Μία λαμπάδα ίσα με το... μπόι μας

Γκρινιάζουμε, αμφισβητούμε, θυμώνουμε, ενθουσιαζόμαστε. Αλλά έτσι μας αρέσει! Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον Τρίτση. Μόλις πάτησε το πόδι του στο νησί (ένα είναι το νησί), ξέσπασε ένας τρικούβερτος καυγάς! Τους άκουσε ο Άγιος και έφριξε! Το βράδυ και οι δύο πλευρές ήταν εκεί στο καπηλειό, τραγουδούσαν και κερνούσε ο ένας τον άλλον. Μπορεί να ΄χουμε χίλια κακά. Αλλά τη ζωή την βλέπουμε με τα δικά μας μάτια. Ίσως γι’ αυτό δεν τους είναι εύκολο να μας συγχωρέσουν...

Θα την βρούμε σύντροφοι την άκρη. Δεν το λέμε για να περάσουμε ένα κλίμα εφησυχασμού. Μακριά από μας τέτοιες... αποκοτιές. Αλλά θέλουμε να πιστεύουμε ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα το περάσουμε κι αυτό το ποταμάκι κι ας μας μοιάζει αυτή τη στιγμή με ωκεανό.

Η αισιοδοξία μας δεν ξεκινάει από τις ικανότητες των ημετέρων. Αλλά από την αγωνία των άλλων μην τυχόν και τους πάρουμε μαζί μας. Ζητούν συναίνεση, τους λέμε ότι εδώ είναι Βαλκάνια και «καθαρίζουμε». Έτσι απλά, πάνε περίπατο οι απειλές τους και στέλνουν χρήματα. Κι όχι μόνο αυτά που είχαν συμφωνήσει στην αρχή, αλλά κι άλλα. Όσα χρειάζονται, τέλος πάντων, για να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών.

Κι ελάτε τώρα εσείς που είστε έξυπνοι άνθρωποι και πέστε μου! Ποιος θα μας πείσει ότι οι καυγάδες μεταξύ των πολιτικών αρχηγών δεν είναι στημένοι; Ότι δεν τα έχουν βρει μεταξύ τους για να χορεύουμε την Ευρώπη στο ταψί. Εδώ ακούμε ότι ακόμη και να μην ψηφίσουμε το μεσοπρόθεσμο, εκείνοι θα δώσουν πάλι τα λεφτά! Τι επιμονή είναι αυτή μαζί μας. Τέτοιος έρωτας, δεν έχει υπάρξει άλλη φορά...

Ως πότε, αναρωτιούνται –ορθώς– κάποιοι καχύποπτοι. Φίλοι και φίλες! Μπορεί αυτό να διαρκέσει έναν μήνα ακόμη, μπορεί δύο ή τρεις, μπορεί και παραπάνω. Όταν θα πάψουν να μας φοβούνται, θα πάψει και η σίτισή μας. Αλλά σας ρωτάω, θα είχε νόημα να έχουμε κηρύξει από μόνοι μας στάση πληρωμών; Άντε και το ΄χαμε κάνει. Θα είχαμε φτάσει στο σημείο μηδέν μία ώρα αρχύτερα. Ενώ τώρα, παίρνουμε τα λεφτά και κερδίζουμε χρόνο. Και ποιος ξέρει, μπορεί αύριο μεθαύριο να γίνει κάτι και να σωθούμε όλοι. Έλληνες, Γάλλοι, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Βέλγοι, Ιρλανδοί. Όλος ο ντουνιάς!

Πονηροί αυτοί οι Έλληνες. Άλλα σκέφτονται, άλλα λένε και άλλα κάνουν. Είναι το διαβατήριο επιβίωσης του μικρού. Ο μεγάλος πάει με τη δύναμή του. Ο μικρός πρέπει να πείσει το σύμπαν ότι αξίζει μία ευκαιρία. Είναι ένας μαραθώνιος. Ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης ενός μικρού λαού που θέλει να επιβιώσει και θα επιβιώσει. Θα φρίξουν οι Άγιοι με αυτά που γίνονται, αλλά τους κλείνουμε το μάτι: «Κάντε εσείς το θαύμα σας και πείστε τον Θεό της Ελλάδας να ρίξει μια ματιά και κατά δω κι εμείς θα σας ανάψουμε στο πανηγύρι μία λαμπάδα ίσα με το... μπόι μας».

γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital