Το «Έπος του ’40» όπως συνηθίζεται να το λένε οι παλιότεροι και το βροντερό «ΟΧΙ». Μια Εθνική Επέτειος οδυνηρή. Η θέση που την έχουμε τακτοποιήσει μες τη συνείδηση μας έχει να κάνει με το γεγονός ότι παρά τον ηρωισμό που επέδειξε η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, καταλήξαμε σε τριπλή κατοχή και μετά σε εμφύλιο σπαραγμό. Φυσιολογικό δεν είναι, να μην μας αρέσει καθόλου αυτό;
Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα δεν είναι που η Ιστορία που μας δίδαξαν τότε, αναγκαστικά κινήθηκε μεταξύ συγκίνησης, αλήθειας και μύθου;;; Γιατί πως αλλιώς πως είχε πιθανότητες να μεγαλώσει ξανά "Ένα Έθνος ομόψυχο" στη συνείδηση ενός λαού;;; Πώς να το ντάντευαν στα πρώτα νέα βήματα του αν δεν γλύκαιναν κάπως τις πληγές του, αν δεν φώτιζαν τα σκοτάδια του, αν δεν έδιωχναν τους εφιάλτες του;;;
Μιλάω με το σκεπτικό πως το πεσμένο ηθικό ενός λαού δεν ανυψώνεται μόνο με πολιτικές αλήθειες… Θέλει και θαυμαστικά… και αισθήματα, σε κάποια βήματα. Έχουμε μια χώρα μια σταλιά και μόνο εκατό τόσα χρόνια συγκροτημένο κράτος. Με έναν εμφύλιο στην πλάτη, που μας κομμάτιασε και μας… "ακύρωσε".
Αν η Ιστορία μας δεν περηφανευόταν λιγάκι παραπάνω για τον Περικλή, την Αθηναϊκή Δημοκρατία και τον νικηφόρο Αγώνα του 1821, πώς θα είχε ισορροπήσει τότε τούτος ο κατά τα άλλα καταρρακωμένος, ατίθασος και ανυπότακτος λαός; Πάθαμε δα και και τίποτα, που τονίστηκε στη διδαχή του με δύο τρεις τόνους παραπάνω το 1821 και επιπλέον η παγκόσμια συνεισφορά του πολιτισμού των αρχαίων προγόνων μας;;;
Οι πρόγονοί μας και ειδικά οι αρχαίοι ήταν σπουδαίοι… πολύ σπουδαίοι! Αυτό μάθαμε. Και αυτό μας έμεινε· πού είναι το κακό; Μήπως δεν ήταν οι πιο σπουδαίοι ανάμεσα στους άλλους η;;;
Στη γενιά που φόραγε μπαλωμένα παπούτσια για να μπορέσει να περπατήσει στα δύσκολα χρόνια κακοτράχαλα μονοπάτια, τις βασικές αρχές της ιστορίας της δεν ήταν που έπρεπε πρώτα να της διδάξουν;;; Μια χαρά ο πολιτισμός των προγόνων μας σαν πρότυπο (μακάρι να ήταν και των ξένων τέτοιος) και οι ηρωικές σελίδες της ιστορίας μας με το σκλαβωμένο έθνος που αναστήθηκε! Κι αν το Κρυφό Σχολειό με το λυχναράκι και τους παπάδες ήταν περισσότερο παραμύθι και λιγότερο ιστορία, σιγά να μην έσταξε η ουρά του γαϊδάρου! Ήρθε η ώρα και αποκαταστάθηκε η αλήθεια. Κι αυτό είναι που μετράει τελικά. Η Ελλάδα άλλωστε είναι η χώρα του Μύθου και της Μυθολογίας. Ένα παραμύθι λιγότερο, δεν θα μας έκανε απαραίτητα και πιο σοφούς!
Αντί όμως να αναλύουμε εκ του περισσού όλα αυτά ας θυμηθούμε ότι η ιστορία έχει διδάξει την ανθρωπότητα πως "Έθνη χωρίς Ήρωες (Ειρήνης ή Πολέμου) κάποια στιγμή παύουν να ..υπάρχουν"
Υγ:Σήμερα μη ξεχάσετε να παρακολουθήσετε τη μαθητική παρέλαση. Και να θυμούνται οι γονείς των κοριτσιών που θα πάρουν μέρος, ότι η παρέλαση των καλλιστείων του Play Boy είναι άλλη μέρα!
Στην φωτό αριστερά η ηρωίδα Λέλα Καραγιάννη
Αξίζει επίσης να διαβάσετε "Την χώρα αυτή που σας κανάκεψε χρόνια τώρα την έχετε ξεφτιλίσει"
Τώρα που το σκέφτομαι, καλύτερα δεν είναι που η Ιστορία που μας δίδαξαν τότε, αναγκαστικά κινήθηκε μεταξύ συγκίνησης, αλήθειας και μύθου;;; Γιατί πως αλλιώς πως είχε πιθανότητες να μεγαλώσει ξανά "Ένα Έθνος ομόψυχο" στη συνείδηση ενός λαού;;; Πώς να το ντάντευαν στα πρώτα νέα βήματα του αν δεν γλύκαιναν κάπως τις πληγές του, αν δεν φώτιζαν τα σκοτάδια του, αν δεν έδιωχναν τους εφιάλτες του;;;
Μιλάω με το σκεπτικό πως το πεσμένο ηθικό ενός λαού δεν ανυψώνεται μόνο με πολιτικές αλήθειες… Θέλει και θαυμαστικά… και αισθήματα, σε κάποια βήματα. Έχουμε μια χώρα μια σταλιά και μόνο εκατό τόσα χρόνια συγκροτημένο κράτος. Με έναν εμφύλιο στην πλάτη, που μας κομμάτιασε και μας… "ακύρωσε".
Αν η Ιστορία μας δεν περηφανευόταν λιγάκι παραπάνω για τον Περικλή, την Αθηναϊκή Δημοκρατία και τον νικηφόρο Αγώνα του 1821, πώς θα είχε ισορροπήσει τότε τούτος ο κατά τα άλλα καταρρακωμένος, ατίθασος και ανυπότακτος λαός; Πάθαμε δα και και τίποτα, που τονίστηκε στη διδαχή του με δύο τρεις τόνους παραπάνω το 1821 και επιπλέον η παγκόσμια συνεισφορά του πολιτισμού των αρχαίων προγόνων μας;;;
Οι πρόγονοί μας και ειδικά οι αρχαίοι ήταν σπουδαίοι… πολύ σπουδαίοι! Αυτό μάθαμε. Και αυτό μας έμεινε· πού είναι το κακό; Μήπως δεν ήταν οι πιο σπουδαίοι ανάμεσα στους άλλους η;;;
Στη γενιά που φόραγε μπαλωμένα παπούτσια για να μπορέσει να περπατήσει στα δύσκολα χρόνια κακοτράχαλα μονοπάτια, τις βασικές αρχές της ιστορίας της δεν ήταν που έπρεπε πρώτα να της διδάξουν;;; Μια χαρά ο πολιτισμός των προγόνων μας σαν πρότυπο (μακάρι να ήταν και των ξένων τέτοιος) και οι ηρωικές σελίδες της ιστορίας μας με το σκλαβωμένο έθνος που αναστήθηκε! Κι αν το Κρυφό Σχολειό με το λυχναράκι και τους παπάδες ήταν περισσότερο παραμύθι και λιγότερο ιστορία, σιγά να μην έσταξε η ουρά του γαϊδάρου! Ήρθε η ώρα και αποκαταστάθηκε η αλήθεια. Κι αυτό είναι που μετράει τελικά. Η Ελλάδα άλλωστε είναι η χώρα του Μύθου και της Μυθολογίας. Ένα παραμύθι λιγότερο, δεν θα μας έκανε απαραίτητα και πιο σοφούς!
Αντί όμως να αναλύουμε εκ του περισσού όλα αυτά ας θυμηθούμε ότι η ιστορία έχει διδάξει την ανθρωπότητα πως "Έθνη χωρίς Ήρωες (Ειρήνης ή Πολέμου) κάποια στιγμή παύουν να ..υπάρχουν"
Στην φωτό αριστερά η ηρωίδα Λέλα Καραγιάννη
Αξίζει επίσης να διαβάσετε "Την χώρα αυτή που σας κανάκεψε χρόνια τώρα την έχετε ξεφτιλίσει"
από το ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΛΙΑΚΑΔΑ
Αναρτήσεις
0 μας είπαν την γνώμη τους, εσύ;:
Δημοσίευση σχολίου