Χώρα των ευνομούμενων και όχι των ευνοούμενων

Η μάχη του παλιού που πασχίζει να διατηρήσει τα κεκτημένα του, απέναντι στο καινούργιο που προσπαθεί να γεννηθεί, δίνει ουσιαστικά απάντηση στο ερώτημα: Τι Ελλάδα θέλουμε;

Η κοινωνική πολιτική με δανεικά ή αλλιώς το “Τσοβόλα δώστα όλα” έφερε τη χώρα σε αυτό το τέλμα.

Ένα ψευδεπίγραφο και ανύπαρκτο βιοτικό επίπεδο και ένα αντιπαραγωγικό μοντέλο που βασιζόταν στην κατανάλωση.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 1980, δεχτήκαμε τη συνειδητή απαρχή της υποβάθμισης της κρατικής κυριαρχίας προς χάρη της... κοινωνικής ευημερίας που εκ του αποτελέσματος δεν μπορεί παρά να ήταν επίπλαστη.

Με άλλα λόγια όταν δανειζόμασταν είχαμε γνώση πως εκείνη τη στιγμή υποθηκεύαμε το μέλλον της πατρίδας μας και των παιδιών μας.

Στην επόμενη δεκαετία δεχτήκαμε την διαιώνιση της υποθήκευσης αυτής προς χάρη της συντήρησης της κοινωνικής ευημερίας, κομπάζοντας μάλιστα ότι είμαστε ένα φτωχό κράτος με πλούσιους πολίτες, θεωρώντας ότι αυτό θα συνεχίσει να εγγυάται την κοινωνική άνθιση και τη δημιουργία ίσων ευκαιριών πλουτισμού σε όλους.

Ένας μεταμοντέρνος νεοπλουτισμός που μας συνεχιζόταν μέσα από το life-style και τα ψεύτικα χαμόγελα και τα μεγάλα πούρα.

Και στις δύο περιόδους ο εξωτερικός δανεισμός του κράτους και η ανορθολογική οικονομική λειτουργία του δεν έδειχνε να απασχολεί κανένα μας, όταν και εμείς οι ίδιοι είχαμε την ίδια ροπή δανεισμού και ανορθολογικής οικονομικής λειτουργίας των οικονομικών μας.

Το πελατειακό σύστημα δε, παρουσιαζόταν ως μια αφαιρετική έννοια σε τέτοιο βαθμό που όταν γινόμασταν μέρος της, όχι μόνο δεν το αντιλαμβανόμασταν αλλά το θεωρούσαμε και ως μια συνηθισμένη διαδικασία που αφορά όχι εμάς αλλά όλους τους ανθρώπους γύρω μας.

Η προσφιλής φράση “έτσι λειτουργεί το σύστημα” απλά αποτελούσε το ψυχολογικό άλλοθι για να γινόμαστε μέρος του ίδιου συστήματος, το οποίο κατηγορούσαμε μονομερώς, βλέποντας ότι η πηγή του κακού είναι ο διεκπεραιωτής του αιτήματος (πολιτικός) και όχι ο αιτών.

Σε επίπεδο κοινωνικής οργάνωσης, δεχόμαστε επί τρεις δεκαετίας την επιβολή του συντεχνιακού στο κοινωνικό και θεωρούμε τον παραλογισμό ως κεκτημένο αγνοώντας αν το κεκτημένο μπορεί την ίδια στιγμή να αποτελέσει την απόλυτη κοινωνική αδικία.

Όλα αυτά πρέπει να αλλάξουν.

Για να γίνουμε, όπως μας αξίζει, η χώρα των ευνομούμενων.

Όχι η χώρα των ευνοουμένων.

από το antinews