Ο Βαγγέλης είναι ο διπλανός σου στο σχολείο που, όταν κάποτε ένιωσες κι εσύ δυνατός υπό την προστασία των "δυνατών", του έκανες κι εσύ τον νταή. Μπας και φανείς πιο σημαντικός...
Ο Βαγγέλης είναι ο διπλανός σου στο γραφείο που αρέσκεται ο προϊστάμενος να βρίζει και να λοιδορεί, γιατί ξέρει ότι δε θα του βγάλει ποτέ γλώσσα.
Ο Βαγγέλης είναι ο φίλος σου που ποτέ δεν υπερασπίστηκες όταν τον έκανε "ρόμπα" μπροστά σε γνωστούς και αγνώστους ο "έξυπνος" της παρέας.
Ο Βαγγέλης είναι ο αδερφός σου που ποτέ δεν υπερασπίστηκες μπροστά στους δεσποτικούς γονείς σου.
Ο Βαγγέλης είναι ο εαυτός σου που... προσπαθείς να τον κρύβεις πολύ καλά κάτω απ' το χαλί της δημόσιας εικόνας σου.
Ναι, είσαι κι εσύ Βαγγέλης.
Έχεις νιώσει πολλές φορές όπως ο Βαγγέλης.
Πολλές φορές ένιωσες πως σε ταπείνωσαν, μα δεν έβγαλες κιχ.
Κι ας έβραζες από μέσα σου.
Δεν έβγαλες κιχ γιατί φοβήθηκες να ορθώσεις το ανάστημά σου σε κάποιους.
Σε κάποιους που για κάποιο ακατανόητο λόγο θεώρησες πως είναι πιο δυνατοί ή πιο σημαντικοί από σένα.
Έχεις νιώσει κι εσύ πολλές φορές όπως ο Βαγγέλης.
Όταν κάποιος, για να κάνει τον έξυπνο, σε χτύπησε εκεί που πονούσες.
Είτε σε κάποια αδυναμία στην εμφάνισή σου είτε σε κάποια ιδιαίτερη συμπεριφορά σου είτε σε κάποιο "ευάλωτο" στοιχείο του χαρακτήρα σου είτε σε κάποια "αμαρτία" του παρελθόντος σου. Εκεί που πονούσες σε χτύπησε.
Και το 'κανε δημόσια.
Κι εσύ για καιρό σιωπούσες, παρακαλώντας τη μοίρα σου να μην ξανασυμβεί.
Παρακαλούσες να βρουν άλλον "Βαγγέλη" και να σε αφήσουν ήσυχο.
Και ίσως κάποια φορά δεν άντεξες και "έσπασες".
Και ίσως επιτέθηκες σε όλους ψάχνοντας το δίκιο σου.
Μα το δίκιο σου κανείς δεν το υποστήριξε.
Γιατί όλοι θέλουν να είναι με τους δυνατούς.
Γιατί όλοι έχουν ένα Βαγγέλη μέσα τους.
Κι ας κάνουν τους νταήδες.
Κάνε ένα πείραμα κι εσύ, "Βαγγέλη" και κάθε "Βαγγέλη".
Τρομοκράτησε τους τρομοκράτες σου!
Και θα δεις ότι στην πραγματικότητα εκείνοι είναι πιο αδύναμοι από σένα.
Θα δεις πως αυτοί υποδύονται τους νταήδες, από άμυνα.
Για να μη φανεί πόσο αδύναμοι είναι στην πραγματικότητα.
Όλοι είμαστε και νταήδες και αδύναμοι.
Όλοι έχουμε και τα δύο αυτά στοιχεία μέσα μας.
Αλλά υποδυόμαστε ένα ρόλο κάθε φορά, ανάλογα με την περίσταση και το περιβάλλον.
Πολλές φορές, αυτός που είναι "νταής" εδώ... είναι "αδύναμος" αλλού!
Και υποδυόμαστε κάθε φορά το ρόλο που πιστεύουμε πως οι άλλοι θα αποδεχτούν για μας.
Υποδυόμαστε το ρόλο που ταιριάζει στο πώς νομίζουμε πως μας βλέπουν οι άλλοι.
Γι' αυτό, "Βαγγέλη" μου το μόνο που χρειάζεται είναι να μη νιώθεις ότι είσαι κατώτερος από κάποιον άλλον.
Ύψωσε το ανάστημά σου απέναντί τους!
Αυτοί δε φοβούνται το μέγεθος του αναστήματός σου.
Φοβούνται μόνο την πρόθεσή σου να το σηκώσεις.
Αυτό τους φτάνει για να σε φοβηθούν.
Ορίστε! Βλέπεις πόσο αδύναμοι είναι;
Το να 'σαι θύμα δεν είναι μόνο κατάσταση, αλλά και επιλογή.
Ύψωσε το βλέμμα σου, αντίκρυσε κατάματα τους "νταήδες" και μην τους σέβεσαι.
Τρέμουν στην ιδέα μήπως καταλάβεις πως δεν έχεις ανάγκη την αποδοχή τους.
Αυτοί σε 2-3 χρόνια, θα 'ναι κάτι αποτυχημενα ρεμάλια, που θα αναπολούν τα χρόνια που "περνούσε η μπογιά τους".
Εσύ θα είσαι κάτι καλύτερο σίγουρα.
Αλλά μην περιμένεις.
Μην τους χαρίσεις κι αυτά τα 2-3 χρόνια. Δικά σου είναι. Δεν αξίζει κανείς να σ' τα μαυρίσει.
Τη δύναμή τους την αντλούν από το φόβο σου και μόνο.
Γι' αυτό αφαίρεσε τη δύναμή τους.
Δηλαδή, πάψε να τους φοβάσαι.
Κανείς δε σε καβαλά στην πλάτη, αν εσύ πρώτα δε σκύψεις...
ΥΓ.: Θα μοιραστώ μαζί σου μια προσωπική μου εμπειρία απ' τα χρόνια του σχολείου.
Πρώτη μέρα σχολείου, θυμάμαι, πρωτάκι εγώ, είχα την ατυχία να περάσω δίπλα από την παρέα των "νταήδων".
Αυτοί έψαχναν "πρωτάκι" να κάνουν τσαμπουκάδες και να "παίξουν" μαζί του.
Ήταν κάτι πρεζόνια και νεοσύλλεκτοι τότε της "θύρας 7" (σ.σ.: χουλιγκάνοι του Ολυμπιακού).
Μου την "έπεσαν" με προσβολές και πειράγματα. Εγώ τους απαίτησα να το κόψουν, αλλά αυτοί φυσικά συνέχισαν. Μάλιστα, ενώ κάποιοι φορούσαν κόκκινες μπλούζες χουλιγκανο-συνδέσμων, με ρώτησαν απειλητικά και τι ομάδα ήμουν κι εγώ τους απάντησα επιδεικτικά "Παναθηναϊκός" - έτσι, μη με περάσουν και για κότα...
Εγώ όμως έχοντας συναίσθηση πως, αν κιοτέψω μια φορά, θα το πληρώνω μονίμως, πήγα και πούλησα τσαμπουκά, αν και πρωτάκι, και προκάλεσα σε ξύλο μια παρέα 6-7 ατόμων φανερά μεγαλύτερων από μένα.
Αρχικά αιφνιδιάστηκαν αλλά, μόλις κατάλαβαν ότι το εννοούσα, πράγματι σηκώθηκαν κάποιοι εξ αυτών και πλακωθήκαμε.
Τις έφαγα, είναι η αλήθεια, αφού ήμουν και μόνος και μικρότερος, αλλά έκτοτε δε μου ξαναμίλησε κανείς τους. Ούτε με ξαναπείραξε.
Γιατί είδαν ότι δεν τους φοβόμουν και τους είχα ολότελα γραμμένους.
Έφαγα δυο τρεις μπουνιές παραπάνω πρώτη μέρα, αλλά μετά πέρασα τρία χρόνια όμορφα και περήφανα.
Κάποια άλλα παιδιά της τάξης μου, όμως, προσπαθώντας να τα έχουν καλά μαζί τους, τους "έγλειφαν", εξασφαλίζοντας τάχα την ψευδεπίγραφη προστασία τους, με αποτέλεσμα να γίνονται εκείνα τα παιδιά αντικείμενα χλευασμού, όποτε οι "νταήδες" ήθελαν να "παίξουν" και δεν είχαν κανέναν άλλον... εύκαιρο.
Κατάλαβες τον τρόπο, Βαγγέλη;
Δε φοβούνται μην τους δείρεις.
Φοβούνται πιο πολύ μήπως δεν τους φοβάσαι.
Αυτό να κάνεις λοιπόν.
Να τους φοβίσεις με το να μην τους φοβάσαι.
από το τοίχο-τοίχο...
Αναρτήσεις
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου