Θέλει, λέει, να ‘ναι ελεύθερος. Σκοτώστε τον…

"Θέλει λέει να ‘ναι ελεύθερος … Σκοτώστε τον.

Τολμά να μη φοβάται.

Τολμά να μπαίνει μπροστά για να προστατέψει εκείνους που αγαπά … Σκοτώστε τον."

Και η εντολή εδόθη. Και εκείνος ο άνανδρος τον σκότωσε, με δυο μαχαιριές. Ένας κρατούσε το μαχαίρι, κι όμως πάνω του βρέθηκαν χιλιάδες δακτυλικά αποτυπώματα. Κι αυτό το μαχαίρι δεν άργησε να περάσει σε άλλα χέρια. Σε κόμματα, κινήματα, παρατάξεις, φυλλάδες, κανάλια και δημοσιογραφίσκους της κακιάς ώρας. Από ‘κείνο το ξημέρωμα της 18ης Σεπτέμβρη, όλοι αυτοί σκοτώνουν τον Παύλο κάθε μέρα.

Το ‘χες πει άλλωστε ρε ψηλέ… ‘’η ελευθερία του λόγου, ακριβά κοστίζει’’. Οι δολοφόνοι σου δεν άντεχαν την επιμονή σου να υπερασπίζεσαι την ελευθερία σου. Μα, κι οι περισσότεροι από τους ‘’απέναντι’’, ακόμη δεν αντέχουν το ότι ήσουν πραγματικά ελεύθερος. Τους ενοχλεί που δεν μπορούν να σε ‘’χρωματίσουν’’, να σε εντάξουν σε κάποιο πολιτικό χώρο, να σου ‘’κολλήσουν’’ κάποια ταμπέλα.

‘’Ελευθερώστε επιτέλους την ελευθερία’’, έγραφες ρε Παύλο, μα ακόμη φυλακισμένη την έχουμε εδώ κάτω. Τι και αν πέρασε κιόλας ένας χρόνος απ’ το φευγιό σου; Τι κι αν τα τραγούδια σου έχουν κάνει τον γύρο του κόσμου; Τι κι αν οι ιδέες σου έχουν βρει ζεστή φωλιά σε κάθε ελεύθερο μυαλό;

Το τοπίο είναι ακόμη γκρίζο … τίποτα δεν καταφέραμε να αλλάξουμε. Τα φίδια σέρνονται ακόμη ανάμεσα μας και σκορπούν δηλητήριο. Είναι γεγονός πως σ’ αυτόν τον τόπο, όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω και μια παραφυάδα φασισμού. Λένε πως η μάχη μαζί του είναι άνιση. Βλέπεις ο φασισμός, έχει γερά όπλα. Σπέρνει φόβο, διχόνοια, φτώχεια και εξαθλίωση, για να θερίσει οργή, θυμό και βία. Μας θέλει απαίδευτους και άσκεφτους, για να μας χειραγωγήσει.

Εν ολίγοις ο φασισμός θέλει σκοτάδι. Επιβιώνει μόνο σε σκοτεινούς καιρούς και φοβάται όποιον φέρει φως και δη όποιον θέλει να το μεταδώσει. Γι’ αυτό σε φοβήθηκαν κι εσένα. Και σε φοβούνται ακόμη. Και το φως που μας μετέδωσες είναι το όπλο μας … Με φως, παιδεία, γνώση και αγάπη. Με αυτά θα τους νικήσουμε. Και όποιος ξεγελιέται και μπαίνει σε αυτή τη μάχη, χρησιμοποιώντας τα δικά τους όπλα, είναι ήδη χαμένος.

Λένε πως σε σκοτώσανε ρε Παύλο. Μα εμένα κάποιοι που τους λένε τρελούς και ονειροπόλους, μου έδειξαν ότι είσαι εδώ, μαζί μας. Και θα είσαι εδώ, όσο η ανάμνηση σου ζεσταίνει τις ψυχές μας. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, που κρατάνε τα λόγια σου και τις ιδέες σου φυλαχτό, και τους δίνουν ζωή. Όσο κάποιοι συνεχίζουν να ονειρεύονται και να παλεύουν για να χρωματίσουν αυτόν τον κόσμο.

Ρίξε καμιά ματιά κι εδώ κάτω. Τραγούδα μας τις ρίμες σου να φεύγει το σκοτάδι. Κι εμείς θα τραγουδάμε μαζί σου, όλοι μια μεγάλη αγκαλιά, πιασμένοι από το χέρι. Και δεν θα μένουμε στο τι μας χωρίζει, παρά μόνο στο τι μας ενώνει.

Για σένα. Για μια ιδέα. Για την ελευθερία. Για κάθε αδέσμευτη ψυχή σε αυτόν τον κόσμο.
γράφει η Μαριάννα Μητροπούλου
από το Στ' ακρόνειρο