Το κατάλαβες, ανόητε νοικοκυραίε; Εσύ τον σκότωσες

Προφανώς δεν ήσουν στο κέντρο της Αθήνας και στα σκοτεινά σοκάκια να βλέπεις την προέκταση της νύχτας και του μαύρου να σηκώνει γροθιά παραγεμισμένη με ατσάλι και κλωτσιά με επενδυμένες μπότες για πιο αποτελεσματικό χτύπημα. Και να ήσουν δεν σε ενδιέφερε. Μετανάστης ήταν. Μαύρος. Ξένος. Βρωμιάρης. «Να πάει από εκεί που ήρθε». Έτσι μουρμούριζες στην αρχή. Μετά η φωνή σου δυνάμωσε γιατί βρήκες οχυρό στη Βουλή. Βρήκες αυτόν που μπορούσε με τόση ευκολία και τάχα μου αγανακτισμένη φωνή, να σε αντιπροσωπεύσει. Για τα δεινά σου από τους αλλότριους.

Δεν έβλεπες, δεν ήθελες να δεις, φορούσες παρωπίδες με...ζαλισμένο κεφάλι απ' τα ποτά που έπινες στο γκαζοχώρι. Γελούσες με τα πουστράκια που κυνηγούσαν, σου έφτιαξαν τη βραδιά. Είχες και το άλλοθι ότι η άλλη είναι gay friendly. Άρα, δεν θα παρεξηγηθείς. Τα ίδια άτομα μπορεί να ξυλοκοπούσαν κάπου τα ξημερώματα στα παρακείμενα δρομάκια. Σ' ενδιέφερε; Όχι. Το πολύ-πολύ να μουρμούριζες στην παραζάλη σου, ένας λιγότερος.

Μην αναφερθώ στη λεωφόρο. Με τις μηχανές σαν στρατιωτική φρουρά παρατεταμένες, ο αγκυλωτός να ανεμίζει περήφανος, να πετούν πέτρες, σαν συμμορίες άλλων εποχών που χτυπούσαν αλύπητα και βίαζαν τις τραβεστί.
Τι άλλαξε; Η σημαία έλειπε. Εξαναγκάζουν τον εαυτό τους να μισήσουν. Τότε και τώρα. Προφανώς είναι αφροδισιακό γι' αυτούς. Αφού το βλέπεις στα μάτια τους. Καυλώνουν κυριολεκτικά βλέποντας το αίμα να χύνεται, αρκεί να είναι υπαίτιοι αυτοί. Η δύναμη του ροπάλου νομίζω δεν έχει τελειωμό. Μεγαλώνει. Και προσθέτουν πρόκες και αγριεύει το βλέμμα τους. Πιστεύεις ότι θεωρούν παράσιτο το διαφορετικό; Κακομοίρη μου.

Ήρθε η στιγμή που βγαίνει σιγά-σιγά η αλήθεια. Στο πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου. Που τον μαχαίρωσαν. Μπορεί να μην ήσουν στο Κερατσίνι. Μάλλον δεν θα ήσουν. Εσύ όμως που τους χειροκροτείς όταν βγάζουν αφρούς απ' το στόμα και τολμούν και μιλούν για δημοκρατία, εσύ τους έβαλες το στιλέτο στο χέρι. Μπορεί να μουγκάθηκες για λίγο. Αλλά, αλλά εσύ τον όπλισες. Εσύ που τον ανέβασες σε σάπιο σκαλοπάτι επιχρυσωμένο. Εσύ τον σκότωσες.

Θα κλάψεις; Θα δακρύσεις; Για τον θεό σου, ένα παιδί σφαγιάστηκε. Μουντζώσου, χτυπήσου μόνος σου, κόψε το χέρι σου σαν ένδειξη μεταμέλειας. Κάνε κάτι. Δεν θα φας από αυτό το «παντεσπάνι», ηλίθιε. Είναι χειρότεροι από τους άλλους. Διψούν για αίμα. Την επόμενη στιγμή, μπορεί να είναι το δικό σου. Εγώ τους περιμένω, έτσι κι αλλιώς.
γράφει η Άννα Κουρουπού
από το protagon
Tο κείμενο στην συνέχεια κυκλοφορεί στο facebook

Το κατάλαβες, ανόητε νοικοκυραίε;

Το κατάλαβες, ανόητε νοικοκυραίε; Σήμερα που ξύπνησες στο νοικοκυρεμένο σου σπίτι, θυμήθηκες να ξεπλύνεις τα αίματα απ’ τα χέρια σου; Τα αίματα ενός παιδιού γύρω στα 30 που το έλεγαν Παύλο Φύσσα; Τα αίματα ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι το δικό σου, να το ‘χει το όνομά σου. Τα αίματα μιας κοινωνίας που άνοιξε διάπλατα τις πύλες της στο φασισμό και τα ανθρωπόμορφα κτήνη που τον εκπροσωπούν.

Το κατάλαβες, ηλίθιε τιμωρέ του σάπιου πολιτικού συστήματος; Ο πέλεκυς της τιμωρίας που θεώρησες ότι έριξες στην κάλπη πέφτει τώρα πάνω στον αυχένα σου κι έχει το πρόσωπο του φόβου και της σιωπής. Βέβαια! Τι πιο εύκολο από το να τιμωρήσεις τους κλέφτες που τα έφαγαν, αναθέτοντας σε μία συμμορία τη βρώμικη δουλειά και καθήμενος εσύ με σταυρωμένα χέρια. Βρέθηκε ο ένοχος, βρέθηκε κι ο «τίμιος», μπουκωμένος στεροειδή, τιμωρός του, κι εσύ ησύχασες, λυτρώθηκες κι άραξες να δεις στην τηλεόραση το δράμα να ξεδιπλώνεται. Μόνο που ξέχασες πολίτη–τιμωρέ της πλάκας, πως η συμμορία κάθε άλλο παρά να τιμωρήσει το σύστημα επιδιώκει. Η συμμορία θα βρίσκεται στην πόρτα σου σε χρόνο μηδέν, να σου ζητά το λόγο για κάθε τι διαφορετικό που σε ορίζει.

Το κατάλαβες, γελοίε Ελληνάρα; Εσύ που επέλεξες στα εύκολα τους εχθρούς σου, τους ενόχους, τους βάρβαρους, τους ξένους που σου κλέβουν τις δουλειές. Εσύ που κρυφογέλασες σαν άκουσες για μία Μανωλάδα, για ένα Πέραμα και για πολλά ακόμη σκοτεινά κι ανήκουστα «τυχαία» περιστατικά, που νόμιζες πως δεν σε αγγίζουν εσένα, τον αγνό Έλληνα.

Κι όμως… Το κτήνος που έθρεψες, αθώε νοικοκυραίε, δεν θα χορτάσει με το αίμα των απίστων και των αλλοδαπών. Πολύ σύντομα θα ξερογλειφτεί και για το αίμα οποιουδήποτε τολμήσει να αντισταθεί, να διαφωνήσει, να μιλήσει, να τραγουδήσει… Πολύ σύντομα θα μυρίσει και το δικό σου αίμα.

η φωτό είναι του Παναγιώτη Τζαμαρου