Από την αποσιώπηση στη συκοφάντηση και από τη λάσπη στην υιοθέτηση

Μόλις εμφανίστηκαν οι πολίτες στους δρόμους, η πολιτική ατμόσφαιρα άλλαξε σε βάρος του «Κόμματος του Μνημονίου και της Πλεονεξίας».

Η μαζικοποίηση της αντίστασης απέναντι στο μνημόνιο και στο κόμμα του γίνεται από ανθρώπους που εγκαταλείπουν την πολυθρόνα και πιάνουν πλατεία. Οι πολίτες που κάνουν αυτή την ιστορική μετακίνηση, δεν έχουν, ακόμα, έτοιμες λύσεις, αλλά άμεσα ή έμμεσα έχουν μπολιαστεί με τις αναλύσεις όλων όσων εξαρχής κηρύξαμε τον πόλεμο στη βία των μνημονίων και στην κατάργηση των δημοκρατικών διαδικασιών. Στην υποκατάσταση της ελληνικής Βουλής από τις συμφωνίες ανάμεσα σε ξένους τεχνοκράτες και εκπροσώπους των τραπεζικών συμφερόντων στην Ελλάδα.

Η αντίσταση του «Κόμματος των Θυμωμένων» πρέπει να... μετεξελιχθεί σε αντίσταση και προβολή προτάσεων και λύσεων. Αυτό ακριβώς φοβούνται όσοι προσπαθούν να εξυβρίσουν το αυθόρμητο κίνημα των ανθρώπων που αποφάσισαν να κινητοποιηθούν. Γι' αυτό βγήκαν οι φωστήρες του συστήματος και μίλησαν για δήθεν αντικοινοβουλευτική στάση «της πλατείας», ταυτίζοντας τους λιγοστούς ακροδεξιούς με τη συντριπτική μάζα των πολιτών. Άλλοι, πάλι, προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τη σημασία των κινητοποιήσεων στο όνομα ότι η αυθόρμητη επιλογή αντίστασης δεν έχει ακόμα επαρκή γνώση και πολιτική γραμμή.

Οι φωστήρες της διαπλοκής και των τραπεζιτών, αυτοί που έχουν κυριολεκτικά βιάσει τη δημοκρατική λειτουργία του συστήματος, που καθημερινά πιέζουν τους βουλευτές να προσαρμοστούν στις κυρίαρχες επιλογές, μόλις είδαν τους πολίτες να διαδηλώνουν στις πλατείες ανακάλυψαν, επίσης, ότι αυτές οι κινητοποιήσεις αποτελούν «άνομες πιέσεις» πάνω στους βουλευτές. Τη στιγμή, δηλαδή, που το πολιτικό σύστημα καταγράφει επιτέλους την παρουσία της Κοινωνίας των Πολιτών, την ίδια στιγμή το Κόμμα του Μνημονίου και οι υποστηρικτές του άρχισαν να «διαμαρτύρονται» για τις επιθυμίες και διεκδικήσεις των πολιτών.

Μάλιστα επιστράτευσαν τους αρθρογράφους των εφημερίδων του Κόμματος του Μνημονίου, οι οποίοι έπειτα από ενάμιση χρόνο θυμήθηκαν ότι είναι «διανοούμενοι» και διατύπωσαν δημόσιες τοποθετήσεις ενάντια στη δρώσα Κοινωνία των Πολιτών, αφού επί μήνες εξηγούσαν το γιατί το μνημόνιο είναι μονόδρομος.

Οι κύκλοι του μονόδρομου επιθυμούν μια κοινωνία παραδομένη. Τώρα που οι κυριαρχούμενοι βγήκαν στις πλατείες έχουν περιπέσει σε σύγχυση. Αρχικά είχαν την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να ερμηνεύσουν εκείνοι τη βούληση της Κοινωνίας των Πολιτών. Απέτυχαν όπως ήταν φυσικό. Κατόπιν ελπίζανε να διαλυθεί αυτό το κίνημα από μόνο του. Τώρα δειλά, αλλά σταθερά, το ταυτίζουν σκόπιμα με τη βία της μειοψηφικής ακροδεξιάς και των κουκουλοφόρων του συστήματος. Είναι σίγουρο, αν πάλι αποτύχουν, ότι σε λίγο διάστημα δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να παριστάνουν τους «πατέρες της αγανάκτησης».

Η ιστορία της επιστήμης και των πολιτικών ιδεών είναι γεμάτη από τύπους που όταν γεννιούνται ιδέες και αντιστάσεις, προσπαθούν να τις αποσιωπήσουν. Όταν αυτές βρουν τον δρόμο τους προς το μεγάλο κοινωνικό ποτάμι, τότε προσπαθούν να τις συκοφαντήσουν. Αν αποτύχουν και σε αυτό, τότε προχωρούν στην απάτη: από την αποσιώπηση στη συκοφάντηση και από τη λάσπη στην υιοθέτηση.

Ας μην είναι, όμως, αυτή τη φορά σίγουροι ότι θα τα καταφέρουν. Οι άνθρωποι που άφησαν τις πολυθρόνες μαθαίνουν γρήγορα. Για αυτό θα φροντίσουν τόσο να απομονώσουν προβοκάτορες και ακροδεξιούς, όσο και να πετάξουν στον κάλαθο των αχρήστων τους καλαμαράδες του «Κόμματος του Μνημονίου και της Πλεονεξίας».
γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΚΟΤΖΙΑΣ
Συγγραφέας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς

από την enet