Το ψάρι "χρεοκόπησε" από το κεφάλι...

Η ελληνική οικονομική χρεοκοπία αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου της ελληνικής κρίσης. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι η πολιτική και κοινωνική χρεοκοπία, όπου ο καθείς εξ ημών έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί το ελάχιστο ατομικό σπουδαιότερο από οποιοδήποτε κοινό αγαθό...

Έτσι φτάσαμε στο σημείο σε μια κοινωνία δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων να υπάρχουν σχεδόν ισάριθμες κόκκινες γραμμές πίσω από τις οποίες δεν φαίνονται διατεθειμένοι να υποχωρήσουν...

Να μην μιλήσουμε για τα σημεία όπου χιλιάδες μικρά ατομικά συμφέροντα συγκεντρώνονται γύρω από συντεχνίες επαγγελματικές ή του δημόσιου τομέα και λειτουργούν απέναντι στην υπόλοιπη κοινωνία σαν εκβιαστές...

Κάτι έχουμε πάρει στραβά σαν κοινωνία... Απ΄ το κεφάλι «βρωμάει» το ψάρι...

Το πρόβλημα όμως ξεκινά από το κεφάλι. Είναι η πολιτική ηγεσία που δείχνει πως δεν έχει αντιληφθεί την έκταση του προβλήματος, εθισμένη καθώς είναι στις πελατειακές και μικροκομματικές της εξαρτήσεις...

Το πρόβλημα δεν είναι που ο χ πολιτευτής, βουλευτής ή πρώην υπουργός, το πρωί προσχωρεί στο δείνα κόμμα και το βράδυ το διαψεύδει και παραμένει εκεί που ήταν. Όλοι είναι σε θέση να αντιληφθούν το δούναι και λαβείν αυτών των παλινωδιών...

Το πρόβλημα έγκειται στις ηγεσίες των κομμάτων που ασχολούνται μαζί του και αναβαθμίζουν τον κάθε «Μαυρογιαλούρο» σε ρυθμιστικό παράγοντας της πολιτικής ζωής...

Άλλος ανερχόμενος αστέρας της πολιτικής ζωής, λόγω της προβολής στις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές, φέρεται να οργώνει την πρωτεύουσα ζητώντας υποστήριξη απ’ όποιον τοπικό παράγοντα συναντά, υποσχόμενος θέσεις εκ δεξιών του στο μελλοντικό υπουργικό θώκο τον οποίο θεωρεί δεδομένο.

Οι τοπικοί παράγοντες, ζώντας την ελληνική τραγωδία εγγύτερα καθώς αναγκάζονται να μιλούν και με ανθρώπους της καθημερινής ζωής, σταυροκοπιούνται... «Που ζει αυτό το παιδί;» αναρωτιούνται...

Τα δυο παραδείγματα δεν είναι τα μοναδικά, ούτε αποτελούν εξαίρεση. Αποτελούν τον κανόνα του τρόπου που συνεχίζει να κινείται και να επιβιώνει το πολιτικό μας σύστημα.

Μοιάζει με το σκηνικό όπου την ώρα που το καράβι έχει αρχίσει να μπάζει νερά, οι αξιωματικοί μαλώνουν για το ποιος θα πάρει την κουκέτα κοντά στο φινιστρίνι.

Ο Καίσαρας...

Από την άλλη πλευρά πώς να πειστεί ο Έλληνας της κώμης που μεταφέρουν το γυμνάσιο των 30 μαθητών, λόγω συγχώνευσης στην παραδίπλα κώμη, για το δίκαιον της προσπάθειας, όταν η σύζυγος του αντιπροέδρου της κυβέρνησης υπερασπίζεται ευθαρσώς και δημοσίως την αμφισβήτηση του σχεδίου στη γειτονιά και εκλογική βάση...

Όσο παρωχημένη και αν ακούγεται η ρήση για το τι πρέπει να είναι και να φαίνεται η γυναίκα του Καίσαρος, είναι δύσκολο να αποδείξει κάποιος πως δεν επιχειρείται να υπάρξουν δύο μέτρα και δύο σταθμά στην προσπάθεια. Όπερ, μια μεταρρύθμιση όχι για το κοινό καλό χωρίς διακρίσεις, αλλά με διακρίσεις πελατειακού χαρακτήρα...

Όλα τα παραπάνω καθιστούν προφανές πόσο κατώτερο των περιστάσεων δείχνει το πλήρωμα (συμπολίτευση και αντιπολίτευση) που έχει αναλάβει να βγάλει το σκάφος από της συμπληγάδες... Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων θυμίζουν, πρωταγωνιστές σε ριάλιτι όπου αναπνέουν και κινούνται σε ένα στεγανό μικρόκοσμο αποκλειστικά και μόνο για το θεαθήναι...
γράφει ο Κώστας Στούπας

από το capital