Πενήντα χρόνια πίσω σε όλα... και ολοταχώς

Η μεταπολίτευση μας οδήγησε στον υπερδανεισμό και στην εντεύθεν αναπάντεχη, αλλά επίπλαστη για τους πολλούς, ευημερία με αντάλλαγμα όχι τόσο την ψήφο μας όσο την ίδια την ψυχή μας. Κι’ έτσι κατακτήσαμε, είπαν, τη Δημοκρατία, το ποθούμενο από τη δεκαετία του '50. Αυτά μας είπαν εκείνοι που ούρλιαζαν από τα μπαλκόνια «για το σοσιαλισμό αγωνιζόμαστε όλοι» ή από το βήμα συνεδρίων «είμαστε σοασιαλιστές και δημοκράτες» για ν’ αποδειχθεί ότι στα παρασκήνια και στ’ ανήλιαγα υπόγεια απεργάζονταν αναιδώς και αναισθήτως τη συντριβή μας στο όνομα της δικής μας νομιμοποίησης και εντολής.

Τελείωσαν οι διδάκτορες με τους δικτάτορες και μας δίδαξαν τη λαμογιά, το σκαπουλάρισμα, τον ωχαδερφισμό, την ιδιοτέλεια, τη μίζα, τη λούφα, το μπαχτσίσι, το ρουσφέτι, τη ρουφιανιά και την καφρίλα. Διψώντας για εξουσία βρέθηκαν άξιοι μιμητές τους οι παλαιοί «δυνάστες», η δεξιά.

Κι’ έτσι πορευόμασταν αμέριμνοι μέχρι που... ακουμπήσαμε στο αποκορύφωμα της δουλικότητας, της υποτέλειας, της άνοιας, της μικρότητας, της κακοήθειας, της βδελυγμίας. Στον λόχο των 157 πράσινων τυφεκιοφόρων. Κι’ ύστερα κατρακυλήσαμε εκεί που πιο χαμηλά δεν γίνεται καθώς οι επιβήτορές μας ενώνονταν εις σάρκα μίαν. Τώρα που το τέλος τους πλησιάζει, κατεβάζουν το επίπεδο στα μπουντρούμια, απ’ όπου ξεπήδησαν.

Με μεταφέρει η τηλεόραση σε μία τάξη του Δημοτικού, όπου ο δάσκαλος κατονομάζει τις χώρες της ευρωζώνης, αλλ’ όχι την Ελλάδα. Μια γλυκιά μαθητριούλα ρωτάει αθώα και με παράπονο: «Η Ελλάδα; γιατί;». Ο συνειρμός αναπόφευκτος και αστραπιαίος. Θυμήθηκα το περίφημο «αυτή η δραχμή είναι δική σου, μην αφήνεις τον Παπανδρέου να σου την πάρει» της δεκαετίας του '60. Τότε ο λαός βομβαρδιζόταν με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, με τον ίδιο τρόμο. Η εκλογή του Γεωργίου Παπανδρέου θα σήμαινε την οικονομική κατάρρευση της χώρας, διότι μόνον μια δεξιά κυβέρνηση μπορούσε να διατηρεί εν ευημερία τους έχοντες και στο περιθώριο τους μη έχοντες.

Σήμερα το σύνθημα είναι «αυτό το ευρώ είναι δικό σου, μην αφήσεις τον Τσίπρα να σου το πάρει». Πάνε κοντά 50 χρόνια κι’ έρχεται τώρα ο Αντώνης Σαμαράς να επιβεβαιώσει το σύνθημα «Ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά». Η μόνη διαφορά είναι ότι τότε μόνον η ΕΡΕ, πρόγονος της ΝΔ, ήταν δεξιά. Η Ένωση Κέντρου, πρόγονος του ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν δεξιά. Τώρα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι ένα και το αυτό, εξ ου και το ημιθανές ΠΑΣΟΚ δεν διαμαρτύρεται για τέτοιες διαφημιστικές αθλιότητες. Η ΝΔ κάνει και του ΠΑΣΟΚ τη βρώμικη δουλειά. Μια ζωή οι δεξιοί ηλίθιοι ήταν νεροκουβαλητές του ΠΑΣΟΚ.

Αντωνάκη, καμμία υπηρεσία δεν προσφέρεις στην πατρίδα. Είσαι ένας αδίστακτος λακές, ο οποίος προσπαθεί να αναρριχηθεί στην εξουσία με κάθε ποταπό, ύπουλο, δόλιο, άθλιο μέσο. Φιλάς κατουρημένες ποδιές και γλείφεις εκεί που έφτυνες για την κωλοκαρέκλα. Μας γύρισες 50 χρόνια πίσω. Αυτό τουλάχιστον δεν θα σου το συγχωρήσει η ιστορία. Αν είχα να διαλέξω μεταξύ εσού και της δραχμής, θα διάλεγα τη δραχμή. Όπως τη δραχμή θα διάλεγαν 1.500.000 άνεργοι, οι οικογένειες 2.500 αυτόχειρων, 50.000 άστεγοι, 500.000 σιτιζόμενοι στα συσσίτια των φιλανθρώπων, εκατομμμύρια ασφαλισμένων που στερούνται τα φάρμακά τους, χιλιάδες επαγγελματίες που συλλαμβάνονται για να εξευτελιστούν επειδή αδυνατούν να πληρώσουν τους φόρους μερικών χιλιάδων ευρώ, ενώ οι παρέες σου χρωστάνε εκατομμύρια και μας περιγελούν .

Στο ανύπαρκτο, λοιπόν, δίλημμα «Μνημόνιο ή δραχμή» απαντώ χωρίς δισταγμό «δραχμή». Εσύ να πας εις εσπερίαν να απολαύσεις τα ευρώ σου και τα ννημόνιά σου. Δεν έχεις ούτε ιερό ούτε όσιο, κι’ αυτός ο τόπος είναι σπαρμένος και οργωμένος από δαύτα.
γράφει ο Σωτήριος Καλαμίτσης

από το taxalia