Ένα ψαράκι σκαλισμένο στο μάρμαρο...

«Οι εισερχόμενοι ας αφήσουν πίσω τους κάθε ελπίδα», έγραφε πάνω απ’ την πύλη της εισόδου στην Κόλαση, έτσι όπως την περιέγραψε ο Δάντης - ως φαίνεται, το ίδιο θα πρέπει να γραφεί και πάνω απ’ την πύλη της εισόδου στο Μνημόνιο.

«Ας αφήσουν πίσω τους κάθε ελπίδα οι Έλληνες που περνούν αυτήν την Πύλη», «ας αφήσουν πίσω τους κάθε ελπίδα οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί» κι όσοι άλλοι αναγκασθούν να περάσουν κάτω απ΄τα Καυδιανά Δίκρανα του Δ’ Ράιχ, γυμνοί βγαίνουν απ’ την άλλη μεριά κι οδηγούνται στη διασπορά, σε τοπία φτιαγμένα από αλάτι, εκεί που η «Εργασία Ελευθερώνει» το ίδιο με την Ανεργία, εκεί που έχει κράτος ο Φόβος.

Μια αλλόκοτη Τσινετσιτά, όπου Γρύπες και Κύκλωπες οδηγούν μετανάστες σε πεδία βολής, για να ασκούνται πάνω τους οι τοξότες των λέξεων που σκοτώνουν, που σκλαβώνουν, που αφαιρούν κάθε ελπίδα από όσους εισήλθαν στις μαύρες κοιλάδες των τόκων.

Σ’ αυτά τα τοπία τα αγάλματα στους κήπους δεν... μιλούν, διότι ούτε κήποι υπάρχουν πια ούτε αγάλματα, παρά μια «νεκρή θάλασσα» από θειάφι, όπου βυθισμένοι μέσα της σαν σε κινούμενη άμμο, άλλοι μέχρι τη μέση, άλλοι μέχρι τα γόνατα κι άλλοι ως τον λαιμό, ζουν πλέον ακίνητοι οι άνθρωποι να μνέσκουν περιμένοντας πότε κι αν θα τους κληρώσει το χειρότερο.

Βλέπω στην οθόνη μου -στο ίδιο τοπίο κι εγώ- τις μουτσούνες μία μία να περνούν και σαν ρομπότ-ζόμπι να ομιλούν: «επέ - στρε - ψα στο ΠΑ - ΣΟΚ απ’ το ο - ποί - ο δεν έφυ - γα πο - τέ», να λέει η κυρία Αποστολάκη κι άλλα τέτοια κλισέ, οι ίδιες μουτσούνες ν’ αναχαράζουν, οι ίδιοι φούφουτοι στους ίδιους φιρφιρίκους δημοσιογράφους - παρουσιαστές της πιο άθλιας προπαγάνδας, τα ίδια να λένε οι μεν στους δε ίσως να ’ναι κι αυτό ένα απ’ τα μαρτύρια της Κόλασης - άλλωστε κόλαση, τιμωρία δεν σημαίνει;

Ω, ναι, οι αυτοκτονίες για χρέη γίνονται εκτός οθόνης, χωρίς διακοπές για διαφημίσεις - το πολύ ολίγη ή πολλή σκύλευση των νεκρών, αναλόγως του κατά πόσον ενοχλούν τα σλόγκαν από νέον στον ουρανό: «Ελάτε για δουλειά στη Γερμανία» - Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, υπουργός Εργασίας - χαμογελά και τα δόντια της λαμπυρίζουν στον ουρανό σαν άστρα.

Δεν γίνεται να δραπετεύσεις απ’ την κινούμενη άμμο, λίγο αν κινηθείς, πιο πολύ βυθίζεσαι - πάντα η τάξις αποκαθίσταται, σου παίρνουν την ψήφο και σου την κάνει ο εκλογικός νόμος χαστούκι να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο, να φας κι άλλο...

Κι ο Μονογενής τα ξέρει αυτά και πλέον δεν μιλά - «τι εστίν η αλήθεια;» τον ρωτάει ο Ρωμαίος, αμίλητο το Αρνί, πόσους νεκρούς να αναστήσει απ’ το Βερντέν; πόσα απ’ τα πεινασμένα παιδιά της Αφρικής να ταΐσει; Πεινασμένα - πεθαμένα άλλωστε, δεν είναι παρά ένα παιχνίδι αντιμετάθεσης γραμμάτων μέσα στις λέξεις.

Ο Χριστός είναι ένα λάθος πάνω στα κέρδη. Ο Χριστός ήταν κομμουνιστής και κάναμε την Ιερά Εξέταση για να διορθώσουμε αυτό το λάθος. Είπαμε, πάντα η τάξις αποκαθίσταται! Ή μήπως τη Μεγάλη Βδομάδα δεν συνεχίζουν να τρέχουν οι τόκοι των δανείων όπως κάθε άλλη εβδομάδα;

Απλώς το Μεγαλοβδόμαδο αφήνουν οι Σαδδουκαίοι τον Αμνό να βγει στον κήπο και να παίξει για λίγο, ύστερα τον καρφώνουν πάλι έμβλημα στις σημαίες τους, τον χτίζουν άμβωνα στους καθεδρικούς, τον θάβουν στα έγκατα των αεροπλανοφόρων και η ζωή συνεχίζεται, με τον «μικρό τυμπανιστή» να βλέπει χώμα να γίνεται το χώμα...

Το μόνον αεικίνητον, η εντροπία των πραγμάτων.

Αλλά, από την άλλη πλευρά, χωρίς εμάς το σύμπαν θα ήταν μια ιστορία πετρωμάτων.

Ίσως τώρα, σε κάποιο σημείο κάποιου από τους γαλαξίες να λύνεται το αίνιγμα της ζωής, ίσως πάλι κάπου αλλού, ο Αμνός να πίνει απ’ το δάκρυ του εκπεσόντος αρχαγγέλου, ίσως...

Ίσως κάποια μέρα κι ο Χριστός να ενδυθεί τα άρματα του Λεωνίδα και να κατεβεί απ’ τον σταυρό κρατώντας στα χέρια Του τα καρφιά ανθισμένα, ούτε πείνα, ούτε φόβος, ούτε τόκοι... συ νικάς!

Εσύ, τα ανθρωπάκια!
γράφει ο Στάθης

από το enikos