Οι φωνές που δεν ακούγονται…

Εικάζω ότι οι ιστορικοί του µέλλοντος θα µετονοµάσουν το διήµερο 15-17 Ιουνίου 2011 «το 48ωρο µιας ανείπωτης γελοιότητας»! Οι λόγοι ευκρινείς και τα ευκόλως εννοούµενα – πάντα διακριτικά – παραλείπονται... Κι επειδή τα... λόγια είναι περιττά την ώρα που χωρίζουνε (οι δυο συγκάτοικοι στο Χάρβαρντ), επιτρέψτε µου σήµερα, αντί να γράψω εγώ, να δώσω το βήµα στους «ανθρώπους χωρίς βήµα»... Να προτάξω, µε άλλα λόγια, τις φωνές που δεν ακούγονται... Και να µοιραστώ µαζί σας το περιεχόµενο δύο emails που έλαβα από δύο νέες κοπέλες αργά το βράδυ της Τετάρτης µετά το... διάγγελµα να τοπω; του Πρωθυπουργού:

Η πρώτη είναι 29 χρονών, άνεργη – κλασικά – πτυχιούχος µε διδακτορικό... Και µου γράφει: «Όπως και να έχει, ζούµε µεγάλες στιγµές... Η δική µου γενιά, από τα 18µου ακόµα, όταν έπειτα από τόσα χρόνια τυφλοσούρτη, ξαφνικά βρεθήκαµε µε νέο σύστηµα Παιδείας, µε νέες κατατακτήριες εξετάσεις, νέα πανεπιστήµια,µε το νέο ευρώ, χωρίς επαγγελµατικές σχέσεις και οικονοµικές απολαβές, µε κρίση...Όλα τα πειράµατα πάνω µας έγιναν. Και τώρα µας λένε και “no future”! Τόσο απλά! Τελικά έχουν περάσει πολλά πάνω από αυτό το κορµί και ο ποπός µας έχει φάει πολλά αγγούρια.

Παρ’ όλα αυτά, προσπαθώ να επανέλθω στα πιστεύω µου: “Με φωτιά και µε µαχαίρι πάντα ο κόσµος προχωρεί”. Εµείς φταίµε που καθόµαστε ακόµα και συζητάµε πολιτισµένα µε όλους αυτούς.Και ζητώ συγγνώµη που ξεσπάω σε σας, κυρία Ακρίτα! Αλλά εδώ κανείς δεν θέλει να καταλάβει το στοιχειώδες: ∆εν θέλουµε πίσω τα φράγκα! Θέλουµε την απλότητα και την οµορφιά που κάποτε είχε η ζωή µας. Εχω κουραστεί να ζω από τα 29 µου τη ζωή ενός πενηντάρη µεπαιδιά, ενώ δεν έχω καν σύζυγο και παιδιά να ταΐσω.

∆εν ξέρω πια πού να διοχετεύσωτο άγχος και τα νεύρα µου και αρχίζω να εξαντλώ το περιθώριο των παιδικών αναµνήσεων που µε βοηθούν να κοιµηθώ τα βράδια. Αυτά. Καληνύχτα σας...».

Η δεύτερη νέα γυναίκα είναι 26 χρονών: «Σας γράφω µε τον αυθορµητισµό και την οικειότητα που µου δηµιουργεί το γεγονός πως η πένα σας µε µεγάλωσε. Ετοιµάζω βαλίτσες για Φινλανδία! Όχι µονάχα για το µεταπτυχιακό! Περισσότερο για την ελπίδα και το όνειρο που εγκατέλειψαν αυτή τη χώρα µαζί µε την τσίπα των πολιτικών.

Έλεγα πως επειδή οι γονείς µου ποτέ δεν έκλεψαν, δεν είναι δηµόσιοι υπάλληλοι, ούτε ζήτησαν ποτέ τους το κατιτί τους από κανέναν καρεκλοκένταυρο δεν µε νοιάζει τι θα γίνει το “µαγαζάκι” τους. Οµως, τώρα κλαίω... Από οργή, από θλίψη... Απ’ τα δακρυγόνα που έφτασαν ως εδώ, δεν ξέρω να σας πω... Και ντρέποµαι γιατί το δικαίωµα της ψήφου µου δεν το αξιοποίησα όπως έπρεπε και ντρέποµαι και γιατί αυτοί δεν ντράπηκαν ούτε µια φορά ούτε µια στιγµή...

∆εν µπορώ, όµως, βλέποντας στο facebook τη φωτογραφία µε τη µαµά σας να µην αναρωτιέµαι πώς άραγε να νιώθει τώρα µια γυναίκα πολιτικός, µιας άλλης εποχής, που στερήθηκε το παιδί της και βρέθηκε στη φυλακή για τη ∆ηµοκρατία made 2011... Όχι, απλά, τώρα που ξηλώνεται το Σύνταγµα, αλλά που τόσο καιρό ξηλώθηκαν οι αρχές και η αξιοπρέπειά µας, το µέλλον του εγγονού της.

Καλή υποµονή, καλό κουράγιο, καλή µας τύχη όπου µας βγάλει η στράτα µας...».

Αυτά για σήμερα... Αυτά από δύο νέες γυναίκες... Που η µία ετοιµάζει βαλίτσες για να πάρει τα µάτια της και να ξενιτευτεί... Και η άλλη κουράστηκε να «ζει από τα 29 της τη ζωή ενός πενηντάρη µε παιδιά».

Αυτές είναι οι φωνές που δεν ακούγονται...
Αν θέλετε,τις προσπερνάµε...
Αν όχι, τις αφουγκραζόµαστε...
Η επιλογή δική µας...
Και οι συνέπειές της επίσης...
γράφει η Έλενα Ακρίτα

από ΤΑ ΝΕΑ