Η παράνοια, όταν τη κοιτάς, σου επιστρέφει το βλέμμα…

Με κινηματογραφική λεβεντιά ισάξια ενός Πρεκα – Ζεππου Πεπονάρη, ή ενός Κούρκουλου να βροντοφωνάζει «όχι άλλο κάρβουνο» θα σταθώ ενώπιον σας να διεκδικήσω το πλάνο και την ηρωική ατάκα μου: «όχι άλλο Κασσιδιάρη».

ΟΚ! Πρωτοφανής και παράλογη παρουσία, τα νερά, οι γροθιές σε γυναίκεια πρόσωπα, η βία να εισβάλλει στην πρωινή ζώνη και στα σπίτια μας. Πρωτοφανής και η διάθεση του καθόλα αξιοσέβαστου κ. Παπαδάκη να μηνύσει δημοσιογράφο γιατί του έκανε κριτική για το ότι με τέτοιους καλεσμένους δίπλα δίπλα ήθελε απλά να... υψωθεί στα επουράνια της τηλεθέασης (λες και όταν κάνουμε τηλεόραση, γράφουμε στήλες, η συνεντεύξεις είναι κακό να θέλουμε να χουμε αποδέκτες! Από ποτέ είναι βρισιά στη δημόσια γραφή να επιθυμείς να είναι μπροστά ο δήμος και να μη σου γυρίζει τη πλάτη!).

Πρωτοφανής και η πρεμούρα του ξένου τύπου να ασχοληθεί με την σκηνή του ξυλοδαρμού, με ένα από κάτω κείμενο εμφανώς υποτιμητικό για μας τους ιθαγενείς του νότου της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Από την Παρασκευή το πρωί όμως, η σκηνή αναπαράγεται συνεχώς, όλο σχεδόν το 24ωρο, απ όλες τις εκπομπές της επικράτειας, ξανά και ξανά, τόσο που να αποδυναμώνεται η βία και να ναι σα να βλέπουμε σκηνές από κινέζικο καράτε που ο ήχος πέφτει άλλη ώρα απ τη γροθιά. Σ αυτή τη επανάληψη προσθέτουμε άπειρα αφιερώματα του τύπου «Όσα δεν ξέρετε για τον Ηλία Κασσιδιάρη» (και δεν θέλουμε να τα μάθουμε), ή «ποιος είναι ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής;» (αυτός, να, εκεί!), αλλά και σχόλια στα σόσιαλ μιντια και γελοιογραφίες και αστεία και σοβαρά!

Όπου κι αν γυρίσω, το κοντοκουρεμένο, αγέλαστο κεφάλι, με το βλοσυρό βλέμμα, εισβάλλει στο οπτικό μου πεδίο, όπως εισβάλλει και στην ζωή μου η ύπαρξη του και η ιδεολογία του, όπου οι φούρνοι στο Άουσβιτς έψηναν κουλαρακια, στο Πολυτεχνείο δεν συνέβηκε ποτέ τίποτα άλλο εκτός από μαθήματα, ο Χίτλερ ήταν ένας απλός ιδεολόγος που εμείς διαφωνούμε βέβαια αλλά μη το κάνουμε και θέμα και δεν ξέρω μπορεί να ζει και ο Ελβις στα Σεπόλια.

Όμως φτάνει τώρα! Το είδα τόσες φορές, λούπα στο μυαλό μου, να παίζει και να ξαναπαίζει. Και ξέχασα πως ένας νέος άνθρωπος, μόλις 24 χρονών βρέθηκε με όπλο να αυτοδικεί σκοτώνοντας. Δε θα κρίνω εγώ, δεν μπορώ και δεν το αξίζω αν έκανε καλά. Μπορώ να σκέφτομαι την αγωνία που έζησε πριν πυροβολήσει, αλλά και τα σκοτάδια που τον περιμένουν αδηφάγα, άλογα, Ερινύες και Αρπιες οι σκέψεις μόλις κοπάσει ο θόρυβος και πάψουν τα χειροκροτήματα όσων πάνε σπίτι τους, ήσυχοι για την πράξη άλλου. Το δίκιο είναι ένα θέμα, η ανθρώπινη ψυχή άλλο. Και συχνά αυτά τα δυο δεν συναντιούνται πουθενά και ποτέ.

Η λούπα στο μυαλό και η επανάληψη της ίδιας σκηνής της βίας και τ όνομα του Ηλία Κασσιδιάρη συνεχίζουν να θορυβούν γύρω μου παντού. Που δεν πιάστηκε, δεν τον έβρισκαν, που έγραψε στο φεις μπουκ, που μόλις τελείωσε το αυτόφωρο έβγαλε ανακοίνωση γιατί θα μηνύσει όλους όσοι τον έθιξαν και τον προσέβαλλαν. Το βλέμμα που τον κοίταζε η κ. Δουρου προφανώς είχε σφαίρες και η κόλλα Α4 που του κάνε αέρα η κ. Κανέλλη ήταν από τσιμεντόλιθο! Την ίδια στιγμή η ανεργία στην Ελλάδα έχει φτάσει στο 23% και καμία διαδήλωση, καμία φωνή, καμία κραυγή δε βγάζουμε για αυτό. Να πληρωνόμαστε με 350 η 400 ευρώ το μήνα για το 8ωρο όσοι εκλεκτοί τα παίρνουμε κι αυτά!

Επίσημα ένα κράτος αφήνει όσους δουλεύουμε ακόμα (παράξενο πράγμα!), στο έλεος των μπλοκακίων χωρίς ποτέ κανένα δικαίωμα απ τους εργοδότες και πάνω απ όλα απ τον ένα, μέγα νταβατζή: την εξουσία! Το πόσοι ζουν στα όρια της φτώχειας και πόσοι κάτω απ αυτά είναι αδιερεύνητο πλέον! Η καθημερινότητα φαντάζει κάθε μέρα βουνό τεράστιο που μέσα σ ένα οκτάωρο πρέπει να το διαβείς όλο για να ανακαλύψεις πως είσαι στην αρχή μιας οροσειράς θεόρατης, αφού έχει εφτά μέρες η εβδομάδα. Και ενώ η ζωή κυλάει, χωρίς να κοιτάζει τη δικιά μας μελαγχολία, κατάθλιψη, κατατονία, πείνα, αδιέξοδο, απελπισία, θυμόμαστε όλοι λέξεις όπως «παλιοκουμμουνι», «αναρχοκουμουνισται», μπορεί και «κομμουνιστοσυμμοριτες» σε λίγο και παρακολουθούμε ακόμα και στον ύπνο τον πολιτικό λόγο και την επιχειρηματολογία της γροθιάς, του νερού που πετιέται σε πρόσωπα, της κλωτσιάς, της βρισιάς.

Για αυτό σας λέω, δεν επιθυμώ να βλέπω την ίδια σκηνή, δεν επιθυμώ να κάνουμε όλοι τοποθετήσεις για το παράλογο, σα να κυλιόμαστε και εμείς στην παράνοια του, να μας καταπίνει στην τρέλα του. Αφήστε με. Πάω και εγώ με την σειρά μου, να ακονίσω και να γυαλίσω τα κονσερβοκούτια μου, τώρα…
γράφει η Αλεξάνδρα Τσόλκα

από το matrix24