Ο φασισμός της ακροαματικότητας

Η πιο ακραία μορφή εκφυλισμού της σκέψης είναι το τηλεοπτικό θέαμα, η «τηλεοπτική σκέψη». Η «τηλεοπτική σκέψη» δεν είναι σκέψη. Είναι η ισοπέδωση και η διάλυση της σκέψης. Είναι η ιδεολογία της ρωγμής και της πώλησης των τεμαχίων της σκέψης. Δηλαδή η ιδεολογία της ομογενοποίησης και της αποσάθρωσης των διανοητικών μηχανισμών και λειτουργιών…

Το «εργαλείο» αυτής της αποσάθρωσης και δολοφονίας της σκέψης, δηλαδή η «γλώσσα» της «τηλεοπτικής σκέψης», είναι η τηλεοπτική εικόνα, δηλαδή το θεατρικό τελετουργικό του εμπορευματοποιημένου θεάματος.

Η αχαλίνωτη διαστροφή αυτού του εμπορευματοποιημένου «λόγου» του θεάματος είναι η ακροαματικότητα!!!

Η ακροαματικότητα είναι ο θεός του τηλεοπτικού σύμπαντος, είναι η φασιστική «γλώσσα» της «τηλεοπτικής σκέψης», δηλαδή είναι η «γλώσσα» της φασιστικής ισοπέδωσης και διάλυσης της σκέψης…

Υπογραμμίζει ο Pierre Bourdieu:

«Η ακροαματικότητα είναι η επικύρωση της αγοράς, της οικονομίας, δηλαδή μιας εξωτερικής και αμιγώς εμπορικής νομιμότητας. Και η υποταγή στις απαιτήσεις αυτού του εργαλείου μάρκετινγκ σε θέματα κουλτούρας είναι ακριβώς ό,τι είναι σε θέματα πολιτικής η δημαγωγία που κατευθύνεται από τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης.

Η τηλεόραση που διακυβερνάται από την ακροαματικότητα καθυποτάσσει τον υποτιθέμενο ελεύθερο και πεφωτισμένο καταναλωτή στους καταναγκασμούς της αγοράς, οι οποίοι δεν έχουν τίποτε από τη δημοκρατική έκφραση μιας πεφωτισμένης, ορθολογικής συλλογικής γνώμης, όπως οι κυνικοί δημαγωγοί θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε…» («Για την τηλεόραση»).

Κάτω, λοιπόν, από το δικτατορικό εξαναγκασμό της ακροαματικότητας, (το φασιστικό λόγο των νόμων της αγοράς) δεν μπορεί να αναπτυχθεί κανένας δημιουργικός και δημοκρατικός διάλογος. Καμιά αλυσίδα ιδεών δεν μπορεί να υπάρξει.

Αντίθετα δημιουργούνται τέτοιες συνθήκες που καταργούν τη σκέψη: Γιατί σκέψη μέσα στην ταχύτητα που απαιτεί ο καταναγκασμός της ακροαματικότητας και του τηλεοπτικού χρόνου δεν μπορεί να υπάρξει.

Πιο αναλυτικά σε ένα παλιό μας άρθρο: «Η δολοφονία της σκέψης»

Μία από τις βασικές «συνθήκες» που δημιουργεί ο φασισμός της ακροαματικότητας είναι η «σκηνοθεσία του θεάματος»: Δηλαδή η ακραία επιδίωξη του Εντυπωσιακού, της Δραματοποίησης των γεγονότων και των κανιβαλικών καυγάδων (ο συζητητικός χουλιγκανισμός).

Από αυτόν το φασισμό του τηλεθεάματος καθορίζεται και η επιλογή των προσκεκλημένων: Η επιλογή αυτή αποτελεί συστατικό στοιχείο του φασιστικού τελετουργικού σκηνικού, δηλαδή της ακροαματικότητας.

Με πιο απλά λόγια: Επιλέγονται πρόσωπα όχι μόνο ετερόκλητα και ανίκανα για δημιουργικό διάλογο, πρόσωπα όχι μόνο ικανά να προσαρμόζονται στους καταναγκαστικούς χρονικούς περιορισμούς της ακροαματικότητας, πρόσωπα εξυπνακίστικης «ατάκας», αφοριστικών «χρησμών» και τυποποιημένης αυθάδειας, αλλά και πρόσωπα εριστικής και προκλητικής κοκορομαχίας: Πρόσωπα που να λειτουργούν με τους ποδοσφαιρικούς όρους του χουλιγκανισμού και της ρωμαϊκής αρένας…

Σε ένα τέτοιο τερέν ρωμαϊκής αρένας (η κορύφωση του φασισμού της ακροαματικότητας), καταστρέφεται ολοσχερώς και βιαίως κάθε βάση διαλόγου και επικοινωνίας, κάθε «ιμάντας» σκέψης, κάθε κανόνας και αυτής της τυπικής λογικής: Τα πάντα μετατρέπονται σε μια ζούγκλα Βαβυλωνίας, σε ένα άγριο ρινγκ…

Η τελική κατάληξη είναι τα ουρλιαχτά, οι βρισιές, οι χυδαιότητες και οι γροθιές: Ο θρίαμβος του φασιστικού τελετουργικού της ακροαματικότητας…

Ο φασισμός, λοιπόν, της ακροαματικότητας επιδοτεί πολιτικά όλα τα είδη του πολιτικού υπόκοσμου (κάθε χρώματος), όλα τα «είδη» και τα υπολείμματα της ακροδεξιάς δημαγωγίας και του ναζιστικού τραμπουκισμού.

Η Χρυσή Αυγή είναι ένα από τα πιο προνομιούχα «εμπορεύματα» της ακροαματικότητας…

Έτσι η συντήρηση και η κατασκευή αυτών των παρακρατικών συμμοριών από τους μηχανισμούς της Νέας Τάξης, ταυτίζεται και με τους νόμους της αγοράς, της ακροαματικότητας: Το καθεστώς παράγει και κατασκευάζει τους παρακρατικούς μηχανισμούς του και τις ένοπλες συμμορίες του και ταυτόχρονα τους προβάλλει μέσω της αγοράς του θεάματος: Του φασισμού της ακροαματικότητας…

Η εκπομπή, συνεπώς, του Παπαδάκη με Κασιδιάρη, Κανέλλη και Δούρου, αν δεν ήταν πολιτικά σχεδιασμένη και στημένη (εμείς το πιστεύουμε), ήταν ακροαματικά στημένη.

Διότι, όταν καλείς τον Κασιδιάρη της Χρυσής Αυγής (τον ακραίο πολιτικό τραμπούκο και κήρυκα του τυφλού μίσους και της ατομικής βίας), με την Κανέλλη (τον ακραίο τηλεοπτικό «τραμπούκο») και τη Δούρου («τραμπούκο» της αυθάδειας του ΣΥΡΙΖΑ), αν δεν εκτελείς πολιτικό σχέδιο των «νταβάδων», σκηνοθετείς συνειδητά το ρινγκ της ακροαματικότητας: Αυτό που είδαμε…

Όλο αυτό το φασιστικό θέαμα της εκπομπής του Παπαδάκη (αλλά και όλων των τηλεοπτικών καναλιών που παρατηρούμε, σήμερα, με ιδιαίτερη οξύτητα), ήταν μια συνειδητή σκηνοθεσία: Αν όχι από τους πολιτικούς «νταβάδες», ήταν όμως από τις απαιτήσεις της ακροαματικότητας και τους κυνηγούς της, δηλαδή από τον Παπαδάκη στην προκειμένη περίπτωση…

Ο ρόλος όλων αυτών των τηλεστάρ είναι να «παράγουν» ακροαματικότητα, να προωθούν τα πολιτικά παιχνίδια των αφεντικών τους και να καταστρέφουν ολοκληρωτικά τη σκέψη: Είναι οι γενίτσαροι της Νέας Τάξης, οι παραγωγοί και οι σκηνοθέτες του φασισμού της ακροαματικότητας, τα χαλύβδινα τηλεοπτικά λέπια τα οποία τα επικαλύπτουν οι ίδιοι με τις μυθολογίες της Ενημέρωσης, του διαλόγου και του πλουραλισμού των ιδεών…

από το resaltomag