Μόνη ελπίδα ο λαός #greekrevolution

Όποιος έζησε τις 45 μέρες των κινητοποιήσεων, που σφραγίστηκαν με την παρουσία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας, και κατ’ εξοχήν στο Σύνταγμα, το ένιωσε στα μύχια του εαυτού του.

Το παλιό κομματικό σύστημα, έστω και να συνεχίζει τυπικά να υπάρχει, είναι πλέον νεκρό. Και δεν πρόκειται για μια παρόλα του αέρα. Ούτε υπάρχει πιθανότητα επιστροφής. Κι αυτό γιατί η κρίση συνεχίζεται και δυστυχώς θα συνεχιστεί· κατά συνέπεια δεν επιτρέπονται εύκολες παλινορθώσεις.

Η καρέκλα της εξουσίας, η καρέκλα του βουλευτή, μοιάζει όλο και περισσότερο με ηλεκτρική καρέκλα. Και το ίδιο ισχύει με την καρέκλα των... μεγαλοδημοσιογράφων. Όλοι τους θα το αντιληφθούν αυτό το καλοκαίρι, όταν θα δοκιμάσουν να βγουν στον «έξω κόσμο», όπως ήδη το εισπράττουν οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Οι μέρες της κυριαρχίας τους έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί.

Η αποδέσμευση λοιπόν πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα κύμα γενικευμένης αγανάκτησης. Όμως αυτό είναι μόνο ένα πρώτο βήμα. Διότι οι δυνάμεις του παλιού συστήματος επιστρατεύτηκαν, συχνά με νέο μανδύα και λεοντή. Το ΠΑΣΟΚ απέφυγε τη μαζική αποσκίρτηση βουλευτών από την ψηφοφορία του μεσοπρόθεσμου, ενσωματώνοντας στην κυβέρνηση το «όλον ΠΑΣΟΚ», δηλαδή και την πτέρυγα Βενιζέλου· έτσι σήμερα έχουμε μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και όχι πλέον ΓΑΠ. Όμως δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Δυνάμεις από το εσωτερικό του, από το περιβόητο «βαθύ ΠΑΣΟΚ», προετοιμάζουν νέα σχήματα που θα δεσμεύσουν την αγανάκτηση του κόσμου, για να τη διοχετεύσουν σε μια νεκρανάσταση του παλιού κόσμου. Παλιοί ξεσκολισμένοι γιέσμεν του Ανδρέα πρωτοστατούν σε αντιμνημονιακές καταγγελίες στα κανάλια· άνθρωποι του Γιωργάκη –όπως ο Νίκος Κοτζιάς, πρώην ιδεολογικός καθοδηγητής της ΚΝΕ και εν συνεχεία για πολλά χρόνια, μέχρι τις πρόσφατες εκλογές, μυστικοσύμβουλος του ΓΑΠ– σχεδιάζουν «αντιμνημονιακά μέτωπα» και ξεπλένονται μέσα από τον «αριστερό» καθεστωτικό Τύπο· ο Συνασπισμός μπαίνει δυναμικά στο παιγνίδι και προβάλλεται από το ΠΑΣΟΚ, ως ο… εκπρόσωπος των αγανακτισμένων(!)· τέλος, σε αυτό το σχέδιο επιχειρείται να ενταχθούν και συμβολικές μορφές με μεγάλο ειδικό βάρος στην πρόσφατη πολιτιστική ζωή του ελληνισμού, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Και δίπλα τους, μαζί τους, φθαρμένοι δημοσιογράφοι, γερασμένες τηλεπερσόνες, θλιβεροί δημαγωγίσκοι, διαγκωνίζονται για μια θέση στο «μπ… τη Βουλή».

Και είναι βέβαιο πως, εάν γίνουν σύντομα εκλογές, θα υπάρξουν τέτοια σχήματα που θα κατορθώσουν για ένα διάστημα να υποκλέψουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο των αγανακτισμένων Ελλήνων.

Ωστόσο, το όνειρο της νεκρανάστασης της μεταπολίτευσης θα μείνει, δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για τον ελληνικό λαό, ένα άπιαστο όνειρο, μια φενάκη. Γιατί μπροστά μας δεν έχουμε μια μεταπολίτευση, ούτε πίσω μας μια χούντα. Πίσω μας έχουμε τον εκφυλισμό και το σάπισμα της κομματοκρατίας και μπροστά μας τα τάρταρα της βαθύτερης κρίσης του νεώτερου ελληνισμού. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει νέο ΠΑΣΟΚ και νέος Ανδρέας. Σήμερα, όπως και στη διάρκεια της Κατοχής, θα δημιουργηθούν δύο μέτωπα. Από τη μια πλευρά οι καθεστωτικές δυνάμεις, που αργά ή γρήγορα θα συσπειρωθούν, έστω και απομαζικοποιημένες –όπως έχει γίνει ήδη με το ΠΑΣΟΚ, την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη, όπως έχει γίνει με τα κανάλια, με επικεφαλής το δωσιλογικό ΣΚΑΪ, όπως έχει γίνει με τον εσμό των καλοθρεμμένων διανοουμένων που συγκροτεί μέτωπα μνημονιακής λογικής.

Από την άλλη θα συγκροτηθεί ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο. Όπως αυτό που σφυρηλατήθηκε στις πλατείες. Η αδυναμία του βρίσκεται στο ότι η φθορά των προηγούμενων δεκαετιών όχι μόνο έχει διαβρώσει τις κάθε είδους ελίτ και ηγεσίες, αλλά και το ίδιο το λαϊκό σώμα, με αποτέλεσμα ο λαός να βγαίνει σήμερα στις πλατείες απογυμνωμένος από ηγεσίες, απογυμνωμένος από διανοουμένους, απογυμνωμένος από οποιοδήποτε στήριγμα. Γι’ αυτό και η περίδος τελείωσε με μια σχετική επιστροφή των καθεστωτικών δυνάμεων, με την επιστροφή των αριστεριστών στις πλατείες, με την επιστροφή των μπάχαλων, με την επιστροφή των ΜΑΤ, με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.

Γι’ αυτό και πρόσκαιρα ο λαός μπορεί να υποστηρίξει και μεταβατικά σχήματα, πολύ σύντομα όμως θα υποχρεωθεί να αναδείξει από μέσα του νέες δυνάμεις άφθαρτες, που να αρμόζουν και να προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής. Στις προκλήσεις μιας κυριολεκτικής τιτανομαχίας.

Έχουμε μπει λοιπόν σε μια τρίτη περίοδο. Εάν κατά τη διάρκειά της θα ανακαταληφθούν οι πλατείες, ή θα εφευρεθούν νέες μέθοδοι πάλης, αυτό θα γίνει από ένα λαϊκό σώμα περισσότερο οργανωμένο, περισσότερο συνειδητό, ικανότερο να αποφύγει κάθε είδους παγίδες. Γι’ αυτό είναι ανάγκη η ιδεολογική ηγεμονία των πατριωτικών ιδεών, εκείνη που έφερε και πάλι την ελληνική σημαία να ανεμίζει στις πλατείες, να αρχίζει να μετασχηματίζεται, το ταχύτερο δυνατό, και σε πολιτική παρουσία.

Και αυτό δεν είναι εύκολο. Γιατί έχουμε απέναντί μας δυνάμεις που ξέρουν να ελέγχουν το πολιτικό παιγνίδι και τα τερτίπια του. Και εμείς βρισκόμαστε στις πλατείες γυμνοί, «όπως μας γέννησε η Γαλλική Επανάσταση /όπως μας γέννησες μάνα μου Ισπανία» (Μ. Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων). Ακόμα και για μας του Άρδην και της Ρήξης, που περάσαμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες μέσα στον άνυδρο τόπο της εκσυγχρονιστικής μεταπολίτευσης, δεν είναι απλό και αυτονόητο. Για χρόνια είχαμε ταμπουρωθεί σε έναν ρόλο κατ’ εξοχήν ιδεολογικό, προσπαθώντας να κρατήσουμε αναμμένο ένα καντηλάκι, όταν τριγύρω μας περνούσαν δεκάδες «άρματα δρεπανηφόρα», και σήμερα πρέπει μαζί με τον λαό να μετασχηματισθούμε σε μια κατεύθυνση πολιτική. Γι’ αυτό και βρεθήκαμε και στη Σπίθα και τις πλατείες με τους αγανακτισμένους. Γι’ αυτό σήμερα είμαστε αποφασισμένοι να πάμε πιο πέρα από εκεί, γιατί η πυρκαγιά έχει ανάψει. Μαζί με όλους όσοι θέλουν να είμαστε περισσότερο ετοιμοπόλεμοι, στη νέα φάση που αρχίζει!

από το Άρδην – Ρήξη