Τα αδιέξοδα του Έλληνα ψηφοφόρου

Τρίτη και… φαρμακερή «ζαριά» μέσα σε ένα χρόνο ταλαιπωρίας, απογοήτευσης και σύγχυσης.

Αν οι Έλληνες πολίτες είναι γνωστό εδώ και χρόνια πως είναι δικομανείς, η ελληνική πολιτική σκηνή βρήκε τον ιδανικό εκπρόσωπο που του αξίζει δικαιωματικά ο τίτλος του εκλογομανή, αφού στη συγκεκριμένη κατηγορία ο Αλέξης Τσίπρας παίζει χωρίς αντίπαλο.

Ο Πρωθυπουργός οδηγεί τη χώρα για τρίτη φορά μέσα σε ένα έτος σε... μια εκλογική διαδικασία και ζητά ισχυρή λαϊκή εντολή για να εφαρμόσει το Μνημόνιο που θα… καταργούσε.

Κάνει δε ό,τι μπορεί για να επισπευσθούν οι εκλογικές διαδικασίες, προκειμένου να μην προλάβει ο Έλληνας πολίτης να καταλάβει τι τον… χτύπησε. Έτσι ώστε όταν αρχίσουν να του χτυπούν την πόρτα τα κάθε λογής ραβασάκια που συνοδεύουν τα ψηφισθέντα προαπαιτούμενα, να έχει ήδη ψηφίσει.

Η επίσημη δικαιολογία βεβαίως είναι πως άλλοι και όχι ο ίδιος, έφεραν τα πράγματα σ’ αυτή την κατάσταση. Το επανέλαβε, μάλιστα, στην πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορώντας τα μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας για «απόδραση» και «δημιουργία εικονικής πραγματικότητας».

Το παραμύθι ακούγεται ωραίο βεβαίως αλλά δεν έχει δράκο, καθώς ο μόνος που απέδρασε ήταν ο ίδιος από τις θέσεις του κόμματός του και τις υποσχέσεις που είχε δώσει στον ελληνικό λαό, όταν αποφάσισε κόντρα στην βούληση του 62% των ψηφοφόρων που ψήφισαν «όχι» στο δημοψήφισμα να πει «ναι» στη συμφωνία με τους εταίρους που έφερε το πιο επαχθές απ’ όλα τα μνημόνια.

Και επιμένει ακόμα και τώρα να υποστηρίζει πως ήταν ειλικρινής και ρεαλιστής και επέλεξε την μόνη βιώσιμη για τη χώρα λύση, μπερδεύοντας την ειλικρίνεια με την έλλειψη συναίσθησης και τον ρεαλισμό με την υποδούλωση, όταν το μόνο που όφειλε να παραδεχθεί ήταν πως υπήρξε απλώς ανέτοιμος και άπειρος για μια τόσο σημαντική διαπραγμάτευση και τραγικά απροετοίμαστος για την δημιουργία προϋποθέσεων μιας εναλλακτικής λύσης, στην περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν.

Αντίθετα, βλέπει τον εαυτό του ως «επαναστάτη που ανοίγει δρόμους», εννοώντας προφανώς το άνοιγμα που σκοπεύει να κάνει ο ίδιος στον κεντρώο χώρο, τώρα που απαλλάχτηκε από τα «βαρίδια» της Αριστερής Πλατφόρμας και τίποτα δεν τον εμποδίζει να δημιουργήσει ένα νέο, σύγχρονο ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε, μεγάλο μέρος των συντρόφων με τους οποίους συνδιαλλέγεται πλέον είναι τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που προσχώρησαν εγκαίρως στον ΣΥΡΙΖΑ όταν… ψυχανεμίσθηκαν ότι το παλιό καράβι βούλιαζε.

Αν όμως αυτό είναι το όραμα του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, ποιο είναι, άραγε, το όραμα του ταλαιπωρημένου Έλληνα ψηφοφόρου;

Αφήνοντας στην άκρη ως «ειδική κατηγορία» τη Χρυσή Αυγή που θα αναπληρώσει κατά τον καλύτερο τρόπο την έλλειψη επαρκούς τηλεοπτικού χρόνου με το ουρανοκατέβατο «δώρο» της κακής κυβερνητικής διαχείρισης του μεταναστευτικού, που δεν θα τη βοηθήσει απλώς να διατηρήσει, αλλά ενδέχεται ακόμα και να εκτοξεύσει τα ποσοστά της, τι καινούργιο μπορεί να δώσει το κάθε κόμμα ξεχωριστά στον Έλληνα ψηφοφόρο ως κίνητρο, τώρα που το καράβι της ελπίδας βυθίστηκε στα σκοτεινά νερά του 3ου Μνημονίου;

Μια αξιωματική αντιπολίτευση που περιφέρει την διερευνητική εντολή, μήπως βρει εκείνους τους αριθμητικούς συσχετισμούς (που αποδεδειγμένα δεν υπάρχουν…) για να σχηματίσει μια κυβέρνηση που θα φαντάζει ακόμα πιο δυσλειτουργική από αυτή που φαινόταν πως θα είναι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (που, πάντως, μια χαρά λειτούργησε… ιδεολογικά χάρη στη σύγκλιση των δύο αρχηγών της), προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο για ανασύνταξη δυνάμεων και που κατηγορεί τον Πρωθυπουργό για το επαχθές Μνημόνιο που έφερε, αλλά που η ίδια έσπευσε να το ψηφίσει, «φρεσκάροντας» έτσι τη μνήμη των Ελλήνων πολιτών για το δικό της μνημονιακό παρελθόν;

Ένα Ποτάμι, που παραμένει ακόμα, οκτώ μήνες μετά τις εκλογές του Γενάρη, κόμμα δίχως θέσεις, διατεθειμένο ωστόσο να «συμμαχήσει ακόμα και με το διάβολο», προκειμένου να εφαρμοστεί το Μνημόνιο, αδιαφορώντας επιδεικτικά για το ότι μπορεί αυτό να στείλει στον όλεθρο ακόμα περισσότερους Έλληνες πολίτες και περιμένει πώς και πώς τον καταποντισμό των Ανεξάρτητων Ελλήνων (τη μη είσοδό τους στη Βουλή δηλαδή) για να συγκυβερνήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ; (Αγνοώντας, βεβαίως, πως η συσπείρωση που υποχρεωτικά θα επιχειρηθεί -και πιθανότατα θα επιτευχθεί, παρά τις δυσκολίες- από τη Νέα Δημοκρατία μπορεί να του αφαιμάξει τα ποσοστά του).

Μια Λαϊκή Ενότητα που οραματίζεται να παίξει το ρόλο του θεματοφύλακα του «όχι» της 5ης Ιουλίου και των προγραμματικών δηλώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά έχει τόσο πολύ ταυτιστεί με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα που περιορίζει από μόνη της την εμβέλεια της στο εκλογικό σώμα; Και αν σε τελική ανάλυση θα επιθυμούσε κάποιος να ψηφίσει την έξοδο από την Ευρωζώνη (ελλείψει άλλης επιλογής) γιατί να διαλέξει την κομμουνιστική πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ και να μην επιλέξει το αυθεντικό κομμουνιστικό κόμμα;

Ένα ΚΚΕ που παραμένει μεν πιστό στις θέσεις του, πράγμα σπάνιο για ελληνικό πολιτικό κόμμα, αλλά παραμένει εξίσου πιστό στις αγκυλώσεις του. Που αισθάνεται… ναυτία και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να φύγει από το χώρο της αντιπολίτευσης και να βρεθεί στην εξουσία. Γιατί να ψηφίσει ο ψηφοφόρος ένα κόμμα που μπορεί μεν να δίνει τις μάχες του στο δρόμο και τους χώρους δουλειάς, αλλά δεν φιλοδοξεί να εξαργυρώσει την ψήφο του ψηφοφόρου του, από θέση ισχύος, νομοθετώντας μέτρα και ανακουφίζοντας τους αδύναμους.

Οι δηλωμένοι αντιμνημονιακοί Ανεξάρτητοι Έλληνες, που πραγματοποίησαν κυβίστηση ανάλογη αυτής του ΣΥΡΙΖΑ νερώνοντας συνεχώς το κρασί τους μπροστά στην ανάγκη παραμονής στην εξουσία; Αν ο ψηφοφόρος θελήσει να ψηφίσει ένα κόμμα που μεταλλάχθηκε, αποποιούμενο τις προγραμματικές του διακηρύξεις, βάσει των οποίων ψηφίστηκε, γιατί να επιλέξει τους ΑΝ.ΕΛ. και όχι τον… ΣΥΡΙΖΑ; Οι ΑΝ.ΕΛ. βεβαίως μπορεί να μην υπάρχουν καν ως αυτόνομη επιλογή σ’ αυτές τις εκλογές παρά τις διαβεβαιώσεις του Πάνου Καμμένου, αφού αν οι δημοσκοπήσεις τους φέρουν… σκούρα μαντάτα, θα προτιμήσουν να κατεβούν μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και τέλος, ένα ΠΑΣΟΚ, που ακόμα κι αν προχωρήσει σε κίνηση συνεργασίας με το κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου, ο μόνος χώρος που θα μπορούσε να αντλήσει ψηφοφόρους είναι αυτός που φιλοδοξεί να καταλάβει περισσότερο και πιο ξεκάθαρα από ποτέ άλλοτε ο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που έχει απαλλαγεί από την κομουνιστική συνιστώσα του. Έχοντας επιπλέον το μειονέκτημα να πηγαίνει με επικεφαλής τη Φώφη Γεννηματά, αντί για το «βαρύ πυροβολικό» του, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, που με όλες τις «αμαρτίες» που τον ακολουθούν, θα ήταν ένας από τους δυνατότερους «παίκτες» ειδικά στη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία που θα έχει (γιατί δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά) ως κύριο χαρακτηριστικό της την πόλωση.

Μοιάζει οξύμωρο, αλλά σε μια εκλογική διαδικασία στην οποία τα τηλεοπτικά πάνελ θα ασφυκτιούν από την αφθονία εκπροσώπων επτά κομμάτων παρακαλώ (οκτώ με τη Χρυσή Αυγή σε καραντίνα), οι επιλογές ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον, που θα έχει ο σκεπτόμενος Έλληνας ψηφοφόρος μπροστά στην κάλπη μοιάζουν πιο φτωχές από ποτέ…
από το mpouzou