To τέλος των ψευδαισθήσεων…

Τελειώνοντας το σχολείο, με ρώτησε ο πατέρας μου εάν θέλω να σπουδάσω στην Ελλάδα ή το εξωτερικό. Επειδή σύμφωνα με το «ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα» ήμουν «κακός» μαθητής (έννοια με πολλαπλά νοήματα) απάντησα: «εάν σπουδάσω στην Ελλάδα, δε θα μάθω τίποτα, εάν σπουδάσω στο εξωτερικό, σίγουρα κάτι θα μάθω». Έτσι, μετά από προετοιμασία, έδωσα εισαγωγικές εξετάσεις σε ένα Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, όπου έγινα δεκτός.

Δίδακτρα δεν κατέβαλα, αφού το Πανεπιστήμιο αυτό είναι δημόσιο, δηλαδή συντηρείται με... τα λεφτά των εκεί φορολογουμένων, εντάσσεται δε στο top 10 των Πανεπιστημίων.

Προβληματίστηκα λοιπόν και σκέφτηκα: Πως γίνεται λοιπόν ένας... «κακός» μαθητής να αριστεύει; Και γενικότερα, τι είναι αυτό που κάνει τους Έλληνες να αποτυγχάνουν στην Ελλάδα και να αριστεύουν στο εξωτερικό;

Κατ’ αρχήν επικεντρώνομαι στην έννοια των Πανελλαδικών ή Πανελληνίων εξετάσεων. Πουθενά στο κόσμο δεν υπάρχει αντίστοιχο σύστημα εξετάσεων. Δεν έχω ακούσει ποτέ για Πανγερμανικές,Πανγαλλικές ή Παναμερικανικές εξετάσεις. Και πουθενά στο κόσμο δεν θυσιάζει το «επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα» τόσο πολλά στην παραπαιδεία.

Tο εκπαιδευτικό μας σύστημα, δεν καθρεφτίζει παρά μόνο μία από τις πολλές πτυχές της Ελληνικής κουλτούρας. Η Ελληνική κουλτούρα, με την έννοια της ταυτότητας, διακατέχεται από ενοχικά σύνδρομα πολιτιστικής, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, εθνικής και θρησκευτικής φύσης, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται δόγματα και «κλισέ».

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι γονείς, δεν εξηγούν επαρκώς στα παιδιά τους για τη ζωή που τα περιμένει μετά την «ακαδημαϊκή τους κατάρτιση». Δημιουργούνται μύθοι ότι σπουδάζοντας κανείς, γίνεται επιστήμονας και αμέσως χαίρει σεβασμού, αναγνώρισης και διασφαλίζει τα μελλοντικά του οικονομικά έσοδα. Η δε εύρεση εργασίας παρουσιάζεται ως κάτι αυτονόητο και θεωρείται ότι σε κάθε περίπτωση και με «κάποιον τρόπο» θα «εξασφαλιστεί» μια δουλειά.

Ως νοοτροπία, ξεκινάμε λοιπόν ανάποδα. Δεν εκπαιδευόμαστε σε τεχνικές επιβίωσης, αλλά θεωρούμε ότι η ζωή επιφυλάσσει «ελιτίστικη» διαχείριση για όσους έχουν τη δέουσα ακαδημαϊκή κατάρτιση. Αυτή είναι η νοοτροπία με την οποία γαλουχήθηκαν οι περισσότεροι Έλληνες τα τελευταία 40 χρόνια. Αντίθετος σε αυτή τη νοοτροπία πορεύομαι από μικρός και συνεχίζω να παλεύω.

Οι δικές μου επιλογές περιορίστηκαν στο που και στο τι θα σπουδάσω. Παρ’ όλο που μετά το πέρας των σπουδών μου είχα προτάσεις να εργαστώ στο εξωτερικό τόσο στον ακαδημαϊκό τομέα, όσο και στον ιδιωτικό, διάφοροί λόγοι με έκαναν να επιστρέψω στην Ελλάδα.

Οι λόγοι αυτοί δεν ήταν μόνο προσωπικοί και συναισθηματικοί. Στην απόφασή μου αυτή, με οδήγησε και η ελπίδα ότι «κάτι» θα άλλαζε στην Ελλάδα και ότι με τις γνώσεις που απέκτησα στο εξωτερικό θα συνέβαλλα και εγώ στις αλλαγές αυτές.

Έκανα λάθος. Φάνηκε σιγά-σιγά ότι στην Ελλάδα οι όποιες ουσιαστικές αλλαγές δεν θα γίνονταν εύκολα. Τώρα βλέπω ότι εάν αλλάξει κάτι, ίσως γίνει επ’ ευκαιρία της κρίσης που περνά η χώρα, όπως συνήθως γίνεται όταν ένας Λαός έρχεται αντιμέτωπος με μεγάλες προκλήσεις. Αναφέρω συνειδητά τη λέξη «κρίση» και όχι «Μνημόνιο, Τρόικα, κλπ» διότι πιστεύω ότι οι αλλαγές έπρεπε να ξεκινήσουν από εμάς τους Έλληνες, αρκετά χρόνια πριν το 2009, ώστε η προσαρμογή να είναι σταδιακή και ηπιότερη.

Έχω λοιπόν να προτείνω στους νεότερους να μην τρέφουν αυταπάτες. Πρέπει να φροντίσουν τον εαυτό τους και κάνουν ότι χρειάζεται για να επιτύχουν μία στοιχειώδη επιβίωσή. Οι νεότεροι πρέπει να καταλάβουν ότι ελάχιστα μπορούν να προσφέρουν στην Ελλάδα, και αυτό όχι επειδή δε θέλουν ή δεν μπορούν, αλλά επειδή θα πρέπει πρώτα να δείξει η Ελλάδα σημεία ότι είναι έτοιμη να αλλάξει. Διαφορετικά θα βρεθούν στη θέση που βρίσκονται οι παλαιότεροι, οι οποίοι αναρωτούνται διαρκώς, εάν έπραξαν σωστά που μετά τις σπουδές τους επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Η Ελλάδα θα είναι έτοιμη να δεχτεί τους νεότερους, μόνο όταν το επί δεκαετίες σύστημα, που δημιούργησαν οι κρατούντες σε όλους τους χώρους, και το οποίο δεν αφήνει τίποτα και κανέναν να κινηθεί, αποδυναμωθεί. Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι τα πρόσωπα αυτά δεν βρίσκονται μόνο σε υψηλά αξιώματα του ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα. Βρίσκονται στην καθημερινότητα μας και επιμένουν να θεωρούν κεκτημένα, πράγματα για τα οποία δε ρίσκαραν, δε δούλεψαν και για τα οποία άλλοι εργάστηκαν και κόπιασαν. Πολύ απλά, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία και ανέβηκαν στην εξουσία, δόμησαν τα πάντα με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην είναι δυνατό να μετακινηθούν από τις θέσεις τους. Δεν θέλω να επεκταθώ, παραδείγματα υπάρχουν πολλά.

Εάν οι νέοι έχουν όρεξη για εργασία, πρέπει να καταλάβουν ότι το σπίτι τους θα το βλέπουν ελάχιστα. Δεν πρέπει να τους ενδιαφέρει για το εάν εργαστούν στην πατρίδα τους ή στο εξωτερικό. Οι περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, βρίσκονται σε απόσταση 2 ωρών με το αεροπλάνο από την Ελλάδα. Στις μέρες μας, η μετακίνηση είναι εύκολη. Ακόμα και η επικοινωνία έχει απλοποιηθεί με την βοήθεια του διαδικτύου.

Αυτό που πρέπει να ενδιαφέρει τους νέους, είναι εάν εκεί που επιθυμούν να σπουδάσουν ή να δουλέψουν, επικρατούν στοιχειώδεις συνθήκες αξιοκρατίας!!! Μόνο διά της αξιοκρατίας διασφαλίζεται πραγματικά η ύπαρξη κράτους δικαίου και κοινωνικής πρόνοιας. Με άλλα λόγια, μόνο με την αξιοκρατία διασφαλίζεται ότι ο μόχθος της εργασίας δεν θα έχει μόνο βραχυπρόθεσμο οικονομικό αντίκρισμα, αλλά ανταποδοτική αξία μακροπρόθεσμα.

Είναι λοιπόν σωστό, οι νεότεροι να μη νιώθουν δέσμιοι υλιστικών νοοτροπιών και να είναι απαλλαγμένοι από ενοχικής φύσεως ψευδεπίγραφες ηθικές υποχρεώσεις. Αυτό το λέω επειδή συνήθως πρόσωπα του στενότερου και ευρύτερου κύκλου, θέτουν πολλές φορές ψεύτικα ηθικά διλήμματα, τα οποία κατά κύριο αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων και όχι αυτά των νεότερων.

Εάν οι νεότεροι δεν φροντίσουν κατ’ αρχήν τον εαυτό τους, δεν μπορούν να φροντίσουν για άλλους. Αυτό σημαίνει ότι δε θα μπορούν να φροντίσουν τους γονείς τους, τον ή την σύντροφό τους, τα παιδιά τους και την πατρίδα τους την Ελλάδα. Δεν προτρέπω σε εγωιστική συμπεριφορά, αλλά ζητώ από όλους μας να σκεφτούν ρεαλιστικά και με το ενδεδειγμένο για κάθε περίσταση συναίσθημα.

Η ζωή δεν είναι άσπρο ή μαύρο, καλό ή κακό. Η ζωή κινείται σε γκρίζα ζώνη. Μέσα σε αυτή τη γκρίζα περιοχή καλούνται οι νέοι να επιβιώσουν. Καλούνται να συμβιβάσουν πράγματα φαινομενικά ασυμβίβαστα. Καλούνται να πράττουν έτσι ώστε το δικό τους καλό, να είναι καλό και για όλους τους άλλους.

Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να απασχολεί τους νέους (αλλά και όλους μας) δεν είναι τι και που θα σπουδάσουν, αλλά εάν αυτό που θα σπουδάσουν θα τους βοηθήσει να πορευτούν στη ζωή τους τόσο σαν άτομα, όσο και σαν πολίτες δημιουργικά εξελισσόμενοι.

Ο καλύτερος τρόπος για να ζει κανείς είναι να εργάζεται, δηλαδή να πράττει. Οι πράξεις φέρνουν φαγητό στο τραπέζι, οι κουβέντες όχι. Και δυστυχώς από αυτές -κυρίως διά των πολιτικών μας- έχουμε μπόλικες στην Ελλάδα. Ας σιωπήσουμε λοιπόν και ας συνεχίσουμε την πραγματική και την -όσο ασήμαντη και εάν νομίζουμε ότι είναι- εργασία μας.
γράφει ο Ιππο-Κριτής
από το antinews