Πλοηγός προς τον πάτο του βαράθρου ούτε χρειάζεται ούτε υπάρχει

Ο Γιώργος Παπανδρέου παραπαίει. Ο Αντώνης Σαμαράς αγωνιά να φτάσει στην κορυφή, αλλά συνεχώς γλιστράει. Η Αλέκα Παπαρήγα παραμένει ταμπουρωμένη στο κάστρο του Περισσού αφιερωμένη σε ένα ανέξοδο αλλά και αδιέξοδο αντάρτικο. Ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθεί να μαζέψει ο,τι έχασε, αλλά παραμένει μακράν των προσδοκιών μιας κοινωνίας που εναγωνίως αναζητά προσανατολισμό. Ο Γιώργος Καρατζαφέρης ψαρεύει όπου βρει, ελπίζοντας μια μέρα να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες σε μια από τις πρώτες θέσεις ενός υπουργικού συμβουλίου. Οι διασπαστές των κομμάτων τους Ντόρα Μπακογιάννη και Φώτης Κουβέλης ψάχνουν να βρουν φως καταγγέλλοντας ο,τι στο πρόσφατο παρελθόν υποστήριξαν.

Η Ωραία Ελλάς. Ασύντακτη, χαμένη, χρεοκοπημένη, άστοχη και...λίαν προσεχώς εξαθλιωμένη. Στα χέρια ενός πολιτικού συστήματος, το οποίο φτιάχτηκε από λίγους για πολύ λίγους. Έφαγαν τα πλούτη της, την περιουσία της, τις οικοσκευές της, τις σάρκες της. Ένα σύστημα, το οποίο εξεμέτρησε το ζην, αλλά το έχουν αφήσει άταφο και άψαλτο. Και έχει αρχίσει να βρωμάει, με κίνδυνο να μολύνει βαθιά τη δημόσια υγεία.

Ο πρωθυπουργός, αφού επί σειρά ετών ως στέλεχος των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ επέτρεψε τα πάντα, ώστε να έρθει η χώρα στη σημερινή κατάσταση, τώρα ως πρωθυπουργός την οδήγησε στον Καιάδα. Και στην πτώση προς τον πάτο του βαράθρου, αναζητεί οδικό χάρτη. Έναν πλοηγό έστω. Μα, για να φτάσει κανείς στον πάτο, αφού έχει δώσει τον πήδο προς το κενό, δεν χρειάζεται ούτε χάρτη ούτε πλοηγό. Πάει από μόνος του.

Υποσχέθηκε να αλλάξει την Ελλάδα. Και, αφού επί μήνες την ταλαιπώρησε, την έβαλε σε Οδύσσεια. Μετά ένα έτος περιπετειών, την έχει φέρει στη χώρα των Λαιστρυγόνων. Υπάρχουν πολλές περιπέτειες και πολλοί σταθμοί ακόμα στο δεκαετές ταξίδι προς την Ιθάκη με ανθρωποβόρους εχθρούς. Το χειρότερο για τον Γιώργο Παπανδρέου είναι ότι νομίζει πως είναι ο Οδυσσέας. Και στο τέλος, τουλάχιστον αυτός θα γλιτώσει ξεβρασμένος από τα κύματα του ωκεανού σε κάποια ακτή. Της Αμερικής, προφανώς. Λάθος του. Το έπος, γεμάτο συμβολισμούς και φιλοσοφία την οποία δεν μπορεί να κατανοήσει, γράφτηκε μια φορά. Και όχι για κείνον.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αλήθεια ότι προσπαθεί, αγωνιά, μάχεται και ελπίζει. Ωστόσο, αν και ο ίδιος είναι επίσης θύμα του συστήματος, το οποίο τώρα θέλει να υπηρετήσει, δεν έχει το πλήρωμα εκείνο που θα γεννήσει εμπιστοσύνη στους συντηρητικούς ή και άλλους ψηφοφόρους (του αποκαλούμενου μεσαίου χώρου) που αναζητούν ελπίδα. Πολλά από τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν (με εξαίρεση τον Σταύρο Δήμα και λίγους ακόμα), είτε σε κεντρικό επίπεδο, είτε σε περιφερειακό κατά τις περιοδείες του, θυμίζουν στον κόσμο τις μεγάλες αρπαχτές που έγιναν επί κυβερνήσεων Καραμανλή. Και οι συνέπειές τους έχουν παραγραφεί υπό την αιγίδα του συστήματος.

Η Αριστερά απλώς δεν παίζει. Και δεν παίζεται. Αφήνεται ευάλωτοι σε εύκολες και προβλέψιμες επιθέσεις και γίνεται για ακόμη μια φορά στην ιστορία της θύμα προβοκατσιών της εξουσίας. Διαμαρτύρεται, φωνάζει, κλαίει και διαψεύδει, αλλά έτσι όπως είναι χωρίς προσανατολισμό και χωρίς «θέλω», θα παραμένει ένα καρυδότσουφλο στα κύματα.

Η χώρα έχει εισέλθει στην πιο δύσκολη δεκαετία της μεταπολεμικής περιόδου. Και οι μεγάλες περιπέτειες μόλις τώρα αρχίζουν.
του Γρηγόρη Ρουμπάνη

από το ripes