Τα σατανάκια

«Σατανάκια» λέω τα άχρηστα μηχανήματα που νομίζεις ότι τα έχουν βρει για να μας σπάνε τα νεύρα.

Το τελευταίο μου σατανάκι είναι αυτά τα ηλεκτρονικά «φέις κοντρόλ» που έχουν βάλει στις τράπεζες.

Αν διαβάζετε εκτός Αθηνών, ίσως δεν ξέρετε για ποιο πράγμα γράφω. Είναι αυτό που πας να μπεις στην τράπεζα και στέκεσαι σαν χάνος μπροστά στην ηλεκτρονικά κλειδωμένη πόρτα. Πρέπει να πατήσεις ένα κουμπί, σαν κουδούνι. Μια από αυτές τις σπαστικές, άψυχες ηλεκτρονικές φωνές σε διατάζει να περιμένεις μέχρι το φωτάκι πάνω από το κουδούνι να γίνει πράσινο «για να εισέλθεις». Και περιμένεις.

Και ανάβει το ρημάδι το πράσινο.

Κανονικά, τώρα θα... έπρεπε να μπεις στην τράπεζα. Αλλά δεν μπαίνεις στην τράπεζα. Μπαίνεις στη ζώνη του λυκόφωτος. Η πόρτα σε βγάζει σε ένα θαλαμίσκο σαν ασανσέρ και μπροστά σου είναι... μια άλλη πόρτα. Ακολουθείς την ίδια οργουελική διαδικασία, ακούς την ίδια εκνευριστική φωνή. «Περιμένετε να ανάψει το πράσινο φως, για να εισέλθετε». Σαν δύσκολο αλκοτέστ είναι!

Τα λίγα δευτερόλεπτα μέσα στον θαλαμίσκο του λυκόφωτος, που ένας Θεός ξέρει από τι κοντρόλ σε περνάει, είναι σπαστικά για οποιονδήποτε άνθρωπο. Αλλά το πάρτι γίνεται με τους ηλικιωμένους. Σφηνώνουν. Παγιδεύονται. Δεν καταλαβαίνουν τις οδηγίες. Δεν ακούνε τη φωνή. Πανικοβάλλονται. Ανεμίζουν τσάντες, μαγκούρες, μασέλες, βιβλιάρια και καταριούνται το Σύμπαν, όλο αυτό στα μουγκά, γιατί απέξω δεν μπορείς να τους ακούσεις.

Απλώς βλέπεις μια γιαγιά με τσεμπέρι να χτυπιέται μέσα σ' ένα γυάλινο κλουβί, λες κι έχει μπει ο διάολος μέσα της. Απέξω ο υπόλοιπος πληθυσμός σταυροκοπιέται, ωρύεται και συν-καταριέται το άπαν Σύμπαν και τα ξαδέλφια του, ενώ από μέσα ο κόσμος προσπαθεί να μανουβράρει τη γιαγιά με χειρονομίες παντομίμας, με αποτέλεσμα η σκηνή να μοιάζει με ομαδικό εξορκισμό.

Καλωσορίσατε στη ζωή μου, σατανάκια. Μόνο εσείς μας λείπατε.
Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη στο Έθνος