Η Έριδα, η Διχόνοια και ο Εθνικός Διχασμός...

Στην αρχαιότητα ήταν η Έριδα, κατά την επανάσταση βαφτίστηκε Διχόνοια, που βαστάει ένα σκήπτρο και είναι δολερή. Μετά το 1900 πήρε τη μορφή που έχει και σήμερα και μετονομάστηκε σε Εθνικό Διχασμό.
Είναι η βασική αιτία που όποτε την εκμεταλλεύτηκαν εξωγενείς παράγοντες δημιούργησαν ανεπανόρθωτα προβλήματα στον Ελληνικό λαό προς όφελος τους.

Το πανάρχαιο "Διαίρει και Βασίλευε" είναι αυτό που..χρησιμοποιούν οι επιτήδειοι με μέσο την Διχόνοια για να επιβάλλουν τους σκοπούς τους.
Πόσο εμφανές είναι αυτό στις μέρες μας. Έστρεψαν τις κοινωνικές τάξεις τη μία εναντίον της άλλης αποποιούμενοι οιαδήποτε πολιτική ευθύνη και αδυνατούμε να δούμε ότι το Μνημόνιο είναι κάτι πολύ περισσότερο από περικοπές κάποιων επιδομάτων που όντως δεν έπρεπε να δοθούν ποτέ. Κανένας "έγκριτος" δημοσιογράφος δεν αναρωτήθηκε γιατί κάποιοι πολιτικοί τα «έδιναν» αλλά γιατί τα «έπαιρναν» οι εργαζόμενοι. Γιατί για να πάρει κάποιος, κάποιος πρέπει να δώσει.

Ο καθρέφτης της ενημέρωσης και του σχολιασμού στα Μέσα Ενημέρωσης είναι τόσο στρεβλός όσο και το ίδιο πολιτικό σύστημα και οι τακτικές του….
Αν μπορούσαμε να δούμε όλοι λίγο πιο καθαρά θα αντιλαμβανόμασταν ότι αυτός που καθορίζει τις εργασιακές σχέσεις είναι ο Νομοθέτης και όχι ο εργαζόμενος. Δεν πήγε κάποιος να πληρωθεί στο ταμείο και του είπαν άνοιξε και πάρε όσα θες, αντί λοιπόν να μας φταίει ο νομοθέτης μας φταίει αυτός που τα παίρνει. Με λίγα λόγια βλέπουμε στρεβλά και η επίρριψη των ευθυνών στρέφεται σε λάθος κατεύθυνση με τη περίτεχνη καθοδήγηση από τα ΜΜ"Ε".

Αν μπορούσαμε να αντιληφθούμε ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με το δημόσιο υπάλληλο, τον ιδιοκτήτη φορτηγού,τον φαρμακοποιό, τον ελεύθερο επαγγελματία, τον δικηγόρο και όλους τους συμπολίτες μας αλλά αντίθετα μας χωρίζουν πολλά από αυτούς που ξεπούλησαν επί 36 χρόνια ότι καλό είχε η χώρα μας προσπαθώντας να την αποδομήσουν με τελικό σκοπό την οικονομική υποτέλεια σε διεθνείς οργανισμούς τότε είναι ένα καλό μήνυμα ελπίδας για να απεμπλακούμε από ότι μας βασανίζει. Δεν αρκεί να μην έχουμε εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα… Πρέπει να απεμπλακούμε από τη νοοτροπία που μας καλλιέργησε.

Τέλος ο μόνος κλάδος που στηρίζεται αφειδώς από το Κράτος είναι οι Τράπεζες. Και γι’ αυτό δε φωνάζει κανένας. Σε όλους μας φταίει ο συνάνθρωπος. Που αν το κοιτάξουμε καλύτερα η δική του θέση, δεν είναι πολύ διαφορετική από τη δική μου.
γράφει ο Γρηγόρης Ζωγραφάκης

από το πικρή σοκολάτα