Δυο ανήλικες…σκότωσαν έναν παππού!

Το δράμα των Σερρών όπου δύο ανήλικες δολοφόνησαν με 17 μαχαιριές (συμβολίζοντας ίσως την εφηβική τους ηλικία) τον παππού των 80 χρόνων είναι σύνθετο – περιέχει στοιχεία μιας κοινωνίας που νοσεί, απεμπλοκής γονέων και κηδεμόνων από κλασικά καθήκοντα, ελλείψεις στις απαιτούμενες δεξιότητες των παιδαγωγών, ελλείψεις κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων στα σχολεία.

Το δράμα έφερε στο προσκήνιο θεσμούς που συστηματικά απαξιώσαμε, όπως την κατάπτωση της σημασίας του Σχολείου που μεταλαμπάδευε στα παιδιά κάθε νέας γενιάς όχι μόνο χρήσιμες ή στείρες γνώσεις αλλά συστήματα αξιών, όπως την έλλειψη θρησκευτικής αγωγής που εμπνέει σεβασμό στην ζωή και την σωματική ακεραιότητα του πλησίον μας, όπως την εξαφάνιση της γειτονιάς που αποτελούσε το φυτώριο προστασίας της ανθρώπινης ανάγκης για παρέα, φιλία, συναναστροφή.

Και εδώ έρχεται το... μεγάλο θέμα της συνυπευθυνότητας όταν μέσα από τα ΜΜ"Ε" εμείς ΔΙΔΑΣΚΟΥΜΕ στα παιδιά μας πώς να φονεύουν, πώς να κρατούν και να χρησιμοποιούν όπλα για να σκοτώσουν άλλα άτομα..

Το έχουμε ζήσει ΑΝΥΠΟΦΟΡΑ πολλές φορές αυτό το γεγονός όπου παιδιά δολοφονούν συνομήλικους ή μεγαλύτερους σε ηλικία συνανθρώπους τους στην Αμερική αλλά και στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια!
Ώ καιροί, ώ ήθη!..

Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από τους μηχανισμούς της ΤΑΥΤΙΣΗΣ και της ΜΙΜΗΣΗΣ, μέσα από επαναλαμβανόμενες στα ΜΜΕ στο διηνεκές και συχνά μέχρι επιπέδου ανυπόφορης αηδίας σκηνές ανατριχιαστικής βαρβαρότητας από άνθρωπο σε συνάνθρωπο χωρίς κανένα λόγο ή με την απίστευτη δικαιολογία της «ανθρωπιστικής-απελευθερωτικής παρέμβασης» και επαναλαμβάνουν, βιωματικά, χωρίς βαθύτερη συνειδητοποίηση, ΟΛΑ όσα εμείς τους μαθαίνουμε..

Κατακερματίζεται έτσι η συστηματική προσπάθεια κάθε κοινωνίας από συστάσεως του πρώτου κοινωνικού συστήματος της ανθρωπότητας να μετουσιώσει τον άνθρωπο-ζώο σε άνθρωπο κοινωνικό με τη βοήθεια κλασικών δομών και θεσμών όπως η οικογένεια, η παιδεία, η θρησκεία, η Δικαιοσύνη και το σύστημα ελέγχου και καταστολής.
Μήπως, τελικά, όταν τα παιδιά σκοτώνουν, ΟΛΟΙ εμείς είμαστε, έστω εξ αμελείας Συνυπεύθυνοι;...

του καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ