Τι φοβούνται οι πολιτικοί;

Μήπως τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι ίσως, όπως οι ατίθασοι Γαλάτες; Μάλλον όχι. Το πολιτικό σύστημα, ωστόσο, εμφανίζεται φοβισμένο και ανίκανο να λάβει αποφάσεις. Ο φόβος τους, αν και εκφράζεται δημοσίως ως αγωνία για το μέλλον της πατρίδας, έχει διαφορετικά αίτια και σχετίζεται άμεσα με τη στρέβλωση της ιδιότητας του πολιτικού. Μια ιδιότητα που γεννήθηκε στην Ελλάδα και την οποία, συν τω χρόνω, μετατρέψαμε από λειτούργημα σε επάγγελμα.

Φοβούνται, λοιπόν, για τη δουλειά τους. Διότι, πολύ απλά, οι επαγγελματίες πολιτικοί είτε δεν γνωρίζουν να κάνουν τίποτε άλλο, είτε έχουν μετατραπεί σε junkies της εξουσίας, είτε απλώς δεν... μπορούν να φανταστούν κανέναν άλλο τρόπο για να βγάλουν τόσο πολλά χρήματα.

Μπορεί για όλους εμάς τους υπολοίπους, αλλά και για τη συντριπτική πλειονότητα των ξένων παρατηρητών, η συναίνεση και η εθνική ενότητα να μοιάζουν ως η μοναδική λύση για να διασφαλιστεί το μέλλον της χώρας. Για τη μικρή μερίδα, όμως, του πολιτικού προσωπικού ένα τέτοιο ενδεχόμενο μοιάζει απλώς εφιαλτικό.

Δυστυχώς για όλους εμάς, οι πολιτικοί ηγέτες μας ανδρώθηκαν πολιτικά και έμαθαν να πολιτεύονται πάνω στις αρχές της πόλωσης, της αντιπαλότητας, ακόμα και του χουλιγκανισμού. Δεν γνωρίζουν κανέναν άλλο τρόπο να ασκήσουν πολιτική, πέρα απ’ τη στείρα αντιπολίτευση, τον μηδενισμό των πάντων και, φυσικά, τον λαϊκισμό που τους επιτρέπει να επικαλούνται το κοινό αίσθημα, όταν τα πράγματα ζορίζουν.

Βλέποντας πού τους οδηγούν οι εξελίξεις, αντιλαμβάνονται ότι μια πράξη συναίνεσης θα μπορούσε να γίνει η ταφόπλακα για το ισχύον πολιτικό κατεστημένο και τους ίδιους προσωπικά. Αν ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Τάκης Ρουμελιώτης ή κάποιο άλλο αουτσάιντερ κυβερνήσει και φέρει αποτελέσματα για τη χώρα, το πολιτικό μέλλον τους θα μοιάζει κάτι περισσότερο από αβέβαιο. Προτιμούν, λοιπόν, να ρίξουν τη χώρα στα βράχια, παρά να υπογράψουν οι ίδιοι τη ληξιαρχική ρήξη του πολιτικού θανάτου τους.

Ιδανικά, θα προτιμούσαν να βρεθεί μια λύση αχυρανθρώπου. Ενός πολικού «αυτοφωράκια», που, υπό τη σκαιά καθοδήγησή τους, θα βοηθούσε στη συνέχιση της ακυβερνησίας και της εθνικής απαξίωσης. Αφενός για να «τιμωρηθούν» όσοι πολίτες τόλμησαν να αμφισβητήσουν την κάστα τους, αφετέρου για να δημιουργήσουν ιστορικό προηγούμενο και να μην αμφισβητηθούν ξανά στο εγγύς μέλλον.

Στη συνέχεια οραματίζονται ότι μπορούν να επιστρέψουν, δίκην σωτήρων, για να αποκαταστήσουν την αξιοπιστία της χώρας και να συνεχίσουν τον κύκλο της διαπλοκής και της διαφθοράς. Πιστεύουν ότι με το σχέδιό τους ο λαός θα υποχρεωθεί σύντομα να τους αποθεώσει. Εν τω μεταξύ, αν κάτι δεν πάει καλά, το κόστος θα χρεωθεί η κυβέρνηση συνεργασίας και οι πολιτικά «άπειροι» άνδρες που την απαρτίζουν.
του Σταμάτη Ζαχαρού

από το capital