Φτάνω στον γκισέ της τράπεζας, και δίνω στην υπάλληλο δύο χαρτονομίσματα των 100 ευρώ για εξαργύρωση. Εκείνη παίρνει τα χαρτονομίσματα στα χέρια της, τα παρατηρεί καλά, τα κοιτάει σε κάποιο φωτεινό φόντο για να δει αν είναι αληθινά, τα αγγίζει, τα ξύνει, και τελικά μου απευθύνει την ερώτηση...
- "What country is this?"
- "It's not a single country" εξηγώ. "It's the European Union".
Ακολουθεί μια περίοδος σιωπής, η... υπάλληλος παραμένει χαμογελαστή και ψύχραιμη, καθώς ψάχνει στο κομπιούτερ της κάποια πληροφορία.
- "It's not listed here",ανακοινώνει. "I have all countries and currencies, but this one's missing."
Χαμογελάω και εγώ με την σειρά μου. Πέσαμε σε τραπεζικό ύφαλο.
Η νεαρή υπάλληλος συνεχίζει όμως ψύχραιμη το έργο της, αυτή τη φορά ανοίγοντας έναν τεράστιο κατάλογο. Βλέπω εκεί όλες τις χώρες πάλι, σημαίες, πληροφορίες, επεξηγήσεις. Φτάνει στο γράμμα Ε, ψάχνει καλά και υπομονετικά, ξαναχαμογελάει και ανακοινώνει εκ νέου.
- "Sorry but it's not listed here either".
Νέα σιωπή, νέα χαμόγελα. Τούτη τη φορά σηκώνει το τηλέφωνο και ζητάει κάποιον μάνατζερ. Εμφανίζεται ένας τύπος με γκρι κουστούμι και μια κόκκινη χριστουγεννιάτικη γραβάτα με αη Βασίληδες, έλκηθρα και χιονισμένα τοπία. Πέφτουν μαζί στη δουλειά. Ψάχνουμε την "European Union".
Και τελικά την βρήκαμε! Διακριτικά και επαγγελματικά, ο μάνατζερ εξηγεί τώρα στην υπάλληλο.
- "It's actually listed under «Euro». Happens quiet often. So next time you know..."
Αληθινή ιστορία που μου ήρθε στο μυαλό με αφορμή τις μετατάξεις. Εδώ κι αν θα γίνει της πουτ@ν@ς...
Αναρτήσεις
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου