Παίρνοντας ανάσα, στην πλατεία

Τα μάτια θολά. Μήνες τώρα. Δε φταίει η πρωινή αθηναϊκή κίχλη. Είναι μια θλίψη που ζοφαίνει τα πάντα και δεν την αντέχει. Είναι και τα γηρατειά του, που πίστεψε πως είχε κάνει ό,τι έπρεπε για να τα ζήσει όπως πρέπει. Ξέγνοιαστα, όπως δεν έζησε ποτέ. Σε μια σεζλόγκ, να διαβάζει Γάλλους ποιητές. Μια ζωή στη μπούκα. Δούλεψε, ίδρωσε, δημιούργησε. Μα δεν έφτανε. Σε λίγους μήνες είδε τις αποταμιεύσεις του να εξανεμίζονται, τη σύνταξή του να μηδενίζεται. Από ένα τέρας, που για φωτιά να πηδάει απ’ τα ρουθούνια είχε φόρους, χαράτσια και έκτακτα τέλη. Κι έγινε το κράτος Κρόνος, σκέφτηκε, να φάει τα παιδιά του. Κάνει ν’ ανασάνει, μα βαρύ το στήθος και κόμπος το στομάχι.

Νιώθει τους καθημερινούς ρευματισμούς του, καθώς κατεβαίνει τα... μαρμάρινα σκαλιά της πλατείας. Τα γόνατά του πονάνε, η ανάσα του βαριά. Δυο εύζωνες απέναντι, αγέρωχοι, μπροστά ‘πο άγνωστο μνημείο, κρύβουν στα γεμάτα μάτια την εθνική μελαγχολία. Το νέφος πάνω απ’τα κεφάλια έχει πλακώσει με έναν τρόπο διαφορετικό τους ανθρώπους. Δεν είναι σύννεφο, είναι πένθος συλλογικό. Κάποιοι θα γίνουν λύκοι για να ζήσουν, ακολουθώντας μια πανάρχαια πλατιά λογική. Μα σκέφτηκε πως αυτά δεν ήταν για εκείνον. Κι είναι και που δε μπορεί ν’ ανασάνει.

Παίρνει το πρωινό κουλούρι. Ένα φίλτρο έχει μπει σε κάθε του αίσθηση εδώ και καιρό. Το σουσάμι δεν είναι τραγανό, θα σκεφτεί. Δε βαριέσαι. Σε λίγο όλα θα τελειώσουν, σκέφτεται ξέπνοα, αναζητώντας ανάσα.

Ευλαβικά γδέρνει το σπιρτόκουτο, ανάβει το τσιγάρο, τινάζει το σπίρτο. Ρουφάει τον καπνό εγωιστικά. Σκέφτεται πώς θα μπορούσε να κρύψει σ’ αυτόν τις έγνοιες του. Μα κι αυτός χάνεται, όπως χάθηκαν και τ’ άλλα. Μα η Αθήνα δεν είναι Σεϊχέλες, και η πλατεία δεν είναι Σαν Σουσί. Κάνει να περπατήσει λίγο ακόμη. Δε μπορεί να πάρει ανάσα.

Σηκώνει ψηλά τον αγκώνα. Είναι το χέρι βαρύ. Τραβάει σκανδάλη.
Κι ανασαίνει.
γράφει ο Παναγιώτη Σωφρονίου

από το Καθημερινή κριτική

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο. (Τάκης Σινόπουλος)