Ζητείται Έλληνας κηπουρός στα Τίρανα...

Μας πέρασε και η Αλβανία στην ανταγωνιστικότητα. Δεν συζητάμε για Μποτσουάνα και άλλες αφρικανικές υπερδυνάμεις. Αλλά για την Αλβανία και την πΓΔΜ! Προσωπικά δεν έχω κάτι με τους ανθρώπους και τους εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία. Την συνέχεια, όμως, την αντιλαμβάνεστε. Το βλέπω ήδη! Μικρή αγγελία: «Ζητείται κηπουρός για κήπο 400 τ.μ. στα Τίρανα, κατά προτίμηση Έλληνας. Παραμονή και σίτιση δωρεάν».

Αξίζει τιμή και δόξα σε όλους αυτούς τους Έλληνες που κατάφεραν με τη σοφή τους διακυβέρνηση να κάνουν πράξη την... ισότητα στους κόλπους της Βαλκανικής χερσονήσου. Ανέβηκαν οι άλλοι, κατρακυλήσαμε εμείς και κάπου στον δρόμο συναντηθήκαμε. Το «περίεργο» είναι ότι οι «άλλοι» δεν εκτίμησαν την ευγενική μας χειρονομία...

Κάποτε ήμασταν οι ισχυροί των Βαλκανίων. Το έλεγε ο κ. Σημίτης και συμφωνούσαν μαζί του και όλοι οι άλλοι. Σαν να λέμε οι μεγάλοι μάγκες του κάτω μαχαλά. Σήμερα κοντεύουμε να γίνουμε οι καρπαζοεισπράκτορες της περιοχής. Κι αυτό είναι βαρύ, δεν αντέχεται. Μπορείς να ανεχτείς μία σφαλιάρα στην πόλη, εκεί που δεν σε ξέρει κανείς. Αλλά στη γειτονιά σου, εκεί που μεγάλωσες; Κάθε σφαλιάρα μοιάζει με ακρωτηριασμό.

Τι συζητάμε; Την αξιοπρέπειά μας την έχουν ακρωτηριάσει εδώ και πολύ καιρό. Τα όνειρά μας, επίσης. Η διολίσθηση στο βούρκο δεν έχει τέλος...

Ποιος θα βάλει ένα φρένο; Τουλάχιστον αυτό, ένα φρένο. Διότι το κόστος αυτής της κρίσης δεν θα είναι μόνο οικονομικό. Θα είναι και Εθνικό. Θα κάνουμε πολλά χρόνια να σηκώσουμε κεφάλι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλους μας και για τον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι είναι εύκολο να μεταναστεύσουμε ομαδικά...

Το εντελώς απαράδεκτο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι εξακολουθούμε και συζητάμε για ανούσια πράγματα. Εδώ και χρόνια περνά απαρατήρητο από την ελληνική κοινωνία ότι χάνουμε συνεχώς σε ανταγωνιστικότητα. Στις προηγούμενες εκθέσεις δεν είχε ιδρώσει το αυτί μας. Γιατί να πιστέψουμε ότι θα ιδρώσει τώρα;
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Μία ανάλογη έκθεση είχε σταθεί τον Νοέμβριο του 2007 η αφορμή για ένα άλλο άρθρο με τίτλο «Οικονομικοί μετανάστες του μέλλοντος». Διαβάζοντάς το πάλι και πάλι, αναρωτιέμαι! Ένας πολιτικός δεν βρέθηκε ακόμη να κάνει χαρακίρι; Εδώ και χρόνια φαινότανε προς τα πού πήγαινε το πράγμα. Τώρα είναι αργά για δάκρυα...

Διαβάστε ένα απόσπασμα...

Κι αν για κάτι έχω μετανιώσει είναι για ένα παλιότερο άρθρο που γράφτηκε τον Νοέμβριο του 2007 και με τίτλο «Οικονομικοί μετανάστες του μέλλοντος». Το άρθρο αναρωτιότανε πως θα ήταν τα πράγματα το 2020. Θα έπρεπε να αναφέρεται στο 2010 ή στο 2012: 

«Πως θα είναι τα πράγματα το 2020; Δεν ξέρουμε αν θα ταξιδεύουμε στον Άρη με ιδιωτικά μέσα. Ούτε αν θα κυκλοφορούμε στους δρόμους και θα μιλάμε στο τηλέφωνο με ενσωματωμένα μικροτσίπ στο αυτί μας. Αυτό που φαίνεται όμως βέβαιο, είναι πως ό,τι και να γίνει, η χώρα αυτή, η Ελλάδα μας, θα συνεχίσει να... αυτομαστιγώνεται. Διαβάστε μία επιστολή... επιστημονικής φαντασίας. Μία επιστολή του γιου που ζει στο Βουκουρέστι προς τον πατέρα του στην Αθήνα...

Βουκουρέστι, 2020

Αγαπητέ πατέρα,

Εδώ και λίγες μέρες εργάζομαι στην υπηρεσία ενός μεγάλου εμπόρου στο Βουκουρέστι. Κόπιασα πολύ να βρω αυτή τη δουλειά, αλλά τελικά όλα εξελίχθηκαν ικανοποιητικά. Μπορεί ο μισθός να μην είναι μεγάλος με βάση τα ρουμανικά στάνταρς, αλλά αρκετά μεγαλύτερος από την εργασία που άφησα στην Αθήνα. Με μία σχετική οικονομία θα μπορώ και εγώ να συνεισφέρω και στα δικά σας οικονομικά.

Πατέρα, εδώ οι άνθρωποι με δέχτηκαν με μία σχετική καχυποψία. Η αδελφή του εμπόρου, μάλιστα, είχε έρθει στην Ελλάδα όταν ήταν νέα. Τότε είχε πέσει το κομμουνιστικό καθεστώς και οι Ρουμάνοι έψαχναν για ένα καλύτερο αύριο. Μου είπε, λοιπόν, ότι δεν έχει καλές μνήμες από τη χώρα μας και αυτό με στεναχώρησε.

Κάναμε συζήτηση για λίγη ώρα και με τον έμπορα. Καλός άνθρωπος και άμεσος. Μου έκανε και λίγη κατήχηση: "Εσείς οι Έλληνες", μου είπε, "είχατε όλο τον κόσμο στα χέρια σας, αλλά δεν εκτιμήσατε την καλή σας τύχη. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάνατε τόσο μεγάλο κακό στον εαυτό σας".

Πατέρα, δεν ξέρω πως θα εξελιχτούν τα πράγματα εδώ, αλλά είμαι αποφασισμένος να δουλέψω και να προκόψω. Ξέρω ότι θα είναι δύσκολα, αλλά πίσω δεν γυρίζω. Ξέρω ότι σε πίκρανε το φευγιό μου, αλλά πες μου τι άλλο θα μπορούσα να κάνω! Δουλειές εκεί δεν υπάρχουν, οι μισθοί είναι χαμηλοί και τα αγαθά πανάκριβα.

Θα σου φανεί παράξενο, αλλά περπατώντας χτες στην αγορά και έχοντας το πρώτο μου βδομαδιάτικο στην τσέπη, ένιωθα σαν να ήμουνα στη γη της επαγγελίας. Κάθισα σ΄ ένα μαγαζί και παρήγγειλα φαγητό. Είχα να το κάνω από τότε που βγήκαμε μαζί έξω για να γιορτάσουμε το πτυχίο μου. Τέλος πάντων, όλα πάνε καλά. Θέλω να είσαι ευτυχισμένος και να ξέρεις ότι όταν τα πράγματα θα φτιάξουν θα ήθελα να σε πάρω μαζί μου. Μου λείπεις...

Ο αγαπημένος σου γιος

Αθανάσιος».