Παραφωνίες...

Δεν πήγα στην εκκλησία σήμερα.

Αλλά, κάποια στιγμή, λίγο πριν οι καμπάνες χτυπήσουν πένθιμα, άνοιξα την τηλεόραση. Να ακούσω λίγη λειτουργία. Να ακουστεί το "σήμερον κρεμάτε επί ξύλου" γύρω από το αναμμένο μου καντήλι.

Άνοιξα την τηλεόραση -και στην τηλεόραση, η λειτουργία μοιάζει πολύ σα να βλέπεις ταινία. Είδα τον επιβλητικό ξύλινο σταυρό να σηκώνεται. Να σηκώνεται με μια ζωγραφιά καρφωμένη πάνω του. Είδα τους ιερείς, ντυμένους με βαριά μοβ και μαύρα υφάσματα, ασημοκέντητα, να περιφέρουν το Σταυρό μέσα στο ναό.

Το χρυσοποίκιλτο θυμιατό που προπορεύονταν, και τους πιστούς που έσκυβαν το κεφάλι.. Τα φώτα της εκκλησίας ήτανε σβηστά... Μια παραφωνία. Η εικόνα ενός αποστεωμένου εσταυρωμένου, να περιφέρεται από ιερείς ντυμένους με πολυτελή άμφια. Πένθιμα και πολυτελή. Να θυμιάζεται με ένα θυμιατό που θα τάιζε αρκετές οικογένειες αποστεωμένων ανθρώπων. Ανθρώπους να σκύβουν το κεφάλι, να πενθούν, να συμπάσχουν... Αυτούς τους ίδιους ανθρώπους, εμάς, που ποτέ δε γυρίσαμε να δούμε το σταυρό των συνανθρώπων μας... Εμάς, που δε σκύψαμε δίπλα στο συνάνθρωπο που υποφέρει, να σκύβουμε στο πέρασμα της εικόνας καρφωμένης πάνω στο Σταυρό.

Τα φώτα άναψαν. Ο Σταυρός τοποθετήθηκε στη θέση του, μπροστά από το στολισμένο με φύλλα χρυσού και βαρύτιμα καντήλια τέμπλο της εκκλησίας.... Πάνω στους μεγάλους πολυελαίους κρέμονταν μαύρα, πένθιμα κρέπια.... Ο αρχιεπίσκοπος, ντυμένος με το πορφυρόχρυσό του άμφιο, έγερνε πάνω στη σκαλιστή του ράβδο.... Οι ιερείς με τα ασημοκέντητα άμφια, πέρναγαν μπροστά από το Σταυρό, έσκυβαν ταπεινά το κεφάλι, έκαναν το σημείο του σταυρού πάνω από τους μεγάλους και στολισμένους σταυρούς που κρέμονταν στο στήθος τους... Κάτι μου θύμιζαν αυτοί οι ιερείς, από ένα έργο που βλέπω τέτοιες μέρες από μικρή.. Ήταν σα τους αρχιερείς σε κείνη την ταινία του Τζεφιρέλι, που συζητούσαν το θέμα κι αποφάσιζαν, αυτούς που "διύλιζαν τον κώνωπα και κατάπιναν την κάμηλο", κάπου τοχω διαβάσει αυτό... Τώρα περνούσαν και προσκυνούσαν το Σταυρό. Αυτόν που χε πάνω του καρφωμένη τη χαρτονένια εικόνα...Και θυμάμαι, σε κείνο το έργο πουβλεπα από μικρή, ότι οι κακοί ήτανε εκείνοι οι αρχιερείς με τα χρυσοκέντητα ρούχα, κι οι καλοί ήτανε κάτι ξυπόλητοι που γυρνούσαν στους δρόμους και θεράπευαν τους ασθενείς... Αλλά δεν είδα κανένα ξυπόλητο σήμερα.. Δεν είδα κανένα ντυμένο απλά, να τιμά αυτόν που πρόσφερε απλά. Κι έχω δει τόσους, και κάθε μέρα βλέπω κι άλλους, που κουβαλάνε σταυρούς, και κανείς δε τους κοιτάζει.... Ανθρώπους αληθινούς,κι οχι ζωγραφιές από χαρτόνι καρφωμένες σε σταυρούς...

Κι αυτοί οι άνθρωποι, είναι εκεί έξω κάθε μέρα... Μα κάθε μέρα δεν έχουμε χρόνο να τους δούμε. Γιαυτό το Πάσχα, τους ζωγραφίζουμε σε ένα χαρτί και τους καρφώνουμε σε ένα Σταυρό, και συμμετέχουμε στον πόνο τους... Δεν μπορέσαμε να βοηθήσουμε, μα να, είναι σα να το κάναμε, τώρα που πενθούμε, και περιμένουμε την ανάσταση.... Αυτή που θα γίνει πάλι μέσα από τόνους βεγγαλικών, φωταψίες και καμπάνες που χτυπάνε χαρμόσυνα...Με τους ιερείς να φοράνε τα καλά τους τα αμφια, αυτά που δεν είναι πένθιμα κι είναι χρυσοκέντητα και γιορτινά...

Κι ένας μικρός Χριστός, γυρνάει με το Σταυρό του κάθε μέρα μέσα στα πόδια μας.. Δεν έχει γύρω του ιερείς με χρυσά θυμιατά, κι ούτε κεριά αναμμένα γύρω του.. Η εικόνα του είναι μικρή, καθημερινή και γκρίζα, χωρίς κορνίζες περίτεχνες να την στολίζουν... Ένας μικρός χριστός γυρνάει κάθε μέρα μέσα στα πόδια μας, και περιμένει να τον κοιτάξουμε, να απλώσουμε το χέρι μας, για να αναστηθεί. Και να μας αναστήσει...

Μα σε τούτη την επιβλητική ατμόσφαιρα, τούτος ο μικρός χριστός μοιάζει λιγάκι σαν παραφωνία...

Τρελή είμαι ότι θέλω λέω!
από tistrellis