Θυμωμένοι ψηφοφόροι μπροστά στα φούμαρα!!!

Τα αποτελέσματα των εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση συνήθως συμβαδίζουν με εκείνα των βουλευτικών, αν διεξάγονται μέσα στην πρώτη τετραετία από την εκλογή της νέας Βουλής.

Είναι, δηλαδή, τέτοια που, ακόμη κι αν εμπεριέχουν κάποιας μορφής αποδοκιμασία προς την εκάστοτε κυβέρνηση, δεν της προκαλούν ιδιαίτερο πρόβλημα. Αυτό συνέβη στις εκλογές του 1982, του 1990, του 1994 και του 1998.

Σήμερα είναι η πρώτη φορά που, πάνω στον πρώτο χρόνο της θητείας της, η κυβέρνηση απειλείται με αποδοκιμασία. Μάλιστα, αν αυτή είναι εκτεταμένη ή σε κρίσιμες περιφέρειες και δήμους, μπορεί να καταστήσει το βίο της αβίωτο. Και, επιπλέον, να απελευθερώσει τις δυνάμεις του ασύδοτου λαϊκισμού, γεγονός που μπορεί να εκτροχιάσει κάθε προσπάθεια συμμαζέματος στον τομέα της οικονομίας.

Εξ ου και η διαβεβαίωση του πρωθυπουργού ότι δεν θα ληφθούν πρόσθετα μέτρα επιβαρυντικά για μισθωτούς και συνταξιούχους. Το ίδιο και η, καθυστερημένη, πολιτικοποίηση των εκλογών, με την προειδοποίηση του Γ. Παπανδρέου ότι «κρίνεται η πορεία της χώρας». Υπερβολικό φαίνεται. Πώς γίνεται η εκλογή ή μη του ενός ή του άλλου περιφερειάρχη και δημάρχου να ανάγεται σε καθοριστικό γεγονός, που θα κρίνει την κυβερνητική πορεία μόλις ένα χρόνο μετά τις εθνικές εκλογές και την επιβλητική νίκη του κυβερνώντος κόμματος;

Σε οποιαδήποτε άλλη εποχή η... απάντηση στο ερώτημα θα ήταν: «Δεν γίνεται». Σήμερα, όμως, το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται αντιμέτωπο με το μεγαλύτερο μέρος της εκλογικής του βάσης. Οι ψηφοφόροι που το ψήφισαν τον Οκτώβριο του 2009, προφανώς θα βρεθούν μπροστά σε ένα μεγάλο δίλημμα:

1) Να γίνουν τόσο σύντομα «κοψοχέρηδες», τιμωρώντας μ' αυτόν τον τρόπο το κόμμα τους, που άλλα τούς υποσχέθηκε προεκλογικά και μετεκλογικά μείωσε τις αποδοχές τους (δημόσιοι υπάλληλοι). Ή

2) Να του δώσουν κι άλλη περίοδο χάριτος, αποδεχόμενοι το επιχείρημα ότι «δεν γινόταν αλλιώς».

Η πρώτη επιλογή είναι, προφανώς, πιθανότερη, αν όχι βέβαιη, για μεγάλες κατηγορίες ψηφοφόρων. Οχι μόνο λόγω του θυμού που τους διακατέχει. Αλλά και διότι οι εκλογές αυτές προσφέρονται για, σχετικά ανώδυνη, τιμωρία. Ξέρουν ότι, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, η κυβέρνηση δεν θα αλλάξει. Αντίθετα, πέραν της τιμωρίας που θέλουν να της επιβάλουν, μπορεί και να ελπίζουν ότι θα την υποχρεώσουν να αλλάξει πολιτική.

Ομως, αυταπάτες δεν πρέπει να υπάρχουν. Σ' αυτή τη φάση -η οποία δεν θα δεν διαρκέσει λίγους μήνες- περιθώρια αλλαγής πολιτικής και επιστροφής στις παλιές καλές μέρες δεν υπάρχουν. Οποιος το υπόσχεται, έστω το υπαινίσσεται, απλώς κοροϊδεύει. Οσο «αντιμνημονιακή» κι αν είναι η ψήφος, το Μνημόνιο θα είναι εδώ. Οσα φούμαρα κι αν ακούγονται για μηδενισμό του ελλείμματος στο τέλος του 2011.

Οσοι τα πιστεύουν αυτά, δικαιολογημένα θα ψηφίσουν τους «αντιμνημονιακούς» του Σαμαρά: Κικίλια στην Περιφέρεια Αττικής, Νικήτα Κακλαμάνη στην Αθήνα και Γκιουλέκα στη Θεσσαλονίκη. Ειδικά οι ψήφοι στους δύο τελευταίους (ο πρώτος είναι νέο πρόσωπο και δεν έχει ελπίδες εκλογής) σημαίνουν την επιβράβευση μιας δημοτικής πολιτικής που χαντάκωσε την πρωτεύουσα και τη συμπρωτεύουσα.

Μόνον η ψήφος στους υποψηψίους της Ν.Δ. θα έχει καθοριστική πολιτική σημασία. Θα είναι σαν οι ψηφοφόροι, μόλις ένα χρόνο μετά το σκάσιμο της καραμανλικής φούσκας, να βλέπουν τον Σαμαρά σαν νέο σωτήρα. Σαν να έχουν ήδη πιστέψει στα φούμαρα περί «άλλης πολιτικής», που θα μηδενίσει το έλλειμμα και θα φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη, για να τρώμε σε λίγο ξανά με χρυσά κουτάλια. Οποιος πιστεύει σε όλα αυτά, όπως κάποιοι πίστεψαν, πριν από έξι χρόνια, στα φούμαρα του Καραμανλή, ψηφίζει τους «αντιμνημονιακούς» του Σαμαρά. Και φέρνει τα πάνω κάτω.

Διότι η διαφαινόμενη ψήφος σε υποψηφιότητες τύπου Δημαρά μπορεί, στο βάθος, να μην έχει πολιτική σημασία. Είναι μια ψήφος πρόσκαιρης διαμαρτυρίας για ένα «άλλο ΠΑΣΟΚ», που στις βουλευτικές εκλογές μπορεί να ξαναγίνει το «όλον ΠΑΣΟΚ».

Εν τω μεταξύ, τι θα γίνει με τους καταχρεωμένους δήμους, όπου βασιλεύει η διαφθορά; Ποιος νοιάζεται; Κανονικά θα έπρεπε να νοιάζονται οι δημότες τους. Τουλάχιστον όσοι δεν έχουν καταλάβει η αδιαφορία και η μοιρολατρία.

Η περίπτωση του Δήμου Αθηναίων είναι ξεχωριστή.

Από το 1986 τον διοικούν «μεγάλα» ονόματα, που φεύγουν από την κεντρική πολιτική σκηνή για να τον «σώσουν». Η «σωτηρία», όμως, δεν ήρθε. Η ραγδαία υποβάθμιση της πόλης θα ήταν άδικο να αποδοθεί εξ ολοκλήρου στην ανικανότητα ή την αδράνεια του δημάρχου. Αλλά είναι και εκτός τόπου ο ισχυρισμός ότι για όλα φταίει το κακό κράτος. Στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου αναμετρώνται ένας από αυτούς τους «σταρ» της κεντρικής πολιτικής, που το 2006 υποσχέθηκε ότι θα... γκρεμίσει οικοδομικά τετράγωνα, κι ένα πρόσωπο εκτός ΑΥΤΗΣ της πολιτικής, ο Γιώργος Καμίνης. Καταξιωμένος επαγγελματικά και με προσφορά από δημόσια θέση (Συνήγορος του Πολίτη).
Τι θέλουν οι ψηφοφόροι;

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ στην Enet