Αν θέλουμε να καταλάβουμε και όχι απλά «πάση θυσία» να δικαιωθούμε, τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για …εκπλήξεις!
Διάβασα ένα άρθρο του βρετανικού Telegraph, που αναρτήθηκε στο antinews, και αφορά το χάσμα που δείχνει να αναπτύσσεται ανάμεσα στο κράτος και την κοινωνία. Το ερώτημα που θέτει το άρθρο, είναι «Το κοινωνικό κράτος πεθαίνει;» και τονίζει μεταξύ άλλων τα εξής:
«Οι κυρίαρχες οικονομίες της Ευρώπης άρχισαν να αναθεωρούν τη μεταπολεμική φιλοσοφία που ήθελε το κράτος πηγή αγαθής και πλήρως παρεμβατικής κοινωνικής δικαιοσύνης. Και όλη αυτή η αναθεώρηση οφείλεται στην οικονομική κρίση και στα τεράστια χρέη που αυτή δημιούργησε. Οι κυβερνήσεις των πιο πλούσιων κρατών χρεοκόπησαν, και το πιο ενδιαφέρον είναι, πως δεν σχεδιάζουν να ξαναπλουτίσουν για να κάνουν και πάλι αυτά που έκαναν μέχρι σήμερα, αλλά να βρουν τρόπους ώστε να μη ξαναβρεθούν στην ίδια κατάσταση.
Στην Ευρώπη, υπάρχει πλέον η αντίληψη ότι η κοινωνική δημοκρατία δεν μπορεί να συντηρηθεί και πως έχει ξεφύγει από τους αρχικούς στόχους της σύλληψής της, βλάπτοντας σε ένα βαθμό το χαρακτήρα της κοινωνίας. Στην Αμερική, περιέργως, έχουμε μια χώρα που βρίσκεται 10 χρόνια πίσω, έχοντας εκλέξει μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση την ίδια ώρα που οι δυτικοευρωπαϊκές χώρες αισθάνονται απόγνωση, και προσπαθούν να απομακρυνθούν από αυτό το μοντέλο.»
Αν θέλουμε να καταλάβουμε την κατάσταση που... επικρατεί σήμερα και να έχουμε μια αντικειμενική άποψη, θα πρέπει να δούμε τα πράγματα κάπως σφαιρικά.
Όλοι είμαστε εκ των πραγμάτων μέρος της κοινωνίας και είναι αυτονόητο, όταν εξετάζονται οι σχέσεις Κοινωνίας-Κράτους, να τοποθετούμε τον εαυτό μας αυτομάτως στην πρώτη πλευρά. Έχει φτάσει να θεωρείται επίσης αυτονόητο το να έχουμε όλοι «απαιτήσεις» από το κράτος, αλλά σπάνια καταβάλει κάποιος προσπάθεια να εξετάσει τι εστί Κράτος.
Είναι έμφυτο στον άνθρωπο να μεταβιβάζει τις ευθύνες για την αρνητική του κατάσταση σε κάποιον άλλον και να προσπαθεί πάντα να δικαιώνει τον εαυτό του. Αυτό γίνεται σε προσωπικό καθώς και σε συλλογικό επίπεδο, γι αυτό βλέπουμε να συσπειρώνονται κάποιοι σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες, μέσα από τις οποίες επιδιώκουν να διασφαλίσουν κάποια συμφέροντα ή να αποκομίσουν ένα αίσθημα ασφάλειας. Τέτοιες ομάδες είναι τα διάφορα κόμματα, οι διάφορες ιδεολογίες, και κατ’ επέκταση, για μερικούς (εθνικιστές), τα έθνη/κράτη, οι φιλές κ.λ.π.. Είναι έμφυτο άρα, το ένστικτο αυτοσυντήρησης να επεκτείνεται από το «άτομο» στην «ομάδα», και έτσι να έχουμε το φαινόμενο του φανατισμού, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκφραση αυτού του ενστίκτου, δηλαδή αυτοάμυνα. Η άμυνα δεν εφαρμόζεται μόνο σε περίπτωση σωματικής επίθεσης, το ίδιο ισχύει και σε περίπτωση που βάλλεται η ηθική ή η κοινωνική μας υπόσταση. Κανείς δεν αφήνει θεληματικά τον εαυτό του εκτεθειμένο στην αρνητική κριτική. Αντίθετα, μερικές φορές συμβαίνει να παρακάμπτεται η λογική και η δικαιοσύνη και να υποστηρίζει κάποιος τον εαυτό του ή την ομάδα/κόμμα/ιδεολογία/έθνος, με το αίσθημα ότι εκτελεί «ιερό καθήκον» ακόμη κι αν τα γεγονότα δείχνουν κάτι διαφορετικό.
Ο άνθρωπος που επιτρέπει την κριτική (και την αυτοκριτική), αυτός θεωρείται πολιτισμένος, θαρραλέος και ώριμος. Θεωρείται, αυτό που λέμε, άνθρωπος με κοινωνική συνείδηση. Και αυτό το είδος ανθρώπου είναι σήμερα δυστυχώς «είδος υπό εξαφάνιση».
Στα πλαίσια της σειράς των άρθρων «Ο αόρατος εχθρός», όπου επιχειρώ να αποκαλύψω «ποιος είναι αυτός που κάνει κουμάντο στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου», θα ήθελα να ξεδιαλύνουμε λίγο τα πράγματα.
Πρώτα θα πρέπει να κατανοηθεί τι εστί ΚΡΑΤΟΣ και ποια είναι η διαχρονική του εξέλιξη, και ακολούθως, από ποιους αποτελούταν η ΚΟΙΝΩΝΙΑ παλιά και από ποιους αποτελείται σήμερα, για να καταλήξουμε, στο ποιος παρασκηνιακά έχει τον έλεγχο της κατάστασης σε πράγματα που μας αφορούν άμεσα.
Πολλά λέγονται σχετικά με την «ιδανική κοινωνία» της αρχαίας Ελλάδας, και για το πρότυπο της Δημοκρατίας το οποίο μας κληροδότησε. Ποια είναι όμως η πραγματικότητα σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα και πόσο ρεαλιστικό είναι να υπερηφανεύεται ο σύγχρονος έλληνας πολίτης γι αυτή την κληρονομιά;
Τα γεγονότα, στο φως της αλήθειας, ίσως μας φέρουν προ εκπλήξεως.
Αν επιδιώκουμε όμως ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ και όχι απλά «πάση θυσία» να δικαιωθούμε, τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για …εκπλήξεις!
Βρισκόμαστε μπροστά σε κοσμογονικές εξελίξεις, όπου «τα ψέματα τελείωσαν», και μόνο όσοι έχουν αντικειμενική κατανόηση της κατάστασης θα μπορέσουν τελικά να σταθούν. Οι υπόλοιποι θα σύρονται απλά -όπως γινόταν πάντα με το πόπολο- πίσω από κάποιους δήθεν προστάτες (ήρωες), διαφωτιστές (ιδεολόγους) ή ισχυρούς (φασισμός). Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ όμως δεν είναι φτιαγμένος για να σύρεται. Έχει την ικανότητα να ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, έστω κι αν είναι αδύναμος. Έχει την ικανότητα να κρίνει τα γεγονότα και να αξιολογεί τις καταστάσεις. Ακόμη και ως θύμα, έχει την ικανότητα να είναι ανώτερος από τον θήτη όταν ΓΝΩΡΙΖΕΙ, διότι τη ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ κανένα φυσικό όπλο δεν μπορεί να την βλάψει.
Η Συνείδηση, είναι η ποιο μεγάλη δύναμη του ανθρώπου, γι αυτό, αυτή είναι που έχει μπει στο στόχαστρο σήμερα από αυτούς που επιδιώκουν την περιφερειακή ή την Παγκόσμια Κυριαρχία.
Για να το πετύχουν αυτό χρησιμοποιούν και φυσικές μεθόδους (φάρμακα, chemtrails, πρόκληση φυσικών καταστροφών, εναέριες και θαλάσσιες προκλήσεις στο Αιγαίο, κ.λ.π.) αλλά η ποιο αποτελεσματική μέθοδος είναι η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ.
Αυτά λοιπόν έχω σκοπό να ανοίξω μπροστά στα μάτια των φίλων αναγνωστών και κάθε συμβολή στην προσπάθεια αυτή είναι ευπρόσδεκτη, διότι δεν διεκδικώ το «αλάθητο», αλλά έχω επανειλημμένα δηλώσει πως βρίσκομαι κι εγώ «εν πορεία»! (συνεχίζεται)
Διαβάστε το Ο Αόρατος Εχθρός (μέρος Α’)
Αναρτήσεις
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου