Αχ! Νταλί και τρις Νταλί μου!...

Ο υπολογισμός των συντάξεων απαιτεί πράξεις λογιστικές. Η λογιστική όμως του Νέου Ασφαλιστικού απαιτεί πράξεις σουρεαλιστικές. Έχουμε γίνει όλοι «Εμπειρίκοι» του εαυτού μας μήπως και συλλάβουμε εκείνα που –κατά Λοβέρδο και ΣΙΑ- διέπουν την επαγγελματική μας εμπειρία. Θα γίνουμε «Εγγονόπουλοι» της ανάγκης πριν χαρούμε τα εγγόνια μας…

Προσφάτως ανακαλύψαμε ότι, μέσα στην ψευδαίσθηση της αυθυπαρξίας μας, την είχαμε νοικιάσει τη ζωή μας.

Ενώ διανύαμε την περίοδο της λοχείας μας, ενώ υπηρετούσαμε στο Στρατό, εκεί που περιμέναμε στην ουρά για το επίδομα της ανεργίας, την ώρα που διαβάζαμε για το Μεταπτυχιακό μας, ένα αόρατο ταξίμετρο, ένα νοητό κοντέρ από το μέλλον, πραγματοποιούσε ασταμάτητα πράξεις λογιστικής. Μας είχαν πει ότι η είσοδος σ’ αυτήν την περιπέτεια ήταν δωρεάν. Και αγνοούσαμε ότι το εισιτήριο θα το πληρώναμε στην έξοδο. Εξαγορά πλασματικού χρόνου (τι πιο σουρεάλ!) τη λένε τώρα… την όψιμη λυπητερή. Επίδομα σύνταξης σε ένα γενναίο, καινούριο κόσμο… Αχ! Νταλί και τρις Νταλί μου!

Όλον αυτόν τον... καιρό λοιπόν, οι διαχειριστές του χρόνου μας, ετοιμάζονταν να παίξουν μαζί μας εκείνο το παιχνίδι του κατευθυνόμενου οικονομικού σουρεαλισμού που λέει: «Μου δανείζεις άλλα πενήντα ευρώ;» «Λυπάμαι, δεν έχω». «Α! Κρίμα. Δηλαδή, τώρα πατσίσαμε». «Γιατί πατσίσαμε;» «Πενήντα ευρώ που σου χρωστούσα και πενήντα που δε μου έδωσες, πάει να πει… ούτε σου χρωστάω, ούτε μου χρωστάς…»… « Ή μάλλον… μου χρωστάς. Γιατί δε μου δάνεισες εγκαίρως και πήγα και δανείστηκα από αλλού»…

Νομιμοποιούνται, λένε, να μας βάζουν για φύραμα τέτοιου είδους μυθεύματα… επειδή υπήρξαμε καλομαθημένοι ποιητές εκ του προχείρου. Κι όπως συζητάει για μας η Ευρώπη κι ο κόσμος όλος, είχαμε τη μορφή του χοίρου. Ο χρόνος κυλά πάντα σε βάρος των γουρουνιών εκτροφείου. Οι χοίροι δεν είναι ζωάκια κατοικίδια. Οι φιλοζωικές οργανώσεις κι όλες οι υπόλοιπες οργανώσεις σπανίως θέτουν θέμα γουρουνιών. Οι χοίροι είναι εν δυνάμει σφαχτά. Γι’ αυτό και οι μαύρες χήρες θα πάθουν τώρα ό,τι είναι να πάθουν. Γι’ αυτό και το Νέο Ασφαλιστικό προβλέπει να πηγαίνουμε όλοι για σφάξιμο πριν φτάσει ο καιρός για ξεκούραση ελευθέρας βοσκής στη φάρμα με τα ζώα. Πρόκειται για απλή, καθημερινή, σουρεαλιστική λογική και λογιστική.

Ένα πράγμα διαφεύγει στους σουρεαλιστές του χρόνου και του χρήματος. Ότι η ασφαλιστική νόσος των χοίρων είναι μεταδοτική…
Της Τζένης Κ. στο Ποντίκι