Έχει και η κουκούλα την ιστορία της

Ναι έχει και η κουκούλα την ιστορία της. Και είναι βουτηγμένη στο αίμα. Είτε τη φορούσαν δήμιοι, είτε γερμανοτσολιάδες, είτε προβοκάτορες. Χθες δεν ξέρω ποιοι κρύβονταν από κάτω της. Αντιεξουσιαστές, φασίστες, μπάτσοι; Τι σημασία έχει; Η κουκούλα δεν χρειάζεται πρόσωπα. Γράφει ιστορία ως κουκούλα. Το κίνημα πάλι, η οργή που παλεύει την αδικία και όχι φαντάσματα, η ανάγκη που είναι ανάγκη των ανθρώπων και όχι των σκοπιμοτήτων, έχει ανάγκη τα πρόσωπα. Καθαρά, όμορφα, έτοιμα να αλλάξουν τα πάντα και όχι να τα καταστρέψουν. Ναι, κάποια στιγμή οι άνθρωποι και οι κουκούλες συναντιώνται. Αλλά συνήθως είναι απέναντι.

Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι τον παππού μου - όσο τον θυμάμαι - παλιό αριστερό της ζωής και όχι των θεωριών, που κατουρούσε αίμα από το ξύλο και έφτυνε δόντια. Μπορούσε να φορέσει κι αυτός μια κουκούλα. Κάτι να κρύψει ή κάτι να ρουφιανέψει. Δεν το έκανε. Όπως χιλιάδες... σημερινοί παπούδες πια. Στάθηκαν όρθιοι και κατουρούσαν αίμα. Και έφτυναν δόντια. Εκεί με τους ανθρώπους. Να δείχνουν το πρόσωπο για να ξέρουν τι πρόσωπο έχουν να αντιμετωπίσουν οι άλλοι. Καθαρό με πείσμα. Με απειλή δηλαδή. Γιατί αυτή είναι η πραγματική απειλή. Τ ακούς ρε εσύ με την κουκούλα; Αυτή είναι η απειλή.Τα πρόσωπα. Τα καθαρά πρόσωπα. Έχεις;
του Κώστα Βαξεβάνη στο κουτί της Πανδώρας