίδιες ημέρες αρχηγός ακροδεξιού πολιτικού κόμματος ζητά από τα έδρανα της βουλής να οπλοφορούν οι πολίτες και οι αστυνομικοί να ανοίγουν πυρ ακόμη κι όταν δεν απειλούνται. Άποψη την οποία έσπευσε να υιοθετήσει κορυφαίο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας (Άρης Σπηλιωτόπουλος) στη δημόσια τηλεόραση, επικαλούμενος την “εισβολή κουκουλοφόρων στα σπίτια συνταξιούχων”. Αυτές ακριβώς τις ημέρες οργανώνονται πογκρόμ εναντίον μεταναστών στην Κρήτη με σύνθημα “να εκκαθαρίσουμε την περιοχή”. Παράλληλα, η Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στο Ρατσισμό “εορτάζεται” στην Αθήνα με παρέλαση νεοναζιστών στο κέντρο της και απαγόρευση εκδηλώσεων αντιρατσισμού από τον δήμαρχο της πόλης.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν αποτελέσματα του γιαουρτώματος Νταλάρα και του κάθε καρεκλοκένταυρου της εξουσίας. Είναι μοιραίο αποτέλεσμα της πρωταρχικής επιλογής στο δίλημμα που έθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ισλανδίας: «Αμάμεσα στις απαιτήσεις των αγορών και τη δημοκρατική βούληση του κόσμου», το αυτοαποκαλούμενο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που υφάρπαξε την εξουσία με απάτη απάντησε ξεκάθαρα: με τις απαιτήσεις των αγορών!
Τα αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα όχι μόνο δεν ανέκοψαν την πορεία προς το φασισμό, αλλά έχουν αρχίσει κι αυτά να φλερτάρουν με έναν τραβεστί εθνικοπατριωτικό λόγο και να κάνουν τα στραβά μάτια στις “κοινωνικά δύσκολες” καταστάσεις που θα μπορούσαν να τους αποστερήσουν ψήφους.
Τώρα πάνω από όλα είναι η στιγμή για μία σειρά διεκδικήσεων πάσει θυσία, ειδάλλως η βύθιση σε ένα ζοφερό καθεστώς νεοφασισμού είναι δεδομένη:
- Περισσότερη δημοκρατία και ισότητα.
- Πάταξη του ρατσισμού στη ρίζα του.
- Απόδοση λαϊκής δικαιοσύνης για τα πολιτικά εγκλήματα των τελευταίων ετών
- Απομόνωση και τιμωρία κάθε αντικοινωνικού στοιχείου (απατεώνα, φασίστα, λαμόγιου κ.λπ.)
Προσωπικά, αν είναι να πεθάνω για κάτι, προτιμώ να είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και η ισότητα.
γράφει ο Γαλαξιάρχης
από το galaxyarchis
Διαβάστε εδώ το... Η Άνοιξη της ΠΑΣΟΚρατίας - Μέρος α'
Αναρτήσεις
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου