Θυμώνω...

Θυμώνω, που ενώ σιχτίριζα τη μέρα της μαρμότας που ζούσα για χρόνια, τώρα την αναπολώ.

Που άφησα τον «δυτικό» καθωσπρεπισμό να επιβάλλει τα θέλω του στη δική μου ζωή. Που βάφτισα τον ωχαδελφισμό σε «μην σε νοιάζει τι κάνει ο άλλος, αν θέλεις να προκόψεις».

Θυμώνω, που η «εθνική κυριαρχία» δεν είναι ιδανικό, αλλά εργαλείο μέτρησης της ανοχής μας στην υποταγή.

Θυμώνω, που παρακαλάω να μην πτωχεύσει η Ελλάδα τον Μάρτιο, αλλά αργότερα για να προλάβω να τακτοποιήσω «εκκρεμότητες».

Που δεν μπορώ να βλέπω...κώλους στην τηλεόραση και να ξεχνιέμαι.

Θυμώνω που όταν οδηγώ στους γεμάτους λακούβες και λασπόνερα δρόμους, περαστικοί οδηγοί προσπερνούν αντικανονικά, καταβρέχουν τους πεζούς και ταυτόχρονα κορνάρουν επειδή δεν υποκλίνεσαι στην ανωτερότητα του καγιέν που ωστόσο δεν έχουν ακόμη ξεχρεώσει στην τράπεζα.

Θυμώνω περισσότερο γιατί τέτοιες στιγμές συμφωνώ με τους επικριτές της χώρας μου που μας θεωρούν λαό τρίτης κατηγορίας.

Θυμώνω που διαπιστώνω πως η ζωή που έζησα ήταν η μετοχή –φούσκα στο χρηματιστήριο του ΜΑΤRIX.

Θυμώνω που διαπιστώνω πως η ζωή που θα ήθελα να ζήσω, δεν είναι άλλη από αυτή που έζησα ως τώρα.

Θυμώνω περισσότερο που παρά τη διαπίστωση αυτή, δεν μου «πάει» να πάρω το χάπι που θα με επαναφέρει στο ΜΑΤRIX, όσο και αν το θέλω.

Θυμώνω που με έμαθαν πως «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».

Θυμώνω που τελικά διαπιστώνω πως είμαι τόσο αναλώσιμος, όσο το παιδάκι στο Σουδάν που ξεψυχά υπό το άγρυπνο βλέμμα του όρνεου στην περίφημη συγκλονιστική φωτογραφία. (Ο φωτογράφος δεν έσωσε το παιδάκι).

Θυμώνω που με «πιάνω» να ανταλλάσσω την υπόληψή και την αξιοπρέπειά μου, για την παράταση του πρότερου ευήμερου βίου.

Που θυμάμαι τις χρυσές ημέρες δόξας του 2004 και την παγκόσμια αναγνώριση του ελληνικού θαύματος και νομίζω πως το διάβασα στο βιβλίο της Ιστορίας.

Θυμώνω που πια ονειρεύομαι μόνο στον ύπνο, γιατί αν ονειρευτώ για τη ζωή μου θα είμαι γραφικός.

Θυμώνω που το παιδί μου ονειρεύεται χωρίς να ξέρει πως του έχουν ήδη στερήσει το δικαίωμα.

Θυμώνω που δεν έχω πια ούτε αυτό το δικαίωμα να απελπίζομαι.

Θυμώνω που θέλω να κλάψω, αλλά δεν έχω χρόνο ούτε για αυτό.

Που πρέπει να προλάβω να ξεκαθαρίσω τι μου ανήκει, να το πω και στους άλλους, να το περιφρουρήσω, να του βάψω επάνω και μια κόκκινη γραμμή.

Θυμώνω που πρέπει να επιλέξω αν θα ταπεινωθώ προβάλλοντας ψήγματα αξιοπρέπειας ή αν θα εξευτελιστώ με συνέπειες μη αναστρέψιμες.

Θυμώνω που δεν είμαι τόσο «πνευματώδης» ώστε να φιλοσοφήσω για τα θετικά του βιασμού μου.

Που δεν ξέρω αν προκάλεσα το βιασμό μου ή αν συνέβη λόγω της διαστροφής του θύτη.

Θυμώνω που περιφέρομαι σε κατάσταση σοκ, ψυχολογικό κουρέλι, ατιμασμένος, χωρίς αξιοπρέπεια.

Θυμώνω, που παρ’ όλα αυτά δέχομαι συγκαταβατικά να ζήσω το Κωσταλέξι μου, αρκεί να έχω ένα πιάτο φαΐ, να επιβιώνω.

Δεν θυμώνω, οργίζομαι.

Τόσο αναλώσιμος...
 
Κάθομαι κατάκοπος στον καναπέ του σπιτιού μου και οργίζομαι.... και περιμένω να με σώσουν οι άλλοι.
γράφει η Βιβή Μπλούτσου

από το Κουτί της Πανδώρας