Να τελειώνουμε τα παραμύθια με τους αγρότες

Η μαγική λέξη στον κόσμο της αγροτιάς είναι η λέξη επιδότηση. «Πόσα μας δίνετε να ανοίξουμε τους δρόμους», μας λένε οι αγρότες. Ωμός εκβιασμός, δίχως αμφιβολία. Κι άμα λάχει και πιουν και μία ρακί παραπάνω, μπορούν να εισβάλλουν και στη γειτονική Βουλγαρία...

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι αγρότες κλείνουν με τα τρακτέρ τους δρόμους. Κι αντί το κράτος να επιβάλλει το νόμο και να ανοίξει τους δρόμους, οι πολιτευτές διαπραγματεύονται μαζί τους τα... λύτρα!

Είναι ο φόβος των... κομμάτων της εξουσίας για τις ψήφους, είναι η νοοτροπία που καλλιεργήθηκε συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες, είναι το ότι η ατιμωρησία είναι δεδομένη σε αυτή τη χώρα και ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι του κατέβει. Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο το... αγροτικό κίνημα να... εισβάλλει στη γειτονική Βουλγαρία. Φανταστείτε, τώρα Τούρκους ή Αλβανούς αγρότες να επιχειρούσαν κάτι ανάλογο στα ελληνικά σύνορα. Ίσως φτάναμε και μέχρι τον ΟΗΕ...

Ακούμε από δημοσιογράφους και πολιτευτές για τα «δίκαια αιτήματα» των αγροτών. Βλέπουμε πολλούς «προοδευτικούς» συμπολίτες μας να αντιμετωπίζουν όλη αυτή την κατάσταση με κατανόηση και συμπάθεια. Οι αγρότες είναι χρεωμένοι επειδή έπεσαν οι τιμές των αγροτικών προϊόντων και ζητούν από εμάς τους υπόλοιπους να καλύψουμε τις υποχρεώσεις τους. Ποια η διαφορά αυτής της... κινητοποίησης από την αντίστοιχη των εργαζομένων του Ομίλου Λαναρά που ζητούσαν να συνεχιστεί πάση θυσία η λειτουργία των εργοστασίων για να μην χαθούν θέσεις εργασίας;

Πέρυσι η τιμή του καλαμποκιού ήταν ψηλά. Έβαλαν, λοιπόν, αρκετοί αγρότες καλαμπόκι «προεξοφλώντας» τα πιθανά κέρδη από την καλλιέργεια. Η τιμή του καλαμποκιού, όμως, έπεσε. Ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα; Οι Έλληνες φορολογούμενοι. Λες και αν η τιμή του καλαμποκιού έκανε νέο ρεκόρ θα μοιραζόντουσαν τα κέρδη μαζί μας.

Σε τι διαφέρει ο αγρότης από τον κτηνοτρόφο ή από έναν οποιονδήποτε άλλον επαγγελματία; Γιατί οι έμποροι των Αθηνών δεν δικαιούνται να κλείσουν το Σύνταγμα μέχρι η κυβέρνηση να τους πληρώσει όλα τα διαφυγόντα κέρδη και τις πραγματοποιηθείσες ζημίες από τα επεισόδια του Δεκεμβρίου; Γιατί να μη δείξουμε την ίδια κατανόηση για τους επιχειρηματίες του κλάδου των τηλεπικοινωνιών που χρεοκόπησαν;

Μήπως ο αγρότης δεν είναι επιχειρηματίας; Θα πείτε ότι η δουλειά του αγρότη είναι δύσκολη. Κι η δουλειά σε ένα μηχανουργείο είναι εξίσου σκληρή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο κρατικός προϋπολογισμός θα πληρώνει κάθε τρεις και λίγο τα μεροκάματα του βιοτέχνη.

Η αντιμετώπιση του αγροτικού ζητήματος έχει γίνει ταμπού. Οι αγρότες έχουν «δικαίωμα» να κλείνουν με τα τρακτέρ τους δρόμους και να οδηγούν στην απόγνωση χιλιάδες άλλους επαγγελματίες. Που το βρήκανε αυτό γραμμένο; Ποιος νόμος, ποια ηθική αρχή τους δίνει αυτό το δικαίωμα; Τα πολιτικά κόμματα φοβούνται τις ψήφους. Κι αν τους λέγαμε ότι σε περίπτωση που ενδώσουν θα χάσουν τις δικές μας ψήφους, μήπως αναγκαζόντουσαν να δουν την άλλη όψη των πραγμάτων;

Υπάρχουν μέτρα που μπορούν να ληφθούν για να ανακουφιστούν οι αγρότες δίχως να χρειαστεί να αδειάσουμε τα κρατικά ταμεία. Θα συνεργαστούν, όμως, οι αγρότες στο κτύπημα των κυκλωμάτων των μεσαζόντων; Όχι! Αν ήταν θα το είχαν κάνει μέχρι σήμερα. Αλλά είναι πιο βολικό για το... συνδικαλιστικό τους κίνημα να βγάζουν τα τρακτέρ στους δρόμους από το να αντιμετωπίσουν μαζικά και οργανωμένα εκείνους που κερδοσκοπούν ασύστολα σε βάρος τους. Έχουν μέχρι σήμερα καταγγείλει ένα -έστω ένα- πλαστό τιμολόγιο; Πότε, που και ποια ήταν η κατάληξη;

Ας σταματήσουμε κάποια στιγμή τα παραμύθια. Οι επιδοτήσεις δημιούργησαν μία κοινωνία στον Θεσσαλικό κάμπο που έμαθε ότι οι καινούργιες κατοικίες κτίζονται με τα λεφτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι μάθανε. Δεν φταίνε τόσο αυτοί, όσο όλοι εμείς οι υπόλοιποι που δεν έχουμε μέχρι σήμερα αντιδράσει...

Θα πει κάποιος, αφού το βλέπετε έτσι, γιατί δεν πάτε στο χωριό να κάνετε τη δουλειά του αγρότη; Δηλαδή, να πουλήσουμε το σπίτι μας στην πόλη, και να πάμε στο χωριό να αγοράσουμε άλλο σπίτι, να αγοράσουμε κτήματα, να αγοράσουμε γεωργικά μηχανήματα και να ξεκινήσουμε τη δουλειά. Όποιος υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο είναι εύκολο, δεν έχει παρά να εξετάσει το κόστος μιας τέτοιας επένδυσης! Εκτός κι αν μας δώσουν τα εύφορα κτήματά τους τζάμπα. Αλλά ποιος θα κάνει κάτι τέτοιο; Τα δικά τους, τα περιουσιακά τους στοιχεία, είναι δικά τους και πολύ καλά κάνουν και το βλέπουν έτσι. Τα πιθανά κέρδη είναι δικά τους και δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε μαζί τους.
Ο ζημιές τους γιατί θα πρέπει να είναι δικές μας;
Θανάσης Μαυρίδης