Όταν ο ΓΑΠ είδε το GAP

Το λεωφορείο μας (όνομα και πράμα) έχει άδεια στο όνομα Ελλάδα. Πέρυσι, 4 Οκτώβρη υπόγραψε συμφωνητικό για 4 χρόνια, ένας νέος οδηγός. Χαρές και πανηγύρια τότε. Ο τύπος φαινόταν μια χαρά. Ακμαίος, κεφάτος, είχε κι εμπειρία από ποδήλατο, (εμ δεν προσέχαμε) και λέγαμε, δε μπορεί θάχει καρατσεκάρει μηχανή, λάδια, καύσιμα, υγρά φρένων, θάχει βγάλει και την πορεία της διαδρομής στο χάρτη.

Και μέσα σε λίγους μήνες, από κει που νομίζαμε ότι ήμασταν καβάλα σε καταλυτικό τελευταίας τεχνολογίας να μην πω υβριδικό, άρχισε η μηχανή να καπνίζει (πριν την απαγόρευση!). Είπανε στην αρχή, εντάξει μάλλον έχουμε πιάσει τα χιλιόμετρα για σέρβις, αλλά αμέσως έπιασε φωτιά! Η λιμουζίνα μας βγήκε σακαράκα.

Κακή συντήρηση ο προηγούμενος παιδιά και επιπλέον δεν είναι καν καταλυτικό, λάθος στοιχεία στην άδεια οδήγησης, τα λάστιχα φθαρμένα, καίει τα άντερά του κι από πάνω καύσιμα γιοκ. Κατεβείτε να σπρώξετε.

Καλά να περάσουμε τη μηχανή ένα... ρεκτιφιέ βρε αδερφέ, αλλά πως θα πάμε παρακάτω; Με τούτα και με κείνα αρχίσανε να τσοντάρουν οι επιβάτες και να πληρώνουμε για χρυσό το καύσιμο. Εν ολίγοις μας αλλάξανε τα πετρέλαια κι άρχισε η γκρίνια.

Μέχρις εδώ οι επιβάτες, το εμπεδώσαμε. Κάναμε και μια στάση στη Θεσσαλονίκη, είπανε όλοι τα απωθημένα τους, προχωράμε παραπέρα.

Στο πρόγραμμα -στο χρόνο πάνω- ήταν να περάσει το λεωφορείο και από το χωριό του Καλλικράτη. Ένα τοπικό πανηγύρι. Ούτε ασήμαντο, ούτε γκράντε και μιλάμε ήταν πολύ καιρό στο πρόγραμμα. Πάρα πολύ καιρό! Κι εδώ βγήκε το πρόβλημα. Ούτε ένας συνοδηγός δικός του δε βρέθηκε να σταθεί στο πόδι του. Να τον αλλάξει τόσο δα για μια βάρδια. Ίσα να πάει στο χωριό να βγάλει την υποχρέωση. Κι ας μην κατέβει. Αλλά ούτε μαντήλι δεν κούνησαν να πούνε είμαστε κι εμείς εδώ. Γιατί; Γιατί κάνανε τα χούγια του ποιητή! Σαν πας στο πηγαιμό για Καλλικράτη να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος.

Τόσο μακρύς που η γκρίνια των αλλωνών, έπιασε τόπο. Ορίστε τον βλέπετε; Μας φέρνει από τα κατσάβραχα και μας ταλαιπωρεί; Θα το τσακίσει το λεωφορείο. Υπάρχει κι άλλος δρόμος. Βρε δεν υπήρχε άλλος, αυτός και πολύ μας είναι. Όχι, υπάρχει!

Όλοι μας έχουμε πέσει σε αυτούς τους ξύπνιους που θεωρούν ότι υπάρχει πάντα ένας καλύτερος δρόμος κι έχει κάνει λάθος ο οδηγός. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι μπορεί και νάχουν δίκιο, αλλά έτσι και είχαν αυτοί το τιμόνι, μία από τα ίδια! Πάντως βρήκανε χρόνο κι ευκαιρία και τον σκάψανε ένα λάκκο, πριν τη στάση του Καλλικράτη.

Και εκεί που στριφογύριζε ο δικός μας το τιμόνι βλέπει μπροστά του το χαντάκι. Κάτι δημοσκοπήσεις λειψές, κάτι γκρίνιες από τους συνοδηγούς που περιμένουν στη γωνία διαβάζοντας ποίηση.

Πατάει φρένο. Στυλώνει τα πόδια. Φέρτε τσάπες, φέρτε τα κανάλια. Σας το λέω, ή μου το μπαζώνετε, ή δεν ξέρω κι εγώ τι. Δηλαδή; Τον ρωτάνε οι έμπειροι δημοσιογράφοι. Αυτό που σας λέω... Μπορεί και να. Μεγάλη σαφήνεια.

Μωρέ, άντε και θα σκάσεις ένα λάστιχο. Σιγά. Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο. Κάθε φορά αυτή τη δουλειά θα κάνουμε; Τίποτε αυτός. Μουλάρωσε και λογικά δεν ήθελε να πάει στο πανηγύρι του χωριού με τα νταούλια της γκρίνιας. Κι έπιασε εκεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα. Ναι, ο οδηγός κινδυνολόγησε και έθεσε διλήμματα. Το θέμα δεν είναι αν φάνηκε να σύρει και να εκβιάζει καταστάσεις. Το θέμα είναι αν ξέρει κάτι που δεν ξέρουμε. Η ζωή έχει διλήμματα ούτως ή άλλως, όπως και οι δρόμοι σταυροδρόμια. Γιατί να είναι εκβιασμός αν κάτι ξέρει παραπάνω; Παιδιά αν πάμε από εδώ, τραβάμε για τον γκρεμό, ή θα χάσουμε πολύτιμο χρόνο και θα ξεμείνουμε κι από καύσιμο. Το είπε, αλλά δεν το εξήγησε. Μπορεί και να μην μπορούσε.

Το πρόβλημα είναι ότι όσοι κοιτάνε από μακριά (πχ. οι αγορές) διαβάζουν τις εξελίξεις με άλλο σκεπτικό. Αν για να αποφύγεις μια αυτοδιοικητική ήττα, ένα μικρό GAP δηλαδή, αποφασίζεις να μιλήσεις στο λαό, φαίνεται ότι υπερβάλλεις, δείχνει ότι κάτι σε προβληματίζει, δείχνεις ότι μπορεί να είσαι ευάλωτος. Αν -και το χειρότερο- η εμφάνιση σου σε τέτοιες συνθήκες δείχνει έναν άνθρωπο κουρασμένο έως υποτονικό, κάτι τέτοιο προσδιορίζει τα όρια σου και ενδεχομένως αποκαλύπτει ότι μπορεί και να φοβάσαι. Και την αδυναμία και το φόβο κανείς μακροπρόθεσμα δεν τα επιβραβεύει.

Οι περισσότεροι επιβάτες δε θέλουν να μπουν σε άλλο λεωφορείο. Δε βλέπουν άλλο τζιμάνι οδηγό. Θέλουν όμως να ακούσουν τον πρωθυπουργό να τους φωνάξει πειστικά από τη θέση του οδηγού για να τους πει ότι υπάρχει θέση στο λεωφορείο της ελπίδας. Σε αυτό το σημείο επικοινωνιακά ο ΓΑΠ δεν ήταν πειστικός. Περισσότερο τρόμαξε, αλλά ακόμα κι έτσι δεν θα χάσει βραχυπρόθεσμα. Δεν ξέρω αν θα κερδίσει. Ο φόβος ότι, άμα λοξοδρομήσουμε μπορεί και να πέσουμε στο γκρεμό, είναι μάλλον ισχυρότερος, από την υποψία ότι ίσως υπάρχει και άλλος λιγότερο κακοτράχαλος δρόμος. Κι αυτό ίσως συγκρατήσει τη ψήφο διαμαρτυρίας στις 7 Νοεμβρίου.
Μετά;


του Μάνου Σιφονιού συγγραφέα - επικοινωνιολόγου στο capital