Στο κόκκινο η δυσφορία

Με διαρκώς επιταχυνόμενο ρυθμό αλλάζει το μεταπολιτευτικό πολιτικό τοπίο της χώρας.

-Η αποχώρηση Κιλτίδη από τη Ν.Δ., χωρίς να είναι κοσμογονική εξέλιξη, είναι ωστόσο ένα ακόμη επεισόδιο στο σίριαλ των αποχωρήσεων που άρχισε με τη διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη από τον πρόεδρο του κόμματος Αντώνη Σαμαρά.

-Οι αποχωρήσεις κι άλλων στελεχών της Ν.Δ. είναι προεξοφλημένες στο πολιτικό χρηματιστήριο, όπως και η σύγκρουση του Σαμαρά με το καραμανλικό κομμάτι της Ν.Δ. – τουλάχιστον εκείνο που έχει εμπλακεί με κάποιον τρόπο σε σκανδαλώδεις υποθέσεις.

-Οι εξελίξεις στη Ν.Δ., και ιδιαίτερα το αναγγελθέν νέο κόμμα της Μπακογιάννη ενδέχεται να προκαλέσουν μια σειρά εξελίξεων όχι μόνο στη Ν.Δ., αλλά και στον ΛΑΟΣ, στελέχη του οποίου είναι πολύ πιθανόν να στραφούν προς την Ντόρα.

- Όσο ανησυχεί όμως η Ν.Δ., άλλο τόσο θα προβληματιστεί το ΠΑΣΟΚ, το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελε να δει ένα μόρφωμα ανάμεσα στον εαυτό του και τη Νουδούλα. Αν πετύχει, άλλωστε, το νέο κόμμα θα είναι σε θέση να εκβιάσει και τους δύο χώρους στο πεδίο της νομής της εξουσίας.

Από την πλευρά του το... κυβερνών κόμμα, έχοντας στα χέρια του τη διακυβέρνηση, έχει μια παραπάνω πίστωση χρόνου. Αυτό το στοιχείο όμως δεν το απαλλάσσει από το πρόβλημα, δεδομένου ότι όχι μόνο οι ενδοκυβερνητικές κόντρες τείνουν να γίνουν ανεξέλεγκτες, αλλά και η κατάσταση στην Κοινοβουλευτική Ομάδα δεν είναι τόσο ήρεμη όσο θα ήθελε ο πρωθυπουργός.

Η διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση στην κοινωνία και η αβεβαιότητα στην οικονομία – παρά τις αλλεπάλληλες καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις του οικονομικού επιτελείου και του ίδιου του πρωθυπουργού – μπορεί να μην έχουν οδηγήσει σε κάποιου είδους έκρηξη, αλλά έχουν φτάσει τη δυσφορία στο «κόκκινο». Άλλωστε όλοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι τα δύσκολα είναι μπροστά και ότι τα μεγάλα ζητήματα της ασφάλισης, των εργασιακών συνθηκών και της ασφάλειας των μισθών ακόμη βρίσκονται στη φάση του ανοίγματος.

Επομένως ούτε στο ΠΑΣΟΚ αισθάνονται ασφαλείς, καθώς γνωρίζουν – αν όχι από την ίδια την κοινωνία, τουλάχιστον από τις... δημοσκοπήσεις – ότι η συνεχώς αυξανόμενη απαξίωση του πολιτικού συστήματος θα τους συμπαρασύρει, έστω και με καθυστέρηση. Εξ άλλου η σημερινή ανοχή λόγω της ανάγκης διαχείρισης της κρίσης έχει όρια. Όσο η κατάσταση της κοινωνίας επιδεινώνεται τόσο η οργή θα στρέφεται εναντίον της κυβέρνησης.

Εξ άλλου σε μια φάση συνολικής αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, στην οποία επιδιώκουν πρωταγωνιστικό ρόλο και επιχειρηματικοί παράγοντες, η πρώτη φάση (πριν από την ανασύνθεση) είναι η αμφισβήτηση και η διάλυση όσων σχημάτων αδυνατούν είτε να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις είτε να προβάλουν μια καθαρή απάντηση στην κρίση.

Και η Αριστερά στη δίνη
Η συνολικότητα της αμφισβήτησης του πολιτικού σκηνικού που γνωρίσαμε στη μεταπολίτευση και είτε οδήγησε – στο επίπεδο της διακυβέρνησης – στη σημερινή τραγική κατάσταση είτε δεν κατάφερε να προβάλει σοβαρές αντιστάσεις, είναι προφανές ότι αφορά όλες τις πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και όσες επιχείρησαν ή επιχειρούν με φθαρμένα υλικά να πλασάρουν νέα κόμματα.

Από μια τέτοια συνολική κρίση της πολιτικής αντιπροσώπευσης δεν θα μπορούσε να λείπει ούτε η Αριστερά, και απόδειξη γι’ αυτό είναι οι διαλυτικές τάσεις στον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη η αποχώρηση μιας μεγάλης μερίδας των «ανανεωτικών» του Συνασπισμού έχει ολοκληρωθεί ύστερα από μια μακρόχρονη εσωτερική σύγκρουση, ενώ είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν και στο επίπεδο του ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρξει λύση συμβιβασμού.

Εξ άλλου εκεί η κόντρα μεταξύ Τσίπρα και Αλαβάνου, η οποία, εκτός από τα πολιτικά χαρακτηριστικά, έχει και προσωπικά, θεωρείται σχεδόν αδύνατον να καταλαγιάσει και ήδη η δημιουργία του Μετώπου από τον Αλαβάνο αποτελεί το προανάκρουσμα μιας ακόμη διάσπασης του χώρου.

Οι εξελίξεις αυτές είναι ακόμη άγνωστο αν απλώς θα οδηγήσουν στην πλήρη κυριαρχία του ΚΚΕ στην Αριστερά, αφού μένει και ο Περισσός να δείξει αν θα γίνει μέρος της κρίσης ή θα μπορέσει με πολιτικές παρεμβάσεις, τουλάχιστον, να αποφύγει και τη δική του αμφισβήτηση.

Αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία σ’ αυτήν τη φάση, πάντως, είναι η κρίση του πολιτικού συστήματος και η φάση διάλυσης που περνάει τώρα να μην οδηγήσει σε πολιτική επικυριαρχία εξωθεσμικών παραγόντων. Η διαχείριση της χώρας σε κάθε περίπτωση πρέπει να παραμείνει πολιτική, χωρίς εκτροπές και παρεκτροπές.
Η ευθύνη γι’ αυτό ανήκει σε όλους...
από το Ποντίκι