Όταν αυτοί μιλάνε για «αριστεία» εσύ θα το βουλώνεις κορόιδο!

Η συζήτηση που πυροδότησε η αλλαγή του τρόπου επιλογής των σημαιοφόρων στα δημοτικά, δεν έχει κάποια ουσία ενώ οι, συνήθως λαλίστατοι, επιστημονικοί φορείς παρέλειψαν να τοποθετηθούν για το παιδαγωγικό σκέλος αλλά αφέθηκαν στην «αριστοκαπηλεία». Το ενδιαφέρον όμως είναι ποιοι βρήκαν την ευκαιρία να μιλήσουν για την «αριστεία:

Είναι οι πολιτικοί που κληρονόμησαν κόμματα, αξιώματα και... βουλευτικές έδρες ενώ διορίζουν 8οχρονες στο γραφείο τους. Είναι οι πολιτικές δυνάμεις που εδραιώθηκαν χάρη στην αναξιοκρατία και δημιούργησαν στρατούς διορισμένων χωρίς προσόντα. Είναι αυτοί που μονιμοποίησαν χιλιάδες απόφοιτους γυμνασίου και λυκείου και έστειλαν τους πτυχιούχους στην ανεργία και το εξωτερικό! Είναι οι πολέμιοι των κλειστών επαγγελμάτων, που δεν τα άνοιξαν ποτέ.

Είναι και αυτοί που διορίστηκαν ως «καθαρίστριες» και έγιναν σε μια νύχτα διοικητικοί ενώ τώρα τους ενοχλούν οι πραγματικές καθαρίστριες. Είναι οι επιχειρηματίες, που φτιάχτηκαν με συμβάσεις του δημοσίου, οι μιντιάρχες που έφτιαξαν ΜΜΕ με λεφτά του ΚΕΕΛΠΝΟ, οι δημοσιογράφοι που έφτιαξαν καριέρες με payroll. Στη χώρα της αρπαχτής αυτοί μιλούν για την «αριστεία, όπως για την πατρίδα μιλούν οι φοροφυγάδες, για την ηθική οι διεφθαρμένοι, οι παράνομοι για το «νόμο και την τάξη». Και για το «διογκωμένο και αντιπαραγωγικό» δημόσιο αυτοί που το διόρισαν μέχρι σκασμού!

Για την «αριστεία» μιλάνε βέβαια και κάποιοι ελεύθεροι επαγγελματίες, «επαναστάτες της γραβάτας», μηχανικοί και δικηγόροι σαραντάρηδες και πενηντάρηδες. Στο Πανεπιστήμιο βέβαια η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ τους περνούσαν κάποια μαθήματα αλλά ας μη τα σκαλίζουμε τώρα που υποστηρίζουμε το Νόμο Διαμαντοπούλου. Στο στρατό κάποιος κομματάρχης ή κάποιος δεσπότης φρόντισε για τη μετάθεση δίπλα στο σπίτι. Και αργότερα όμως που μπήκαν στην «ελεύθερη αγορά», σε βουλευτικά γραφεία «μοίραζαν» τις συμβάσεις εκτιμητών και νομικών συμβούλων με τις τράπεζες και τις εταιρίες του δημοσίου, προφανώς με κριτήρια «αριστείας». Και τώρα που μεγάλωσαν για να στείλουν το παιδί τους στον παιδικό, κάποιο κομματάρχη παίρνουν τηλέφωνο...

Τη δεκαετία του ’80 που η γενιά μου πήγε στο Δημοτικό είναι αλήθεια ότι άρχισε να εφαρμόζεται κάποιου είδους αριστεία αν και με θετικές ή αρνητικές διακρίσεις. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι απόλυτα. Στο δημοτικό σχολείο το πρωί συναντώ πολλούς γονείς που αγανακτούν ενάντια σε αυτούς που πολεμούν την «αριστεία» και θέλουν κλήρωση. Απολύτως δικαιολογημένα:

Είναι λίγο μεγαλύτεροι από εμένα αλλά, περιέργως, ήδη συνταξιούχοι του δημοσίου ενώ συμπληρώνουν το εισόδημα με μερικές δουλειές «στη μαύρη». Η γυναίκα τους μονιμοποιήθηκε σε Δήμο από ένα «βλαχοδήμαρχο» μέσω μιας παρένθετης εταιρίας που εξέδιδε πλαστά πιστοποιητικά προϋπηρεσίας. Ο παππούς των παιδιών, με σύνταξη από ΔΕΚΟ - αυτές που δεν μειώθηκαν επί μνημονίων - όπου είχε διοριστεί ως «άριστος» κάποτε, έχτισε το αυθαίρετο εξοχικό τους στην παραλία, εκεί που «σκάει το κύμα», καθότι ένας «άριστος» δεν μπορεί να βρίσκεται στη δεύτερη και την τρίτη σειρά. Και γενικώς στη ζωή τους πορεύτηκαν «με το σταυρό στο χέρι», τίμια και ενάρετα, όχι σαν εμάς τους αλήτες.

Γιατί μιλάνε αυτοί; Γιατί αυτός ο τύπος του νεοέλληνα που οικοδόμησαν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις, είναι ο «άριστος» που εννοούν. Και αν δεν ήταν «άριστοι», θα ήταν «αχάριστοι», όπως κάποιοι άλλοι που ψηφίζουν νεοναζί επειδή δεν πρόλαβαν να διορίσουν και τα εγγόνια τους.

Όταν αυτοί μιλάνε για «αριστεία», εσύ θα το βουλώνεις κορόιδο!
γράφει ο Γιάννης Σιδηρόπουλος