Πατριωτισμός και Ελευθερία ~ apneagr

Η ελευθερία είναι μία από τις σημαντικότερες αξίες του ανθρώπου. Είναι συνυφασμένη με την ίδια την ζωή, για την ακρίβεια νοηματοδοτεί την ύπαρξή της, δίνει περιεχόμενο και αξία.

Η ελευθερία στον νεότερο Ελληνισμό συνδέθηκε με την Εθνεγερσία του 1821. Την κερδίσαμε, δεν μας την χάρισαν. Και την κερδίσαμε με αίμα και δάκρυα, στα πεδία των μαχών, με αρετή και τόλμη.

Ποιο ήταν το πρόταγμα για τους Έλληνες του 1821; Ήταν η διάσωση της θρησκείας τους ή μήπως συνέτρεχαν διάφοροι οικονομικοί λόγοι και για... αυτό ξεσηκώθηκαν; Τίποτα από τα δύο. Διότι οι Τούρκοι είχαν συμβιβασθεί - μετά από αιώνες καταπιέσεως - με την διατήρηση της Ορθοδόξου χριστιανικής μας πίστεως, ήμασταν το «μιλιέτ των Ορθοδόξων Ελλήνων». Στην δε οικονομία υπήρχε η φορολόγηση της δεκάτης, καμία σχέση με την σημερινή φορολογική επιδρομή που υφίστανται οι Έλληνες εργαζόμενοι!

Τότε γιατί ξεσηκωθήκαμε;
Για να μπορούν οι Έλληνες να αποφασίζουν για το μέλλον τους ελεύθερα, χωρίς να ρωτήσουν κανέναν δυνάστη. Για να αποφασίζουν και να εκλέγουν τους εκπροσώπους τους ελεύθερα.
Για να κυβερνούν Έλληνες τους Έλληνες.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εντός του Έθνους εσωτερικές συγκρούσεις και ανταγωνισμοί, φιλονικίες και προσωπικές φιλοδοξίες, έριδες και λάθη. Αλλά, ακόμη και τότε, αυτά τα λάθη είναι δικά μας, εμείς τα διαπράξαμε και εμείς θα τα διορθώσουμε. Με την δική μας βούληση και δράση. Ελεύθερα.

Ποιος ήταν ο μηχανισμός εκείνος και το θεσμικό πλαίσιο που εξασφάλιζε την ελευθερία; Ήταν - και είναι - το εθνικό κράτος, παιδί της Γαλλικής επαναστάσεως.
Το εθνικό κράτος εγγυήθηκε την συλλογική εθνική ελευθερία μέσω της δημιουργίας τακτικού στρατού και παράλληλα προστάτευε τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών μέσω της συμμετοχικής δημοκρατίας.

Πριν την ύπαρξη του εθνικού κράτους τα έθνη και οι πολίτες ήταν υπόδουλοι σε πολυεθνικά αυτοκρατορικά μορφώματα.

Κατ’ αυτό τον τρόπο ο πατριωτισμός, η αφυπνισμένη εθνική συνείδηση και ταυτότητα, ο εθνικισμός, συνδέθηκαν με την ελευθερία. Ταυτίστηκαν ως αξίες, με διαχρονική ισχύ και καθολικότητα. Αν ένα κράτος ή ένας δυνάστης ήθελε να καταργήσει την ελευθερία ενός λαού έπρεπε να κατακτήσει το εθνικό κράτος που προστάτευε το έθνος και τους πολίτες του.

Παλαιότερα, η κατάλυση της ελευθερίας γινόταν μέσω του πολέμου. Σήμερα που είμαστε «πολιτισμένοι» γίνεται μέσω διαφόρων «συμμαχιών» στις οποίες υπάρχουν υποτελή έθνη, τα οποία απλώς νομιμοποιούν τις ανεξέλεγκτες αποφάσεις των ισχυρών.

Σήμερα δεν χρειάζεται να περάσουν οι στρατοί τα σύνορα. Υπάρχει σε πολιτικό επίπεδο το Ευρωσύνταγμα και η εκχώρηση των αρμοδιοτήτων του εθνικού κοινοβουλίου στους μη-εκλεγμένους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, καθώς και η κερκόπορτα του «πολιτιστικού ιμπεριαλισμού»: η υπονόμευση της γλώσσας και του θρησκευτικού αισθήματος, η διαστρέβλωση της ιστορίας, η αμερικανοποίηση του πολιτισμού και η φολκλοροποίηση της παραδόσεως.

Για να υπάρξει όμως πραγματική ελευθερία πρέπει να υπάρχουν επιλογές. Αν δεν υπάρχει η δυνατότητα διαφορετικής επιλογής τότε ουσιαστικά δεν υφίσταται ελευθερία. Σήμερα η παγκοσμιοποίηση θέλει άτομα-καταναλωτές χωρίς ρίζες, ανέστιους, δίχως παραδόσεις και βιώματα. Θέλει άτομα χωρίς διαχρονικούς δεσμούς με το περιβάλλον τους. Η ποικιλομορφία, που αποτελεί τον πλούτο της ανθρωπότητος, είναι εχθρός για την παγκοσμιοποίηση.

Για αυτό και η παγκοσμιοποίηση μάχεται τα εθνικά κράτη, τις εθνικές ταυτότητες, τις παραδόσεις και τους πολιτισμούς. Μάχεται την ίδια την ελευθερία.

Και ελευθερία είναι να είσαι ο εαυτός σου. Να μην έχεις αλλοτριωθεί. Σημαίνει ότι έχεις αίσθηση της ιστορίας σου, της καταγωγής σου, έχεις συλλογικά βιώματα και αντιστάσεις, έχεις νόημα ζωής. Έχεις ακόμη και άλλη αντίληψη του χρόνου, διότι αποτελείς μέρος μίας αδιάσπαστης αλυσίδος που χάνεται στην ιστορία.

Δεν ζεις στο εφήμερο σήμερα, αλλά ατενίζεις την ζωή και το ιστορικό γίγνεσθαι μέσα από τις γενεές που πέρασαν και αυτές που θα έρθουν.

Επειδή ακριβώς το σημερινό διεθνιστικό πολιτικό σύστημα αντιλαμβάνεται την δύναμη και την αξία της ελευθερίας προσπαθεί να την διαστρεβλώσει.
Προσπαθεί να της δώσει μία καταναλωτική σημασία, να την αποσυνδέσει από τις ιστορικές και νοηματικές της διαδρομές, να την κάνει ακίνδυνη για την παγκοσμιοποίηση και την Νέα Τάξη.

Εδώ έγκειται η δική μας ιστορική αποστολή.
Να νοηματοδήσουμε ξανά την έννοια και την αξία της ελευθερίας. Να την επανασυνδέσουμε με το Έθνος, την κοινωνία και τους πολίτες. Να την κάνουμε ασπίδα προστασίας του πολιτισμού μας.

Τα μυθεύματα της παγκοσμιοποιήσεως καταρρέουν. Δεν υπάρχουν «πολίτες του κόσμου» και «παγκόσμια δημοκρατία», διότι ότι είναι παντού είναι και πουθενά. Η ελευθερία και η δημοκρατία έχουν εθνικά σύνορα. Συνδέονται με πατρίδες και πολιτισμούς.
Δεν μπορεί να ισχυρίζεται κάποιος ότι υπερασπίζεται την ελευθερία και παράλληλα να λοιδορεί την εθνική ταυτότητα, να υπονομεύει τις εξουσίες του εθνικού κράτους και τις νομοθετικές αρμοδιότητες του εθνικού κοινοβουλίου.

Η σύζευξη του Πατριωτισμού και της Ελευθερίας είναι η ιστορική πρόκληση της εποχής μας. Το πατριωτικό κίνημα σήμερα είναι ο τελευταίος υπερασπιστής της ελευθερίας των Ελλήνων. Και για αυτό ο πατριωτισμός δεν είναι απομεινάρι του χθες αλλά προπομπός του αύριο.

Στην ιστορία ενός έθνους, αλλά και στην δημοκρατία, δεν υπάρχουν μονόδρομοι και αναπόδραστες πολιτικές. Διότι τότε φαλκιδεύεται η βούληση του λαού και του έθνους και εκχωρείται η διακυβέρνηση της χώρας σε ξένα κέντρα αποφάσεων και σε μία αποεθνικοποιημένη ελίτ, αυτό που ο Καστοριάδης ονόμαζε ως «κοινοβουλευτική ολιγαρχία».

Ο Πατριωτισμός λοιπόν είναι οργανικά συνδεδεμένος με την Ελευθερία και την Δημοκρατία. Το Σύνταγμα των Ελλήνων, στο τελευταίο άρθρο του, εναποθέτει την υπεράσπισή του στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Ας αναλογισθούμε όλοι τις ευθύνες μας έναντι του Έθνους και της Ιστορίας. Η ιστορία δεν θα μας χαρισθεί αν φανούμε ανάξιοι των περιστάσεων. Και ο μόνος δρόμος για να υπερασπισθούμε την ελευθερία είναι να αγωνιζόμαστε για την εθνική ανεξαρτησία.

Για κάποιους αυτό ήταν απλώς ένα σύνθημα.

Για εμάς όμως είναι κοσμοθεωρία και τρόπος ζωής.