Καλαμάς: Το διαρκές έγκλημα και η διαρκής υποκρισία

Να διευκρινίσω ότι ο υπότιτλος του παρόντος δεν είναι δικός μου. Για διαρκές έγκλημα μίλησε η Γ.Γ.Περιφέρειας Ηπείρου στη σύσκεψη που συγκάλεσε αρχές Ιουνίου στα γραφεία της Περιφέρειας όπου, εκτός των υπηρεσιακών παραγόντων συμμετείχαν οι παρακαλάμιοι δήμαρχοι και οι νομάρχες Ιωαννίνων και Θεσπρωτίας και για υποκρισία μίλησε στην ανωτέρω σύσκεψη ο πρόεδρος της περιβαλλοντικής κίνησης ''Καθαρός Καλαμάς''. Πρόσθεσα εγώ και τη λέξη ''διαρκής''. Έχει τη σημασία της. μόλυνση

Ακούστηκαν τότε πολλά για τη ''σωτηρία'' του Καλαμά. Λόγια παχιά και μεγάλα. Είπαν ότι η σύσκεψη θα επαναλαμβάνονταν μετά την παρέλευση δεκαημέρου. Δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Για τη ''σωτηρία'' αλλά και την ''ανάπτυξη'' της παραποτάμιας περιοχής συστάθηκε προ διετίας Σύνδεσμος Παρακαλάμιων δήμων. Κατά τον δήμαρχο Άνω Καλαμά σε συνέντευξή του σε τοπικό κανάλι, δε συνεδρίασε ποτέ. Κατά τη διάρκεια της συνέλευσης της κίνησης στο Μαζαράκι, εις εκ των δημάρχων της '' Επιτροπής Αγώνα'' για τη ''σωτηρία '' του Καλαμά, συνεντευξιάζετο σε τοπικό κανάλι, όπου περί άλλων ''ετύρβαζε''. Θα μπορούσα και πολλά άλλα ''τεκμήρια'' να παραθέσω, για να δικαιολογήσω τη λέξη ''διαρκής'' που έβαλα πριν από την υποκρισία, ακόμη και αυτά που ακούστηκαν στη συνέλευση.. Είναι περιττά.

Όση ώρα προσπαθώ να γράψω το παρόν,μου δημιουργείται ένα... πρόβλημα. Απέναντί μου στον τοίχο του γραφείου μου έχω μια φωτογραφία σε μεγέθυνση όπου απεικονίζεται η αφεντιά μου μαζί με άλλα συνομήλικα παιδιά του χωριού μου, ανήμερα του δεκαπενταύγουστου του 1965 να κολυμπάμε στο ποτάμι μας.

Μου κόβει τον ειρμό των σκέψεών μου . Προσωρινά, την κατέβασα. Όμως και πάλι διασπάται η προσοχή μου, επειδή άθελά μου μου παρουσιάζονται εικόνες παλαιότερες, της δεκαετίας του πενήντα, τότε που η μάνα μες το λιοπύρι που σκάλιζε το καλαμπόκι,με έστελνε να της φέρνω νερό με το παγούρι κάτω από την οβίρα του Ντούμα. Ήταν τότε δροσερό και πεντακάθαρο. Δυσκολεύτηκα να βγάλω από το μυαλό μου αυτή την εικόνα αλλά τελικά τα κατάφερα. Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω.

Είμαι κι εγώ από αυτούς που λένε ότι το πρόβλημα της μόλυνσης του ποταμού Καλαμά είναι προϊόν της κοινωνίας της μόλυνσης και του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης. ΄Όχι όμως με όσους επιμένουν απλά να καταγγέλουν ότι φταίει το σύστημα και ο καπιταλισμός, άρα για να σωθεί ο Καλαμάς πρέπει να αλλάξουμε το σύστημα και να καταργήσουμε τον καπιταλισμό - ακούστηκε κι αυτό στη συνέλευση. Μέχρι να γίνει όμως αυτό - αν γίνει ποτέ, συμφωνώ με τους φίλους Θεσπρωτούς που, ναι μεν δέχονται ότι «η ανατροπή των αιτίων που γεννά το πρόβλημα της μόλυνσης του ποταμού Καλαμά, θα απαιτούσε μια ριζική αλλαγή του τρόπου παραγωγής και οργάνωσης της κοινωνίας, θα μπορούσε όμως και στο έδαφος του παρόντος συστήματος, να υπάρξουν παρεμβάσεις και μέτρα που θα εμπόδιζαν την περαιτέρω υποβάθμισή του».

Και επειδή πιστεύω σε μια βασική αρχή που λέει ότι''το πρόβλημα λύνεται καλύτερα στον τόπο που δημιουργείται'' και στη συγκεκριμένη περίπτωση, το πρόβλημα, κυρίως, δημιουργείται στο λεκανοπέδιο , άρα, η άλλη λύση για την οποία έκανα λόγο στη σύντομη παρέμβασή μου στη συνέλευση, είναι αυτή που προτείνουν οι Θεσπρωτοί , δηλαδή η επαναχρησιμοποίηση του νερού μέσα στο λεκανοπέδιο για αρδευτικούς λόγους, που θα επέβαλλε και την αξιόπιστη λειτουργία της Μονάδας του Βιολογικού καθαρισμού των Ιωαννίνων και την ποιότητα των υγρών εκροής από αυτήν.Η μέθοδος της επαναχρησιμοποίησης των καλά επεξεργασμένων υγρών εκροής, μετά από αποθήκευσή τους, λένε οι Θεσπρωτοί, χρησιμοποιείται ευρύτατα στις ΗΠΑ, στο Ισραήλ, στο Λίβανο, στη Σαουδική Αραβία και σε ευρωπαϊκές χώρες. Εμείς δε χρειάζεται να φτιάξουμε αποθήκες.

Ένα μέρος της λίμνης της Λαψίστας πρέπει να ξαναζωντανέψουμε, από την οποία τους θερινούς μήνες θα αρδεύεται όπως είπαμε το λεκανοπέδιο , αλλά θα εμπλουτίζεται και η λίμνη, από καλά ,επιμένω, επεξεργασμένο νερό που τόσο το έχει ανάγκη.Παρά τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, από τα στοιχεία που ανακοίνωσε στο Μαζαράκι ο Πρόεδρος της κίνησης, μετά από συνεχείς μετρήσεις και σε διαφορετικά σημεία που έγιναν, προκύπτει επικίνδυνη ρύπανση στον Καλαμά, αλλά και στην τάφρο της Λαψίστας, πάνω από όλα τα όρια, με ένα κοκτέιλ τοξικών ουσιών και μικροβίων, με τιμές σοκ, που ξεπερνούν και τον Ασωπό.

Τα μέτρα που προτείνονται όμως, δε λύνουν το πρόβλημα.΄Όταν γίνονταν οι κινητοποιήσεις τη δεκαετία του 80, οι πάντες απέρριπταν την πρόταση της επαναχρησιμοποίησης ως μη ρεαλιστική, σήμερα, έστω και δειλά, αρχίζει να συζητιέται.Ελπίζω να γίνει σύντομα αντιληπτό ότι η λύση αυτή είναι πλέον μονόδρομος.

του Τάσου Βασιλείου