"Πυραμίδα" χωρίς λεφτά και η χρεωκοπία του συστήματος

Και τώρα τι θα απογίνουμε χωρίς τον Άκη; Οι άνθρωποι αυτοί, ο Άκης, ο Μαντέλης, ο Βουλγαράκης, ο Παυλίδης, και οι άλλοι τελειωμένοι ήσαν μια κάποια λύσις. Για την ακρίβεια: ήσαν και είναι η ΜΟΝΗ λύσις που βλέπει ως σανίδα σωτηρίας το πολιτικό σύστημα του οποίου υπήρξαν κολώνες και αστέρες.

Η ύβρις φέρνει την πτώση. Η ύβρις των πολιτικών στην Ελλάδα για δεκαετίες ήταν η αίσθηση της απόλυτης ατιμωρησίας. Η αίσθηση ότι βρίσκονταν εγγυημένα στο απυρόβλητο της παραγραφής και της συνενοχής. “Έλα μωρέ τώρα... Ποιος τα ψάχνει; Ποιόν συμφέρει να τα ψάξει;”

Μπροστά ήταν και μπροστά είναι όλοι αυτοί. Μόνο που παλιά, όταν το σύστημα δούλευε κι έκοβε μονέδα (για την ακρίβεια: δανειζόταν μονέδα) η πρώτη σειρά ήταν σούπερ λουξ, ύφος χιλίων καρδιναλίων και παράσημα από τις μάχες για την πατρίδα και τη δημοκρατία. Τώρα, που οι υπερπατριώτες αποκαλύφθηκαν εθνοκάπηλοι, τώρα που οι αρχιδημοκράτες ελέγχονται κάλπικοι, η πρώτη σειρά είναι αυτή που εισπράττει δεκάρικα και απαξία.

Η πρώτη γραμμή του... πυρός, αυτή που δέχεται την οργή του πλήθους, του ίδιου πλήθους που αφιονιζόταν στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και αποθέωνε τους ήρωές του. Αυτό που λέει ο Παπανδρέου: “θα μας πάρουν όλους με τις πέτρες”. Έχει δίκιο. Το σημαντικό είναι το “όλους”. Γιατί όταν ξεσπάει η οργή δεν έχει λογική, είναι η δίψα για αίμα, η ανάγκη της τυφλής επίρριψης των ευθυνών, χωρίς ορθολογική διαχείρισή τους, χωρίς δίκαιη κατανομή, χωρίς εξατομίκευση και διάκριση. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Αλλά όταν το οικοδόμημα καταρρέει, πάνω στον πανικό, οι άνθρωποι δεν είναι σε διάθεση αναστοχασμού. Σε απόγνωση είναι...

Καλά, τι πάθαμε; Τώρα τα είδαμε, τώρα τα καταλάβαμε; Όχι οι εντεταλμένοι υπηρέτες του συστήματος – που αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Η ευρεία κοινωνία, όλοι μας... Δεν ξέραμε τίποτα; Γιατί μας έπιασε ξαφνικά το πάθος της κάθαρσης; Πώς αναδειχθήκαμε ξαφνικά σε αυτή τη χώρα, ο λαός που δεν ήξερε και δεν ρώταγε γιατί δεν ήθελε να ξέρει, από τη μια μέρα στην άλλη σε βράχους ηθικής, με ρομφαίες στη θέση της πλαστικής κομματικής σημαιούλας; Η απάντηση είναι απλή: σωθήκαν τα λεφτά.

Ο μεταπολιτευτικός δικομματισμός δούλευε πάνω στη συνθήκη της αναπαραγωγής του. Το σύστημα δεν αμφισβητούνταν γιατί η μηχανή έβγαζε χρήμα και έπαιρναν όλοι – άλλος λίγο, άλλος απείρως περισσότερο, οι πάντες όμως είχαν την προσδοκία πως κάτι θα τσιμπήσουν. Στην πραγματικότητα, το σύστημα της μεταπολίτευσης ήταν ένα γιγαντιαίο “αεροπλανάκι” στηριγμένο στο κράτος. Αυτό που λένε “σχήμα Πόνζι”, σαν του Μέιντοφ. Δίνει λίγα στους κάτω για να μην την ψάχνουν, δίνει πολλά στους οργανωτές, και περιμένει τρόπους συνεχούς επανατροφοδότησης χωρίς παραγωγική επένδυση, χωρίς εσωτερική απόδοση, μόνο με διαρκείς εισροές πλούτου.

Ε, στην Ελλάδα, αυτές οι ενέσεις πλούτου – τα ΜΟΠ, τα πακέτα Ντελόρ, Σαντέρ και λοιπών, τα δανεικά κι αγύριστα, τελείωσαν. Ο Μέιντοφ ενημέρωσε τους πελάτες του ένα ωραίο πρωί πως δεν είχαν φράγκο, πως το σχήμα εφαλίρισε και ο ίδιος σήμερα είναι στη φυλακή να αναστοχάζεται τις ωραίες μέρες. Τι είδους απαίτηση θα έχουν οι εδώ πιστωτές, η εκλογική πελατεία που μαθαίνει, ας πούμε, σήμερα πως δεν θα πάρει εφάπαξ – αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό ερώτημα για τους επόμενους μήνες, όταν ο Άκης θα έχει ξεχαστεί.
από το Επίκαιρο