Πόσο ντρέπομαι που ζω σ' αυτή τη χώρα

Μια από τις πιο συγκλονιστικές αφηγήσεις της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας -και ενδεχομένως η πιο συγκλονιστική- είναι η σκηνή που, ενώ η Σμύρνη καίγεται, οι πρόσφυγες (πλέον) τρέχουν αλλόφρονες να σωθούν από τη φωτιά και το σπαθί των Τούρκων πίσω τους και προσπαθούν, με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει, να πιαστούν από τα ιταλικά και γαλλικά πλοία που πλέουν εκείνη τη στιγμή στον όρμο της Σμύρνης.

Και, ενώ τα παιδιά την ώρα της Ιστορίας στο...σχολείο συνήθως ξύνονται, όταν διδάσκεται εκείνο το σημείο πάντα αναστατώνονται και ανατριχιάζουν, ιδίως την ώρα που ο δάσκαλος τους εξιστορεί πως, ενώ οι πρόσφυγες άπλωναν τα χέρια τους και προσπαθούσαν να σκαρφαλώσουν στα πλοία, οι βάρβαροι, απολίτιστοι και απάνθρωποι ναυτικοί της Γαλλίας και της Ιταλίας, τους έκοβαν τα χέρια κι οι πρόσφυγες πέφταν στο νερό και πνίγονταν.

Πάντοτε το ερώτημα των μικρών μαθητών είναι "γιατί κυρία το κάνανε αυτό; δεν είναι πολύ απάνθρωπο;"... και η δασκάλα τι να πει για τη βαρβαρότητα; Πώς να την περιγράψει;
Τι να πει για τους δολοφόνους ναυάρχους και ναύτες των Μεγάλων Δυνάμεων που τιμωρούσαν τους πρόσφυγες με θάνατο! Γιατί τους τιμωρούσαν; Γιατί διέπραξαν το έγκλημα να γεννηθούν στον λάθος τόπο τη λάθος εποχή.

Επειδή λοιπόν εγώ, όταν διαβάζω/ακούω/θυμάμαι την τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής, τυγχάνει να είμαι ακόμη με τους Σμυρνιούς πρόσφυγες και όχι με τους αιμοσταγείς Τούρκους ούτε με τους βάρβαρους κι απολίτιστους "Δυτικούς", νιώθω βαθύτατα προσβεβλημένος με τα χθεσινό αίσχος της ελληνικής ιστορίας.
Την εντεταλμένη δολοφονική επίθεση, δηλαδή, του Ελληνικού Λιμενικού στο Φαρμακονήσι κατά αθώων Αφγανών και Σύριων προσφύγων που στοίχισε ένα κάρο ζωές.
Δεν μπορώ να εννοήσω πώς αυτοί οι ελεεινοί δολοφόνοι προσφύγων τολμούν ακόμη να λέγονται Έλληνες.
Δεν μπορώ να εννοήσω πώς είναι δυνατόν οι παππούδες αυτών των δολοφόνων να ήταν πρόσφυγες απ' τη Μικρά Ασία!
Πρόσφυγες που τους κόβαν τα χέρια οι βάρβαροι, για να μην καταφέρουν να ανέβουν στο πλοίο της σωτηρίας.

Πόση ντροπή πρέπει να νιώθει το ελληνικό έθνος, μετά από τη χθεσινή ντροπή;
Πόση ντροπή πρέπει να νιώθουμε εμείς που στα μάτια των Σύριων και Αφγανών προσφύγων πήραμε τη θέση των βάρβαρων, απολίτιστων και απάνθρωπων "Μεγάλων Δυνάμεων";
Πόσο πιο μαύρη μπορεί να βαφτεί η σελίδα της ιστορίας μας;

Πόσο ντρέπομαι που ζω στην ίδια χώρα με αυτήν την αισχρή κυβέρνηση που δίνει εντολή δολοφονίας αθώων προσφύγων!
Πόσο ντρέπομαι που ζω στην ίδια χώρα με αυτά τα Σώματα Ασφαλείας που αντί να ασχολούνται με την ασφάλεια της χώρας, επιδίδονται σε κυνήγι αθώων κεφαλών!
Πόσο ντρέπομαι που ζω στην ίδια χώρα με αυτόν τον αληταρά δολοφόνο λιμενικό που με το πόδι του κλώτσησε μια προσφυγοπούλα, ρίχνοντάς τη στη θάλασσα και πέταξε κι ένα μωρό στα βαθιά νερά!
Πόσο ντρέπομαι όσο αυτοί οι τύποι κυκλοφορούν ελεύθεροι!
Πόσο ντρέπομαι που ΔΕΝ θα λιώσουν στη φυλακή, στο πιο σκοτεινό μπουντρούμι της φυλακής.
Στο πιο σκοτεινό μπουντρούμι της ιστορίας.

Γαμώ την Ελλάδα σας, όπως την καταντήσατε.
Να τη χαίρεστε, μπάσταρδοι.
Δε θέλω πια ούτε να την αλλάξω.
Θέλω να μην την ξέρω.
Της αξίζει η πιο μεγάλη ροχάλα της ιστορίας.
γράφει ο Μαζεστίξ
από το τοίχο-τοίχο...