Θανάσιμος κίνδυνος

Ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι κυρίαρχος. Κυρίαρχος στον στενό οικογενειακό ή κοινωνικό του κύκλο, κυρίαρχος στην εργασία του, κυρίαρχος στη ζωή του. Κι έρχεται ύστερα η φύση, για να του αποδείξει ότι ζει σε μια ψευδαίσθηση. Τα δραματικά γεγονότα στην Ιαπωνία ήταν ακόμα ένα πλήγμα στον εγωισμό του ανθρώπου. Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι και αυτήν την φορά, όπως και τις προηγούμενες, ο χρόνος θα σβήσει τη μνήμη και ότι θα συνεχίσουμε τον δρόμο προς τον όλεθρο...

Η πυρηνική ενέργεια είναι επικίνδυνη. Το γνωρίζουμε εδώ και...50 χρόνια, αλλά τη χρησιμοποιούμε με το επιχείρημα του φθηνού κόστους της ηλεκτρικής ενέργειας. Και οι φόβοι μας “διασκεδάζονται” κάθε φορά με την πρόοδο της επιστήμης, η οποία προσπαθεί να μας πείσει ότι έχει τόσο πολύ εξελιχθεί, που δεν θα βιώσουμε άλλη φορά καταστάσεις ανάλογες με εκείνες που βιώσαμε στο προηγούμενο πυρηνικό ατύχημα. Μέχρι, δυστυχώς, να έρθει το επόμενο και να μας επαναφέρει, έστω προσωρινά, στην πραγματικότητα.

Το κακό είναι ότι δεν φτάνει να αποφασίσουμε μόνο εμείς, οι Έλληνες για παράδειγμα, ότι δεν θέλουμε την πυρηνική ενέργεια. Οι επιπτώσεις ενός πυρηνικού ατυχήματος θα είναι σοβαρές και για την Ελλάδα, όπως και για όλο τον πλανήτη, σε περίπτωση ενός ατυχήματος. Ακόμα κι αν αυτό βρίσκεται στη μακρινή Ιαπωνία, πόσο μάλλον αν είναι στη Βουλγαρία ή την Τουρκία.

Αν εξετάσει κανείς το θέμα με αυστηρά οικονομικούς όρους, θα βρει ανόητη την άρνηση της Ελλάδας να παράγει ηλεκτρισμό χρησιμοποιώντας την πυρηνική ενέργεια, όταν οι γείτονές της προχωρούν σε αυτήν τη διαδικασία και αποκτούν, έτσι, συγκριτικό πλεονέκτημα στον τομέα της οικονομίας έναντι ημών. Κι έχουν δίκιο! Αν ένα πυρηνικό εργοστάσιο, για παράδειγμα, βρίσκεται 40 χιλιόμετρα μακριά από τα ελληνοτουρκικά σύνορα, σε περίπτωση ατυχήματος, δεν μπορούμε να ζητήσουμε διαβατήριο από το ραδιενεργό νέφος.

Είναι σαφές ότι το πρόβλημα αυτό δεν μπορούμε να το λύσουμε μόνοι μας. Όπως και ότι γύρω από την πυρηνική ενέργεια υπάρχει υπάρχει μια τεράστια βιομηχανία που θα αναζητήσει τον δρόμο της αυτοσυντήρησης. Μόνο με μια απόφαση σε παγκόσμιο επίπεδο θα μπορούσε να μπει ένα τέλος στον εφιάλτη. Κάτι που δεν μπορεί, βέβαια, να συμβεί από την μια μέρα στην άλλη, αλλά σίγουρα μέσα σε ένα αυστηρά τηρούμενο χρονοδιάγραμμα. Το μεσοδιάστημα είναι απαραίτητο, για να εξελίξει ο άνθρωπος τις νέες τεχνολογίες, έτσι ώστε αυτές να είναι σε θέση να προσφέρουν την απαραίτητη ενέργεια σε ένα ανεκτό κόστος.

Φοβόμαστε, όμως, ότι τα πράγματα δεν θα γίνουν έτσι. Δεν ξέρουμε, όμως, αν θα είμαστε εδώ την επόμενη φορά για να πούμε τη γνώμη μας. Αν θα προλάβουμε να φτάσουμε μέχρι το πληκτρολόγιο. Βλέπετε, ο άνθρωπος έχει –εκτός των άλλων– επιλεκτική μνήμη. Ξεχνά ότι υπάρχει και χαμηλότερο κόστος από αυτό της πυρηνικής ενέργειας: Αν για κάποιο λόγο, πάψει να υπάρχει η ανθρωπότητα ή ο πολιτισμός μας όπως τον ξέρουμε σήμερα, όλες οι λέξεις θα χάσουν αυτόματα την αξία τους.
Πόσο μάλλον η λέξη κόστος...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital