Πλησιάζει λοιπόν η “ημέρα της κρίσης”!

Πλησιάζει λοιπόν η “ημέρα της κρίσης”! Το λένε πλέον ξεκάθαρα τα ξένα μέσα ενημέρωσης.. Κράζουν πια ανοικτά τα «γεράκια» του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Κ.Τ. που γίνανε κοράκια και γυρνάνε γύρω από το πτώμα της Ελληνικής οικονομίας.. Το θεωρούν ως δεδομένο οι «εταίροι» μας (ή να πω καλύτερα οι εταίρες…χώρες ) στη χάραξη της οικονομικής τους πολιτικής προκειμένου να γλιτώσουν οι τράπεζες τους με τις λιγότερες δυνατές απώλειες…

Η Ελληνική χρεοκοπία είναι προ των πυλών!
Μπορεί να είναι ελεγχόμενη, συντεταγμένη, μερική, κούρεμα, ξύρισμα ή όπως αλλιώς θέλουν να την ονομάσουν, αλλά... είναι προ των πυλών! Οι μόνοι που συνεχίζουν να το αρνούνται είναι οι ντόπιοι λακέδες τους και τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης που θέλουν να μας πείσουν πως με 1.500.000 άνεργους, έναν (;) εργαζόμενο σε κάθε σπίτι και λιγότερα από 600€ βασικό μισθό θα «ανταποκριθούμε στις δεσμεύσεις μας έναντι των εταίρων μας»!...Λες και δεν είναι αυτό που ζούμε ήδη χρεοκοπία!

Κι εσύ καλέ μου συνάδελφε τι λες τώρα;
Ρωτώ εσένα που πριν 18 μήνες κοίταζες δύσπιστα όσους μίλαγαν για τον εφιάλτη που έρχεται. Εσένα συνάδελφε που ανησυχούσες μήπως και δεν πάρουν οι τράπεζες το πακέτο να σωθούν και να μας σώσουν, που χαμογέλαγες ειρωνικά στο άκουσμα και μόνο της περίπτωσης να μας κόψουν από το δώρο ή τα επιδόματα…Ρωτώ εσένα συνάδελφε που έλεγες πως όσοι μιλάνε για δώδεκα μισθούς που θα είναι σαν δέκα, για μειώσεις αντί αυξήσεων και για απολύσεις στο δημόσιο (άκου να δεις παλαβάδες…) κινδυνολογούν! Ρωτώ εσένα που όταν ξεκίνησε η λαίλαπα έλεγες είναι μπόρα και θα περάσει, που σκέφτηκες πως είσαι παλιός και οι μειώσεις θα πιάσουν τους νέους, πως είσαι μόνιμος και οι περικοπές προσωπικού θα πιάσουν τους αναπληρωτές, που είσαι διορισμένος με Α.Σ.Ε.Π. και η απόλυση δε θα σε αγγίξει…

Τι λες τώρα; Εσύ συνάδελφε μου που δεν έκανες στάσεις, 24ωρες και 48ωρες γιατί «είναι τουφεκιές στον αέρα» και δεν κάνεις πενθήμερες γιατί «δε βγαίνεις οικονομικά», που δεν πας στη Γενική Συνέλευση του σωματείου σου γιατί «λένε όλο τα ίδια και τα ίδια», που ψάχνεις να βρεις το «κόλπο γκρόσο» μέσα από αποχή από τις εκδρομές, καθιστικές διαμαρτυρίες, λευκές απεργίες, λαμπαδηφορίες, ανακοινώσεις διαμαρτυρίας, δικηγόρους και νομοθετήματα, μέσα από οτιδήποτε άλλο εκτός από απεργία «που τη θέλει το κράτος για να κονομάει από το μισθό που δε σου δίνει τη μέρα αυτή»;

Φθάσαμε λες αρκετά μακριά; Χωθήκαμε αρκούντως βαθιά στο σκατό ή θέλει ακόμα λίγο; Έχεις ακόμα αντοχές, μικροοικονομίες, περισσεύματα ή σιγά-σιγά σώνονται κι αυτά; Δε νοιώθεις κι εσύ κάτι να σε πνίγει όταν σε ρωτά το παιδί σου «και τώρα τί;.. »

Πιστεύεις ότι ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε ή να περιμένουμε ακόμα λίγο; Ή μήπως να μην αντιδράσουμε και να επιμείνουμε μακάριοι στον ύπνο μας μέχρι ένα ηλιόλουστο πρωινό να μας ξυπνήσουν από αυτό το κακό όνειρο τα πουλάκια;... Όμως φοβάμαι συνάδελφε, και μάλλον το καταλαβαίνεις πια κι εσύ, πως μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας τα πουλάκια θα είναι μαύρα με νύχια γαμψά και δε θα τιτιβίζουν αλλά θα κράζουν. Θα κράζουν πάνω στα κουφάρια μας και στα κουφάρια των παιδιών μας, των παιδιών που υποχρεούμαστε να διδάξουμε, εκτός από μαθηματικά και γλώσσα και γεωγραφία, κάτι πιο αναγκαίο μα και πιο δύσκολο…: ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Και αναξιοπρεπής δεν είναι αυτός που πεινάει, είναι αυτός που το δέχεται μοιρολατρικά και δε φωνάζει γι αυτό!

Εδώ που φτάσαμε συνάδελφε υπάρχουν δυο δρόμοι : του ραγιά και του ζορμπά…Ναι, μη χαμογελάς, μη σου ακούγεται μελοδραματικό… Ή σκύβουμε το κεφάλι, κλείνεται ο καθένας στο καβούκι του κοιτώντας πώς θα τη βολέψει και βράζει και παιδιά και συναδέλφους και σχολεία και παιδαγωγούς, ή σηκώνει το κεφάλι, πιάνεται χέρι με χέρι ΜΕ ΟΛΟΥΣ τους όμοιους του και ξεκινά να παλεύει…

Και οι δυο δρόμοι διδάσκουν. Ο ένας ραγιαδισμό, υποταγή, ιδιοτέλεια και ο άλλος περηφάνια, αλληλεγγύη, ελπίδα. Και τους δυο τους έχουν διαλέξει πολλοί πριν από εμάς σε παρόμοιους, δύσκολους καιρούς. Και ανάλογα με την επιλογή τους χαρακτηρίστηκαν στις συνειδήσεις μας και στη συλλογική μνήμη.

Τι λες λοιπόν τώρα συνάδελφε; Και σε λέω ακόμα συνάδελφο γιατί έχω την κρυφή ελπίδα πως το δεύτερο δρόμο θα διαλέξεις. Θα δεις πια καθαρά πως ο μοναχικός δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. Κι αν η συλλογική δράση δεν έχει εγγυημένο αποτέλεσμα, έχει η απραξία: Οδηγεί στο χαμό μας. Σε λέω ακόμα συνάδελφο γιατί ελπίζω πως θα βγεις απ’ το καβούκι σου και θα έρθεις να πιαστούμε μαζί στο δρόμο να διεκδικήσουμε πίσω το παρόν και το μέλλον μας, το δικό μας μα και των παιδιών μας. Των παιδιών που θα μας κοιτάνε αύριο στα μάτια και θα μας ρωτούν:
«Εσύ τι είπες τότε δάσκαλε, τότε που έπρεπε να μιλήσεις»;
γράφει ο Χρήστος Δάμαλος

από το Ας Μιλήσουμε Επιτέλους