Ο μύθος των επενδύσεων

Για να καταλάβει ο κόσμος τι σημαίνουν στην πράξη τα λόγια των αξιωματούχων της χώρας και τα προγράμματα της τρόικας, καλό είναι να δει κανείς τι συμβαίνει πίσω από αυτά. Το σχέδιο της σημερινής άρχουσας τάξης στη δυτική οικονομία προβλέπει ότι μία χώρα -στην περίπτωσή μας η Ελλάδα- μπορεί να βγει από τη δεινή οικονομική θέση, που της επιβλήθηκε, μόνο αν αυξήσει τις εξαγωγές της ή προσελκύσει επενδύσεις.

Η Ελλάδα, χώρα αποβιομηχανισμένη και με ευνουχισμένο αγροτικό πλούτο εξαιτίας και του μικρού κλήρου, χρειάζεται πάρα πολλά χρόνια για να δημιουργήσει μονάδες τεχνολογίας αιχμής και νοοτροπία συνεταιριστικής αγροτικής πολιτικής, αν τα δημιουργήσει ποτέ.

Επίσης, η θάλασσά της είναι περιορισμένης έκτασης ώστε να γίνει μεγάλη εξαγωγική δύναμη η χώρα στα μοναδικής ποιότητας αλιεύματά της.

Έτσι, ο μοναδικός πόρος από τον οποίο η Ελλάδα μπορεί να... αντλεί πλούτο μεγάλης έντασης είναι ο τουρισμός. Κι αυτός, όχι έτσι ανοργάνωτος, περιστασιακός και απολύτως επαρχιώτικα ατομικός, όπως είναι εδώ και χρόνια, αλλά αναβαθμισμένος. Ο ελληνικός τουρισμός μοιάζει με παράγκα του Καραγκιόζη μπροστά στον επαγγελματικό τουρισμό των πραγματικά τουριστικών προορισμών του πλανήτη.

Αφού, λοιπόν, εκ των πραγμάτων η Ελλάδα, ακόμα κι αν αρχίσει από αύριο το πρωί να εκμεταλλεύεται σωστά τις αρετές της, θα χρειαστεί χρόνια για να δει πλούτο από τα προϊόντα της και τις υπηρεσίες της, έχει εναποθέσει τις ελπίδες της -όχι η ίδια, ευτυχώς, οι κυβερνήτες της- στις επενδύσεις. Και μάλιστα στις ιδιωτικές!

Επειδή η φαεινή τρόικα, όχι απλώς έχει αποκλείσει τις δημόσιες επενδύσεις, αλλά ουσιαστικά τις έχει περικόψει μέχρις απαγόρευσης!

Θυμίζω εδώ ότι και η Αμερική μετά το κραχ του '29 αλλά και η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, τη δεκαετία του '50 ορθοπόδησαν χάρη και μόνο στα δημόσια έργα και τις δημόσιες επενδύσεις. Είτε από ίδια κεφάλαια είτε από βοήθειες είτε από δάνεια.

Η εμμονική, βλακώδης σημερινή κυρίαρχη οικονομία πηγαίνει ακριβώς αντίθετα! Με αποτέλεσμα να γδύνει από πλούτο λαούς και να πλουτίζει όχι παραγωγικά κεφάλαια, αλλά χάρτινα και άυλα προϊόντα.

Η Ελλάδα περιμένει να σωθεί από επενδύσεις. Και μάλιστα ιδιωτικές. Ας υποθέσουμε ότι η σκέψη είναι υγιής. Ο ιδιώτης επενδυτής θέλει ένα πράγμα για να βάλει τα λεφτά του: να αισθανθεί ότι είναι ασφαλή.

Για να αισθανθεί έτσι ο ιδιώτης, απαιτούνται τουλάχιστον δύο βασικές προϋποθέσεις: σταθερή φορολογική πολιτική σε διάρκεια χρόνου και φερέγγυα, ευέλικτη, δημόσια διοίκηση. Η Ελλάδα δεν έχει τίποτε από τα δύο.

Αν υποθέσουμε ότι μαγικά αύριο το πρωί τα αποκτά και τα δύο, θα απαιτηθούν τουλάχιστον 10 χρόνια -και αν- για να αποκτήσει και ένας ιδιώτης με σοβαρά κεφάλαια και σοβαρό κεφάλι εμπιστοσύνη στη χώρα ώστε να επενδύσει.

Στο μεταξύ, ο ελληνικός πληθυσμός θα έχει λιμοκτονήσει, αν δεν έχει επαναστατήσει, περιμένοντας πότε θα δεήσει ο κάθε λεφτάς να φέρει τα χρήματά του, όχι για να ωφελήσει τη χώρα, αλλά για να κερδίσει περισσότερα.

Και ρωτάει ο αφελής, και όχι μόνο: Αυτή είναι εθνική πολιτική; Είναι έξυπνη πολιτική; Είναι συμφέρουσα πολιτική; Αν δεν είναι, αφού δεν αντέχει ούτε στην κοινή λογική, γιατί δεν λέμε ένα άι σιχτίρ στην τρόικα και τις ονειροφαντασίες της, που μας πάνε με μαθηματική ακρίβεια στον τοίχο; Τι χειρότερο νομίζει κανείς ότι μας περιμένει απ' αυτό που θα ζούμε σε τρία χρόνια;
γράφει ο Γ. Παπαδόπουλος-Τετραδης
από την enet