Με αγγαρεία δουλειά δε γίνεται

Ας υποθέσουμε ότι κάποιος αναγκάζει κάποιον να κάνει κάτι που δεν θέλει. Ναι μεν θα το κάνει λόγω εξαναγκασμού, αλλά όχι με χαμόγελο, ούτε με όρεξη και το πιο πιθανό είναι να το κάνει στραβά. Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις, καλύτερα να μην το έκανε, διότι τελικά κόστισε περισσότερο να επανέλθει εκεί που ήταν εξαρχής, πριν υποτίθεται κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει, ενώ δεν ήθελε να το κάνει.

Ενθυμήστε παρακαλώ τι έπαθαν οι Αθηναίοι στην εκστρατεία της Σικελίας. Ενώ το όραμα της εκστρατείας το... είχε ο Αλκιβιάδης, τον ανακάλεσαν στην Αθήνα για να αντιμετωπίσει κατηγορίες ιεροσυλίας, διότι τάχα αυτός και οι φίλοι του αποκεφάλισαν τις ερμαϊκές στήλες.

Έτσι λοιπόν ανέλαβε την εκστρατεία ο Νικίας, διότι ο μεν Αλκιβιάδης κατέφυγε στη Σπάρτη (φοβούμενος μια θανατική καταδίκη) και ο Λάμαχος πέθανε σε μια συμπλοκή με τους Συρακούσιους.

Το πρόβλημα όμως ήταν ότι ο Νικίας δεν πίστεψε ποτέ σε αυτή την εκστρατεία. Ήταν αντίδικος με τον Αλκιβιάδη στην Εκκλησία του Δήμου και ουδέποτε είδε τη χρησιμότητα αυτής της εκστρατείας. Αποτέλεσμα είναι ότι έδειξε δισταγμό στο να πολεμήσει, που έδωσε την ευκαιρία στους Συρακούσιους να ενισχύσουν τα τείχη τους μέχρι να φτάσουν οι ενισχύεις των Σπαρτιατών. Ο δε Αλκιβιάδης επίσης προκάλεσε μεγάλη ζημιά, καθώς με την καθοδήγηση του, οι Σπαρτιάτες μπόρεσαν να προκαλέσουν τεράστια ζημιά στην Αττική, πέραν του ότι ήταν ο Αλκιβιάδης που τους έδωσε την ιδέα να στείλουν στρατεύματα στις Συρακούσες.

Με λίγα λόγια, όχι μόνο έκαναν εχθρό τον εμπνευστή της εκστρατείας, αλλά άφησαν τον Νικία στη θέση του, που δεν έκανε σχεδόν τίποτα, διότι ήταν πολέμιος της ιδέας εξαρχής. Αποτέλεσμα ήταν ότι η εκστρατεία ήταν μια καταστροφή και από τους περίπου 40.000 άντρες, ελάχιστοι γύρισαν πίσω στην Αθήνα.

Αν ο Αλκιβιάδης είχε μείνει επικεφαλής της εκστρατείας, η πόλη των Συρακουσών θα είχε πέσει και οι Αθηναίοι δεν θα είχαν καταστραφεί. Αν οι Αθηναίοι είχαν κερδίσει τις Συρακούσες, οι Αθηναίοι θα είχαν κερδίσει τη Σικελία, θα είχαν κερδίσει τον Πελοποννησιακό πόλεμο και ίσως να είχαν κυριεύσει και την Ιταλία. Δεν αποκλείεται η Ρώμη να μην είχε ποτέ την ευκαιρία να εξελιχθεί σε παντοκρατορία και δεν αποκλείεται σήμερα οι περισσότερες χώρες στην Ευρώπη να μιλάγανε ελληνικά αντί να μιλάνε μια γλώσσα παράγωγο των λατινικών.

Το σημερινό πρόβλημα λοιπόν έχει να κάνει με ένα πολιτικό σύστημα που όχι μόνο δεν πιστεύει ότι πρέπει να αλλάξει το κράτος, αλλά οι όποιες αλλαγές προστάζουν οι φίλοι και σύμμαχοι μας (και η κοινή λογική λέω εγώ) είναι ενάντια στη βασική ιδεολογία αυτού του πολιτικού συστήματος.

Ξεχάστε τις ταμπέλες τύπου σοσιαλιστής, δεξιός ή αριστερός κτλ. Όλο το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι κρατιστές και θέλουν να διατηρήσουν το status Quo. Κανείς δεν θέλει αλλαγές και κανείς δεν θέλει να πολεμήσει (σαν τον Νικία) για να μην εκτεθούν σε κίνδυνο.

Το ερώτημα λοιπόν είναι το εξής:

Τι πιθανότητες έχει η σημερινή πολιτική ηγεσία (όχι αναγκαστικά η σημερινή, που είναι κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης) να καθοδηγήσει την Ελλάδα, μέσα από το λαβύρινθο των διαρθρωτικών αλλαγών που απαιτούνται όταν, η ίδια δεν πιστεύει στην ελεύθερη αγορά, στο μικρότερο κράτος και όταν όλα αυτά που τις λένε να κάνει είναι ενάντια στα πιστεύω της;

Οι πιθανότητες για μένα είναι ΜΗΔΕΝ.

Για αυτό τον λόγο, θα πρέπει άπαντες που είναι υπεύθυνοι για το σημερινό χάλι να πάνε στα σπίτια τους και να ανοίξουν τον δρόμο για κάποιους άλλους, που όχι μόνο πιστεύουν σε αυτό τον πόλεμο, αλλά που είναι και πρόθυμοι να πολεμήσουν.
γράφει ο Γιώργος Καισάριος

από το market-talk