Ο κομμουνισμός πέθανε, αλλά οι Κουβανοί παραμένουν αλυσοδεμένοι στο πτώμα του

Ο κομμουνισμός έχει θεωρηθεί νεκρός πολλές φορές, μέσα στις τελευταίες δεκαετίες. Σήμερα όμως είναι τελεσίδικο. Ο κομμουνισμός πέθανε για τα καλά.

Αναλογιστείτε την απάντηση που έδωσε κάποιος γνώστης, στο ερώτημα για το αν το κουβανικό μοντέλο θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο σε άλλες χώρες. «Το κουβανικό μοντέλο δεν λειτουργεί ούτε για εμάς πλέον…». Η απάντηση αυτή θα δημιουργούσε μεγάλο πρόβλημα σε αυτόν που την διατύπωσε, αν δεν ήταν ο ίδιος ο Fidel Castro.

Μπορεί να υπάρχουν αρκετοί ακόμη θαυμαστές του κουβανικού κομμουνισμού σε μερικά πανεπιστήμια, δύσκολα όμως θα βρεις κάποιους στην ίδια την Αβάνα. Πρόσφατα, το καθεστώς ανακοίνωσε πως θα απολύσει 500.000 υπαλλήλους από το δημόσιο τομέα, ένα 84% δηλαδή του συνολικού εργατικού δυναμικού. Ο Raul Castro μάλιστα δήλωσε πως: «πρέπει επιτέλους να σβήσουμε την άποψη ότι η Κούβα είναι το μόνο κράτος στο κόσμο όπου μπορεί κάποιος να ζει χωρίς να εργάζεται».

Ως δήλωση, είναι... άδικη. Πολλοί Κουβανοί δημόσιοι υπάλληλοι εργάζονται σκληρά …στη μαύρη αγορά. Και αυτό είναι σχεδόν υποχρεωτικό, αν αναλογιστούμε ότι ο μέσος Κουβανός κερδίζει μόλις $20 το μήνα. Ελάχιστα δηλαδή, ακόμη και αν η στέγαση, η υγειονομική περίθαλψη και η τροφή είναι όλα δωρεάν. Βέβαια τα δωρεάν προϊόντα δύσκολα τα βρίσκει κανείς. Οι ελλείψεις τροφίμων είναι συχνό φαινόμενο, οι κατοικίες λιγοστεύουν, και οι ασθενείς στα νοσοκομεία θα πρέπει να φέρνουν τα δικά τους σεντόνια, τρόφιμα, και πολλές φορές ακόμη και το ιατρικό υλικό.

Επί ένα μεγάλο διάστημα, η Κούβα απολάμβανε τη γενναία υποστήριξη της ΕΣΣΔ. Όταν όμως κατέρρευσε ο σοβιετικός κομμουνισμός, οι Κουβανοί κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τις αδυναμίες τους από μόνοι τους.

Οι θαυμαστές του Κάστρο επικεντρώνονται συνήθως στην επιτυχία του στο να εξαλείψει τον αναλφαβητισμό και να βελτιώσει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ακόμη όμως και εδώ, η πρόοδος δεν ήταν εντυπωσιακή. Ο Roger Noriega, ερευνητής του συντηρητικού American Enterprise Institute της Ουάσιγκτον, σημειώνει πως πριν την έλευση του κομμουνισμού, η Κούβα «ήταν μια από τις πιο εύπορες και ισότιμες κοινωνίες της αμερικανικής ηπείρου». Ο συνάδελφός του Nicholas Eberstadt έχει καταγράψει πως η Κούβα πριν από τον Κάστρο, είχε υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης, και προσδόκιμο όριο ζωής που ξεπερνούσε κατά πολύ αυτά της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, και της Ελλάδας. Αντί να επιταχύνει την ανάπτυξη, ο Κάστρο την επιβράδυνε. Το 1980, οι συνθήκες ζωής στη Χιλή ήταν δυο φορές καλύτερες από ότι στη Κούβα. Χάρη στις μεταρρυθμίσεις της ελεύθερης αγοράς, που εφαρμόστηκαν στη Χιλή αλλά όχι στη Κούβα, το μέσο ετήσιο εισόδημα των Χιλιανών σήμερα, είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερο του αντίστοιχου κουβανικού.

Το κουβανικό καθεστώς προτιμάει να ρίχνει το φταίξιμο για όλα τα προβλήματα στους Αμερικανούς ιμπεριαλιστές που έχουν επιβάλλει εδώ και δεκαετίες ένα οικονομικό εμπάργκο εναντίον της χώρας. Στη πραγματικότητα, ο αντίκτυπος του εμπάργκο στην κουβανική οικονομία είναι μέτριος, εφόσον η Κούβα συναλλάσσεται ελεύθερα με τον υπόλοιπο κόσμο. Πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι ένα εμπάργκο στο οποίο συμμετέχουν μόνο οι ΗΠΑ;

Οι Κουβανοί έχουν αναγκαστεί να παραιτηθούν από τις πολιτικές τους ελευθερίες, προκειμένου να απολαύσουν τα λιγοστά οικονομικά τους οφέλη. Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, «Η Κούβα είναι το μόνο κράτος στη λατινική Αμερική που διώκει κάθε μορφή πολιτικής αντίθεσης».

Το τελευταίο εργαλείο κατάπνιξης της πολιτικής αντίθεσης, είναι ένας νόμος που επιτρέπει τη σύλληψη ατόμων που επιδεικνύουν «επικίνδυνες», «μη σοσιαλιστικές» τάσεις, ακόμη και πριν διαπράξουν κάποιο αδίκημα. Πρόκειται για τον πιο «Οργουελιανό» νόμο του καθεστώτος, που αντανακλά την καταπιεστική άποψη της κυβέρνησης, η οποία θεωρεί όποιον διαφωνεί μαζί της ως απειλή που πρέπει να τιμωρηθεί.

Ακόμη όμως και οι οικονομικές αποτυχίες, ή η πολιτική τυραννία, δεν στάθηκαν αρκετά ώστε να στερήσουν τον Κάστρο από τους θαυμαστές του στη Δύση. Το 2000, στη διάρκεια επίσκεψής του στην Αβάνα, ο Γ.Γ. του ΟΗΕ Kofi Annan δήλωσε πως «Το καθεστώς του Κάστρο αποτελεί ένα υπόδειγμα, από το οποίο όλοι μας μπορούμε να πάρουμε μαθήματα».

Ο υπαρχηγός του, Che Guevara, έχει καταστεί ρομαντικό είδωλο. Ο σκηνοθέτης Oliver Stone είχε πει κάποτε για τον Φιντέλ: «Αισθάνομαι δέος από την ικανότητα του να επιβιώνει και να διατηρεί μια ισχυρή ηθική παρουσία».

Οι Κουβανοί έχουν διαφορετική γνώμη. Περίπου ενάμιση εκατομμύρια από αυτούς διέφυγαν από το νησί, από τότε που ανέλαβε ο Κάστρο, πολλοί με κίνδυνο της ζωής τους. Και η κυβέρνηση δεν αφήνει στο λαό να αποφασίσει αν θα πρέπει να παραμείνει ή όχι στην εξουσία. Αυτή είναι η σκληρή μοίρα των σύγχρονων Κουβανών. Ο κομμουνισμός πέθανε, αλλά αυτοί παραμένουν αλυσοδεμένοι στο πτώμα του.
από το antinews