Η επανάσταση του «μετά»

Αυτό περίμενα! Αυτή την επανάσταση! Αυτό που βλέπω να γίνεται στο Σύνταγμα και, όπως διαβάζω, και στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας! Και ήμουν από τους πρώτους που έτρεξαν να το αγκαλιάσουν, να το φιλήσουν, να το χαϊδέψουν, να το κανακέψουν... Όχι, δεν μιλώ για την αντίδραση κατά του μνημονίου και τα νούμερά του ή τα αναβαπτίσματά του... Δεν έχω κάτι περισσότερο να πω απ’ όσα έχουν πει όλες αυτές τις μέρες και όσα θα συνεχίσουν να λένε οι υπόλοιποι Αγανακτισμένοι. Σαφώς μ’ ενδιαφέρει η κρίση και η έξοδός μας απ’ αυτή, αλλά για το συγκεκριμένο θέμα προτιμώ ν’ ακούω παρά να μιλάω.

Αυτό στο οποίο αναφέρομαι είναι το «μετά». Αυτό το... «μετά» που έκανε την εμφάνισή του τώρα. Που έκανε την επανάστασή του! Αυτή η ευγένεια, αυτός ο σεβασμός στο συνάνθρωπο, αυτά τα χαμόγελα και το «δε βαριέσαι, βρε αδερφέ» από την ανάποδη... «Δε βαριέσαι» που με πάτησες... «Δε βαριέσαι» που με έσπρωξες... «Δε βαριέσαι» που με λέρωσες... «Δεν βαριέσαι» που περιμένω στην ουρά στο περίπτερο, στην τουαλέτα, στις υπογραφές... Σου χαμογελάω! Κάνω χώρο να περάσεις! Σε βοηθάω! Σε ακούω! Ακόμα κι όταν διαφωνώ μαζί σου και σου βάζω τις φωνές, ακόμα κι έτσι, έχω ήδη καθίσει και σ’ έχω ακούσει! Πετάω τα σκουπίδια μου στα σκουπίδια ή τα μαζεύω μετά! (Αν και το βράδυ δείχνει βρόμικη η πλατεία -εξηγείται με τόσο κόσμο συνωστισμένο-, το πρωί είναι καθαρή!) Λες και μας ψέκασαν αγάπη! Ακόμα και τα άκρα που «ενώθηκαν» στην πλατεία δεν πλακώνονται! Ακόμα και οι φασίστες στην πλατεία ηρεμούν! Κι αν γίνει κάτι, είναι ελεγχόμενο...

Κι αυτή η Εκκλησία του Δήμου, αυτή η Δημοκρατία, πολύ όμορφες! (Στα μείον η απαρτία - η Αθήνα έχει μεγαλώσει πολύ!) Ομάδες από γιατρούς, από νομικούς, από καλλιτέχνες, ομάδες καθαριότητας, περιφρούρησης, ομάδες για οτιδήποτε έχει ανάγκη ο κόσμος για να νιώσει άνθρωπος, χρήσιμος, ελεύθερος και ασφαλής (που τόσο μας έχει λείψει)! Λες και μας έδωσε ενέσιμο το ιδανικό κράτος ο Πλάτωνας...

Πόσες θετικές αύρες κυκλοφορούν απέναντι από τη Βουλή! Τι έχουμε πάθει και μάλιστα έτσι ξαφνικά; Όλοι είχαμε ανάγκη από αγάπη, από επαφή, από κάτι να μας βγάλει από τη μοναξιά μας και την κατάθλιψή μας και μας τα χάρισε η... κρίση της κρίσης; Να δείτε που οι 300 της Βουλής επίτηδες τα έκαναν όλα για ν’ αγαπηθούμε...

Αυτό το «μετά», λοιπόν, αυτή η στροφή στον τρόπο σκέψης, αυτή η αλλαγή νοοτροπίας είναι που με προβληματίζει εμένα τη ρομαντική ψυχή... Αν θα παραμείνει μετά ή θα έχει αποδειχθεί απλώς ένα «μετά» εμβόλιμο στο «τώρα». Άραγε, ό,τι κι αν γίνει με την κρίση, με το μνημόνιο, με την κυβέρνηση, με το πολίτευμα, άραγε -λέω- θα την κρατήσουμε αυτή την τόσο όμορφη αγανακτιστική (sic) σκέψη, θα την αφήσουμε να μας ποτίσει μέχρι μέσα, μέχρι να γίνει νοοτροπία μας, ή με την πρώτη ευκαιρία θα ξαναγίνουμε Ελληνάρες;

Και κάτι τελευταίο, ως συνέχεια της λέξης «Ελληνάρες»... Μεταφέρω τα λόγια ενός φίλου μου που κινείται ιδεολογικά στον αναρχοαριστερό χώρο. Και ίσως γι’ αυτό έχουν και μεγαλύτερη αξία για το ακόλουθο. Είπε λοιπόν σε όσα ακούγονται στο Σύνταγμα, σε ψηφίσματα κ.τ.λ., «ας βάλουμε και λίγο Ελλάδα»! Συμφωνώ. Όλα αυτά συμβαίνουν εδώ: στην Ελλάδα. «Αν διαβάσει κάτι ένας ξένος, να ξέρει πού γίνονται αυτά», λέει. «Το ένα γίνεται στην Ισπανία, το άλλο στην Αργεντινή, το παρ’ άλλο στην Αίγυπτο κ.τ.λ. κ.τ.λ. Αυτό εδώ γίνεται στην Ελλάδα». Ναι, στην Ελλάδα γίνεται και οι λέξεις Ελλάδα, Έλληνας και ελληνικό δεν είναι... ντροπή, όπως κατάφεραν να τις κάνουν κάποια επικίνδυνα ακροδεξιά στοιχεία που γνωρίζουν μόνο τον Λεωνίδα (κι αυτόν μέσα από την ταινία), και ιδέα δεν έχουν για τα συμπλέγματα των κατά πολλά λαμπρών αρχαίων ημών(;) προγόνων, και κάποιοι 300 καπηλοδημοκράτες, ακόμα και πολλοί από εμάς τους υπόλοιπους με την εγωκεντρική, εαυτουλική και αρπακτική νοοτροπία μας. Είναι απλώς λέξεις που προσδιορίζουν τη θέση μας στον παγκόσμιο χάρτη και την πορεία της ιστορίας του συγκεκριμένου σημείου του πλανήτη... Ας μη νιώθουμε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες, ας νιώθουμε απλώς άνθρωποι... Και την ιστορία αυτού του τόπου τη «γράφουν» όλοι όσοι έχουν περάσει από αυτόν τον τόπο... Ας μεταφέρουμε την πλατεία στα σπίτια μας μήπως και καταφέρουμε να κλείσουμε το μάτι στην Ιστορία!
γράφει η Όλγα Μπίρου

από το Διαδίχτυ