Ιστορίες για χορτάτους...

Χορτάτοι. Πολιτικάντηδες, Καπιταλιστές, Τραπεζίτες, Εργατοπατέρες και Ελλαδέμποροι. Οι τρεις πρώτοι παζαρεύουν τη φτώχεια του ελληνικού λαού κι οι δύο τελευταίοι παίζουν με τη νοημοσύνη του. Άλλοι ονειρεύονται τις εκλογές νομίζοντας ότι θα αλλάξει η κατάσταση ψηφίζοντας τον τάδε ή τον δήνα. Όταν γίνουν και δουν ότι τίποτα το ουσιαστικό δεν θα αλλάξει τότε θα καταλάβουν το παραμύθι της "δημοκρατικής" νομιμοποίησης.

Κι οι πεινασμένοι; Υπάρχουν δύο κατηγορίες πεινασμένων. Αυτοί που είναι ήδη άστεγοι και εξαθλιωμένοι κι αυτοί που... είναι ένα βήμα πριν την εξαθλίωση. Κι αν οι πρώτοι είναι μερικές χιλιάδες και αυξάνονται καθημερινά, οι δεύτεροι είναι εκατομμύρια Ελλήνων και κάθε μέρα αυξάνονται με ιλιγγιώδη ρυθμό για να βρεθούν με μαθηματική ακρίβεια στη θέση της απόλυτης εξαθλίωσης.

Αν οι χορτάτοι μοιράζονται τα κέρδη τους οι πεινασμένοι μοιράζονται την αλληλεγγύη τους. Το αδιέξοδό των πεινασμένων τους βγάζει σε δύο δρόμους. Τον δρόμο της Αντίστασης και τον δρόμο της φυγής, δηλαδή της αυτοκτονίας. Θα ήταν ευχής έργον αν όλοι ακολουθούσαν τον πρώτο δρόμο. Δυστυχώς δεν το κάνουν όλοι. Μα το δρόμο της Αντίστασης είναι ταγμένοι να τον καπηλεύονται Εργατοπατέρες και Ελλαδέμποροι.

Οι Εργατοπατέρες και Ελλαδέμποροι είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Όπως τα κόμματα της Βουλής είναι τα διαφορετικά όργανα της ίδιας μπάντας. Οι πεινασμένοι πέφτουν στα δίχτυα τους. Απογοητεύονται. Άλλες σέχτες Εργατοπατέρων και Ελλαδέμπορων τους ξαναδίνουν ελπίδα. Μα το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Η εξατομίκευση φαίνεται μονόδρομος. Μα δεν είναι. Κάποιοι υποτάσσονται και παραμένουν αδρανείς. Μα η ανάγκη της επιβίωσης και η συσσορευμένη οργή δεν αφήνει περιθώρια. Η εποχή μας δεν είναι η εποχή της αδράνειας. Είναι η εποχή της δράσης.

Αυτό ακριβώς φοβάται το κατοχικό καθεστώς. Την απαλλαγμένη από Εργατοπατέρες και Ελλαδέμπορους δράση. Το απρόβλεπτο και ανεξέλεγκτο χτύπημα. Κι αυτό είναι βέβαιοι οι χορτάτοι ότι θα έρθει...

από το egersis