Μόνη διέξοδος η λαϊκή εξέγερση;

Είμαστε ένας λαός εγκλωβισμένων ανθρώπων από ένα σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που μας κρατάει δέσμιους με θεσμικές αλυσίδες και μας ακυρώνει. Βλέπουμε τα γεγονότα που αφορούν άμεσα τη ζωή μας, να μας ξεπερνούν χωρίς εμείς να μπορούμε να τα επηρεάσουμε. Βλέπουμε να λαμβάνονται αποφάσεις, χωρίς εμείς να μπορούμε να τις επηρεάσουμε ή να έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε κάποια δημοκρατική πρωτοβουλία.

Είμαστε εγκλωβισμένοι από ένα συνταγματικό θεσμικό πλαίσιο το οποίο δεν δίνει καμία δυνατότητα λαϊκής πρωτοβουλίας , λαϊκής παρέμβασης και εν τέλει λαϊκής εκτόνωσης. Όλες οι εξουσίες είναι στα χέρια μιας κλειστής και αυτοαναπαραγόμενης πολιτικής ελίτ. Στην ουσία μιας κληρονομικής ολιγαρχίας και των κολαούζων της, η οποία έχει απλώσει τα χέρια της στον συνδικαλισμό, στην Παιδεία, στη Δικαιοσύνη, ακόμα και στον πιο ασήμαντο πολιτιστικό σύλλογο. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης το ζούμε σήμερα και ακόμα χειρότερα θα το ζήσουμε αύριο.

Αναρωτιόμαστε:
1. Δεν θα μπορούσε για παράδειγμα να προβλέπει το Σύνταγμα την πρωτοβουλία των πολιτών για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με τη συλλογή υπογραφών, όπως γίνεται σε άλλα κράτη; Δεν είναι αυτή μία δημοκρατική λαϊκή διέξοδος, τη στιγμή που οι κυβερνώντες μας θεωρούν πολιτικά ανόητους και ανίκανους να αποφασίσουμε για το μέλλον μας με ένα δημοψήφισμα και δεν το κάνουν;

2. Δεν θα μπορούσε να μην υπήρχε το φασιστικό όριο του 3% για την είσοδο στη Βουλή, ώστε να μπορούν και νέες λαϊκές δυνάμεις να εκπροσωπηθούν και να ακουστούν; Δεν θα ήταν και αυτό μια δημοκρατική λαϊκή διέξοδος, τη στιγμή που το κατεστημένο θεωρεί πολιτικά ανίκανες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που δεν ξεπερνούν το 3%;

3. Δεν θα μπορούσε να ισχύει απλή αναλογική ώστε να υπάρχει πλήρης λαϊκή εκπροσώπηση στο Κοινοβούλιο και να έχουμε κυβερνήσεις πλειοψηφίας και όχι να εξουσιαζόμαστε από μειοψηφίες; Δεν είναι αυτό μια δημοκρατική λαϊκή διέξοδος, τη στιγμή που οι μονοκομματικές κυβερνήσεις είναι δέσμιες των συμφερόντων της κρατικοδίαιτης άρχουσας τάξης;

4. Δεν θα μπορούσε το Σύνταγμα να επιβάλει διαφάνεια και εσωκομματική δημοκρατία στα κόμματα ώστε να μπορούν τα κομματικά μέλη και οι φίλοι του κάθε κόμματος να συμμετέχουν σε εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες και εσωκομματικές αποφάσεις; Γιατί άραγε έχουν εξαιρεθεί τα κόμματα από το Σύνταγμα και έχουν αφεθεί να λειτουργούν ανεξέλεγκτα έξω από αυτό και τους νόμους, τη στιγμή που ο βασικός παράγοντας του πολιτικού μας συστήματος είναι η κομματοκρατία;

5. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ένας εκλεγμένος (με απόλυτη πλειοψηφία) από το λαό Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έξω από το στενό πολιτικό σύστημα με αρμοδιότητες σαν κι’ αυτές που του αναγνώριζε το Σύνταγμα του 1975 και τις οποίες αφαίρεσε ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού; όπως π.χ. δημοψήφισμα ή αποπομπή νομοσχεδίων κ.λ.π.; Δεν θα ήταν κι’ αυτό μια λαϊκή προστασία και μια λαϊκή διέξοδος, τη στιγμή που έχουμε έναν τυπικό και μη εκλεγμένο από το λαό αλλά εκλεγμένο από την πολιτική ελίτ, Πρόεδρο της Δημοκρατίας, χωρίς ουσιαστικές αρμοδιότητες;

Όμως τίποτα απ’ όλα αυτά προφανώς δεν μας αξίζει. Το μόνο ξεροκόμματο δημοκρατίας που μας δίνει το Σύνταγμα είναι μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια να πάμε να ψηφίσουμε υποχρεωτικά αυτούς που μας εμφυτεύει στο μυαλό το σύστημα μέσα από τα ΜΜΕ που το στηρίζουν. Δηλαδή τους προβεβλημένους πολιτικούς γόνους, τους συγγενείς τους, τους κουμπάρους τους και τους υποτακτικούς των πολιτικών οικογενειών. Αλλά τι να λέμε τώρα. Εδώ έρχεται νέος εκλογικός νόμος που μας αφαιρεί ακόμα και αυτή τη δυνατότητα της επιλογής του προσώπου του αντιπροσώπου μας στη Βουλή, στο όνομα της καταπολέμησης διαφθοράς των πολιτικών για την οποία ευθύνεται η ίδια η πολιτική ολιγαρχία και όχι εμείς.

Τίποτε δεν μας έχουν παραχωρήσει για πρωτοβουλία και αυτοπροστασία μας. Είμαστε απλά πρόβατα, για να μην χρησιμοποιήσουμε βαρύτερη λέξη.

Έπειτα από όλα αυτά φοβόμαστε ότι η μόνη λαϊκή διέξοδος για αποτίναξη των αντιδημοκρατικών δεσμών, όταν η σοβούσα κρίση φτάσει στο απροχώρητο, θα είναι δυστυχώς μια λαϊκή έκρηξη ασυντόνιστη και καταστροφική.
από το Προεδρική δημοκρατία