Ξάφνου, ορμούν οι βρυκόλακες

Μπροστά στο σύμβολο, το αιώνιο σύμβολο...
Πίνδος, Κορυτσά, Καλπάκι, Χειμάρα,
τα μάτια λαμπυρίζουν, οι ψυχές ορθώνονται, πλαταίνουν
έτοιμες να αγγίξουν τον ουρανό.

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ φωνάζουν οι απόγονοι των Λακεδαιμονίων.
Ήτ ταν ή επί τας...

Απ'τα κόκκαλα βγαλμένη...

Ξάφνου, ορμούν οι βρυκόλακες του Ίψεν.
Μια σπρωξιά, αρκετή και μετά...
Μετά τα πλεμόνια καίγονται,
ο κόσμος χάνεται κάτω απ'τα πόδια σου...
Συνειδητοποιείς το πεπερασμένο της ύπαρξής σου.

Ξυπνάς και βρίσκεσαι κάτω. Κάτω απ'τα σκαλιά, στα πλακάκια.
Φωτιές ανάβουν, αχός βαρύς.

Μια μουσική, χαμένη απ'τα βάθη των αιώνων,
σου υπενθυμίζει το χρόνο και τον τόπο.

Αγκαλιάζεις το σύντροφο, χορεύεις,
υψώνεις τα χέρια, τα κορμιά αγκαλιάζονται,
οι ψυχές ενώνονται.

Χτυπήστε, χτυπήστε κι'άλλο,
χτυπήστε δυνατά, εμείς εδώ θα μείνουμε,
δεν πάμε πουθενά.

Τα πρόσωπά μας ήταν άσπρα.
Τα προσωπεία ήταν μέσα...
Αλεξάνδρα Τράγκα

από το Κοντυλοφόρος