Επανάσταση τώρα ή άστο καλύτερα;

Όπως είπαμε και σε προηγούμενη ανάρτηση (Κανείς δεν περίμενε τόσο χλιαρή κοινωνική αντίδραση), το ΠΑΣΟΚ και η Τρόικα βρέθηκαν στην «ευχάριστη» γι’ αυτούς έκπληξη, να υπάρξουν μόνο χλιαρές αντιδράσεις από την ελληνική κοινωνία, με αποτέλεσμα τα μέτρα εσπευσμένα να σκληραίνουν. Μέσα σ’ αυτή την μέχρι στιγμής επικρατούσα κατάσταση, θα προσπαθήσουμε εδώ να δούμε τις προοπτικές μιας κοινωνικής εξέγερσης, δηλαδή μιας επανάστασης.

Για να γίνει κοινωνική εξέγερση, για να δημιουργηθεί δηλαδή κατ’ αρχήν μια επαναστατική κοινωνική μάζα η οποία θα εξεγερθεί, θα πρέπει να υλοποιούνται ταυτόχρονα τέσσερις προϋποθέσεις:

1) Πρώτη και βασική προϋπόθεση είναι ότι θα πρέπει να υπάρχει ηγετική ομάδα, δηλαδή ηγεσία που θα ηγηθεί της επαναστατικής μάζας και θα την οδηγήσει σε εξέγερση και σύγκρουση. Αυτή τη στιγμή δεν διαφαίνεται καμία τέτοια επαναστατική ηγεσία. Οι ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ακόμα και αυτός ο ΠτΔ, δρουν νομότυπα μέσα στα θεσμοθετημένα πλαίσια του ισχύοντος πολιτικού συστήματος της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτά. Επομένως επαναστάτες μεταξύ των ηγεσιών αυτών που θα λειτουργήσουν έξω από το ισχύον πολιτικό σύστημα, δεν μπορεί να υπάρξουν.

Μια άλλη περίπτωση επαναστατικής ηγεσίας μπορεί να προέλθει από το συνδικαλισμό. Δείτε το παράδειγμα του Λεχ Βαλέσσα στην Πολωνία. Όμως δυστυχώς οι συνδικαλιστικές μας ηγεσίες είναι κομματικοποιημένες και διαβρωμένες πολιτικά, πλήρως ενσωματωμένες μέσα στο ισχύον πολιτικό σύστημα, αλλά και ταυτόχρονα διαιρεμένες, οπότε ούτε τέτοια περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει. Εξάλλου, οι μέχρι τώρα αντιδράσεις των συνδικαλιστικών ηγεσιών είναι για καθαρά συντεχνιακά συμφέροντα και όχι για ευρύτερα κοινωνικά, με αποτέλεσμα να μην πείθουν.

2) Μια δεύτερη προϋπόθεση είναι να υπάρχει εχθρός, αντίπαλος, κατά του οποίου θα στραφεί η επαναστατική μάζα. Όμως ποιος μπορεί να είναι αυτή τη στιγμή ο εχθρός; Μήπως το ΠΑΣΟΚ που πριν λίγο καιρό ο ίδιος ο λαός το ανέδειξε στην εξουσία; Μήπως το ΔΝΤ; Όμως αυτό δεν ήρθε μόνο του. Εμείς πήγαμε και ζητήσαμε βοήθεια. Επομένως δεν υπάρχει ούτε συγκεκριμένος εχθρός, τον οποίο θα πρέπει να πολεμήσουμε, προς το παρόν τουλάχιστον.

3) Τρίτη προϋπόθεση είναι να υπάρχει συγκεκριμένος στόχος. Για να πειστεί μια κοινωνία να επαναστατήσει και να βγει στους δρόμους να συγκρουστεί, θα πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένος στόχος που θέλει να επιτύχει. Η δική μας κοινωνία για ποιον στόχο να ξεσηκωθεί. Εντάξει να μην μπουν τα σκληρά μέτρα, αλλά αντί γι’ αυτό τι;; Προς το παρόν τίποτα. Η περίπτωση της χρεοκοπίας δεν έχει εξηγηθεί καθόλου και επομένως κανείς δεν ξεσηκώνεται για το τίποτα.

4) Η τελευταία προϋπόθεση για μια κοινωνική επανάσταση είναι ότι θα πρέπει να υπάρχει όραμα, δηλαδή η ελπίδα, η προσμονή, ότι η ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης θα μας φέρει σε καλύτερη μοίρα. Δεν επαναστατεί κανείς για να χειροτερεύσει. Όμως, ούτε αυτό το έχει εξηγήσει κανείς, αλλά και ούτε βρέθηκε κάποιος μέχρι τώρα να δώσει επαναστατικό όραμα. Επομένως και πάλι δεν μπορεί να ενεργοποιηθεί η επαναστατική μάζα.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί ο κατακερματισμός της ελληνικής κοινωνίας και η ετεροπροσδιοριζόμενη, κυρίως από τα ΜΜΕ, συμπεριφορά της που εμποδίζει την κοινωνική συνεννόηση και τη δημιουργία πυρήνα επαναστατικής μάζας.

Βλέπουμε λοιπόν ότι, οι προοπτικές μιας κοινωνικής επανάστασης στη χώρα μας είναι ανύπαρκτες προς το παρόν. Για το μέλλον κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί τίποτα. Και επαναστατική ηγεσία μπορεί να εμφανιστεί και εχθροί μπορεί να υπάρξουν και συγκεκριμένοι στόχοι και όραμα μπορεί να τεθούν.
Ίδωμεν.

ΥΓ. Εκείνο πάντως που πρέπει, προς το παρόν, να έχουμε στο μυαλό μας και να συγκρατήσουμε είναι ό,τι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συνεχίσουμε με το ίδιο πολιτικό σύστημα, της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, που μας έφτασε στη σημερινή κρίση.
Αυτό δεν πρέπει να το ανεχτούμε.
Το ότι θα πρέπει να αλλάξει το ήδη εξάλλου de facto καταλυθέν Σύνταγμα, είναι εκ των "ων ουκ άνευ".
από το προεδρική δημοκρατία